ریای سیاسی و نمایشگاه مطبوعات...

به گزارش جهان، ایمان امینی در وبلاگ خود نوشت:
آنگونه که در متون اسلامی آمده است یکی از بزرگترین رذایل اخلاقی که مایه ابطال اعمال نیز می باشد، مفهوم و البته گناهی به نام "ریا" است. در باب مفهوم ریا آمده است: "ریا از مادّۀ رأی به معنی این است که شخص کاری را به انگیزۀ جلب توجه مردم انجام دهد. و نیز به معنای تظاهر و نشان دادن به غیر است. و در اصطلاح به معنی این است که انسان کار خوبی انجام دهد و قصدش تظاهر و نشان دادن به مردم باشد." از آن جا که این باور در تمامی ما وجود دارد که تمامی مفاهیم و مضامین دینی و اعتقادی ما در کلیه شوون زندگی دارای جایگاه هستند، پر بیراه نیست که در شرایط امروز کشور جایگاه ریا را بررسی کنیم. البته پیش از آنکه عده ای تاخت و تاز راه بیندازند که چرا همه چیز دارد سیاسی می شود، خوبست این نکته را بگوییم که در آیینی که به تعبیر امام راحل(ره) "گریه سیاسی" داریم، قطعا "ریای سیاسی" هم داریم. البته ریا کاری در عالم سیاست خاص آیین و مملکت ما نیست. همه ما به خوبی می دانیم که امروز در دنیایی زندگی می کنیم که "گرگان درنده خوی داعش پرور" در زیر علم "حقوق بشر" سینه می زنند و میانداری می کنند و به تعبیر آقا اشک هم می ریزند. آری ما در دنیایی زندگی می کنیم که نتانیاهو هم در راهپیمایی ضد تروریسم شرکت می کند.

اما، از هرچه بگذریم سخن دوست خوشتر است. در داخل کشور خودمان هم که نگاهی سرسری بیندازیم می فهمیم که اوضاع همچین "علیه السلام تر" از آن ور نیست. مثلا فرض کنید عده ای در ابتدای تمام سخنرانی هایشان مرتبا از توصیه ها و سفارش های مقام معظم رهبری دم بزنند و حتی از آن تشکر کنند اما در نهایت راهی را بروند که مورد رضایت رئیس جمهور به عنوان مثال جزایر کومور است! یا عده ای دم به دقیقه از لزوم شنیدن صدای مخالف و اظهار نظر آزادانه عموم و آحاد ملت سخن بگویند ولی در عمل اختیار را حتی از اعضای حزب خود نیز سلب کنند و در کمال ناباوری عضو خود را به جرم رای دادن به آنکه آن ها نمی خواهند از حزب اخراج کنند. و یا در موردی مشابه مضافا به تحمل صدای مخالف داعیه دار فساد ستیزی و بقای نظام باشند و در برابر افشاگری عضو خود که گوشه ای ناچیز از برخی خیانت های دست چندم را رو کرده به او اتهام قاچاقچی بودن بزنند. نمونه حداکثری این ریاکاری ها را در سال 88 دیدیم. کسانی که از همه بیشتر دم از قانون می زدند، به یکباره مایه روسفیدی عموم قانون گریزان شدند.

در کنار این نمونه های کوچک و بزرگ اما نکته ای را باید ذکر کرد. گاهی اوقات ریا بر سر یک اصل یا مفهوم در یک جریان سیاسی تبدیل به "پدیده اپیدمی-نوستالوژیک" می شود! امروز مفهوم "آزادی" در بین جریان اصلاح طلب کشور به طور قطع یک "ریای سیاسی" به تمام معناست. نمونه کامل و بارز این ریاکاری را نه در عهد دقیانوس که در ...فعلی می توان یافت. این عبارت معروف رئیس جمهور را همه به یاد داریم که در پیشگاه ملت و در جلسه تنفیذ حکم ریاست جمهوری گفت: "خدایا به تو پناه می‌برم از استبداد رای و عجله در تصمیم گیری و تقدم نفع شخصی و گروهی به منافع مردم. همچنین به تو پناه می‌برم از بستن دهان منتقدان و رقیبان". حال عبارات ذیل را که رئیس جمهور در جلسات مختلف و متعددی به مخالفینش نسبت داده را بخوانید. "بی‌شناسنامه‌ها"، "عصرحجری‌ها"، "عقب‌مانده‌ها"، "کاسبکاران"، "بزدلان و ترسوها"، "بروید به جهنمی‌"، "تازه به دوران رسیده‌ها"، "بی‌سوادها"، "افراطیون"، "متوهمان و دین‌نشناسان" و ... و یا نحوه برخورد وزارت ارشاد دولت مدعی آزادی را در برخورد با رسانه های منتقد بررسی کنیم. چرا باید وزیر ما در برابر توقیف یک روزنامه هم جهت به خاطر توهین به امیرالمومنین ابراز تاسف کند اما در برابر ابراز فرح و شادمانی یک روزنامه از مرگ دشمن دست اول منطقه ای سینه چاک دهد. یا اینکه یارانه دریافتی فلان روزنامه هم جهت از مجموع یارانه دریافتی همه روزنامه ها و خبرگزاری های منتقد بیشتر است. ادعای آزاداندیشی توسط اصلاح طلبان به یقین چیزی در حد حضور نتانیاهو در تظاهرات ضد تروریسم است. روایتی خنده دار از بازیچه بودن مفاهیم والای انسانی به دست عده ای میز جو! راستی آقای رئیس جمهور! نسبت نمایشگاه مطبوعات امسال با آزادی در کجاست؟ افسوس آنجاست که صدای اعتراض و عدم شرکت رسانه های منتقد در میان جیغ و هورای سینه چاکانتان به گوش می رسد اما شنیده نمی شود!

آری آقای رئیس جمهور... خود گویی و ... عجب تدبیر پر رنگی...