یک اندیشکده امریکایی معتقد است، در حالی که گروه 1+5 وارد هشتمین سال گفتگوهای خود با ایران می‌گردد، هنوز نتوانسته به پیشرفت چندانی در زمینه‌ی توافق هسته‌ای با ایرانی که توانایی هسته‌ای اش به شدت در حال گسترش می‌باشد، دست یابد.
 
اندیشکده‌ی واشنگتن در گزارش خود به قلم "مایکل سینگ" نوشت: رفتار دولت ایران احتمالاً این اطمینان را ایجاد می‌کند که مذاکره با گروه 1+5 (نه مذاکرات مستقیم دو جانبه) همچنان منطقی‌ترین گردهمایی برای گفتگو در زمینه‌ی برنامه‌ی هسته‌ای خواهد بود.
 
به گزارش اشراف در متن تحلیل این اندیشکده درخصوص مذاکرات هسته ای با ایران آمده است. درخواست گفتگوهای مستقیم با ایران رو به افزایش بوده و این تا حد زیادی به دلیل عدم وجود پیشرفت در مذاکرات بین ایران و گروه 1+ 5، شامل آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، روسیه و چین می‌باشد. اکنون در حالی که گروه 1+5 وارد هشتمین سال گفتگوهای خود با ایران می‌گردد، هنوز نتوانسته به پیشرفت چندانی در زمینه‌ی توافق هسته‌ای [با ایران] دست یابد، در حالی که ایران توانایی هسته‌ای خود را به شدت گسترش داده است. این امر پرسشی را مطرح نمود. اینکه آیا نقشی مستمر برای 1+5 وجود دارد؟
 
 موانع حل و فصل سریع اختلافات
(از سیاست‌های داخلی هر یک از کشورهای عضو گرفته تا مناقشات بین‌المللی)

 
در بخشی از تحلیل " مایکل سینگ" آمده است: از نظر دیپلمات‌ها، ائتلاف‌های بزرگ بین‌المللی، خصوصاً هنگام حل و فصل مسائل مربوط به حکومت‌های مشکل‌آفرین، از جذابیت فریبنده‌ای برخوردارند. فعالیت هماهنگ از طریق گروه‌هایی مانند 1+5، اطاعت از تحریم‌ها را افزایش داده و انزوای کشور مورد نظر را تقویت می‌نماید؛ به لحاظ نظری، چنین گروه‌هایی بر دامنه‌ی فشار اعمال شده بر آن کشور افزوده و امید دستیابی به اهداف ائتلاف را بیش‌تر می‌نمایند.
 
اما این‌گونه دسته‌بندی‌های گسترده، نقاط ضعفی را در بر دارد. اول آنکه ایجاد هماهنگی در آن (حتی اگر بر اساس هویج و چماق یعنی همان سیاست تهدید و ترغیب باشد) مدت زمان زیادی به طول می‌انجامد. فاکتورهای بسیاری، از جمله سیاست‌های داخلی هر یک از کشورها تا مناقشات بین‌المللی نامرتبط بین اعضا، مانع از حل و فصل سریع اختلافات می‌گردد.
 
کشورهای عضو، برخی از منافع خود را در معرض خطر می‌یابند
 
هر یک از کشورهای عضو، برخی از منافع خود را در معرض خطر می‌یابند و این منافع از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. آمریکا ایران را به عنوان تهدیدی گسترده تلقی می‌کند؛ تهدیدی که تنها به واسطه‌ی دنبال کردن برنامه‌ی تسلیحات هسته‌ای از سوی دولت این کشور تشدید شده است. روسیه و چین به گونه‌ای دیگر به موضوع می‌نگرند. دولت ایران شاید رستوران‌هایی را در واشنگتن هدف قرار دهد( اشاره به ادعای آمریکا مبنی بر اینکه ایران قصد داشته سفیر عربستان را در یک رستوران در آمریکا ترور کند)، اما از گرفتار نمودن خود در چچن و سین‌کیانگ پرهیز می‌کند. در نتیجه، بسیاری از صاحب‌نظران مسکو و پکن، ایران را نه به عنوان یک تهدید، بلکه به عنوان یک هم بازی بالقوه برای محدود کردن قدرت و نفوذ آمریکا در منطقه محسوب می‌کنند.
 
با توجه به این گونه نقاط ضعف و آهنگ کُند مذاکرات، تعجبی ندارد که درخواست برای مذاکرات مستقیم با ایران رو به افزایش است. اما رد چنین گفتگوهایی از سوی رهبر ایران و نیز تاریخچه‌ی طولانی روابط ناموفق ایران و آمریکا نشان می‌دهد که نقش گفتگوهای دوجانبه چندان هم بیش از نقش گفتگوهای چند جانبه، یعنی چیزی بیش‌تر از همان گلوله‌ی نقره‌ای، نخواهد بود. پیشنهاد آمریکا برای مذاکرات مستقیم با ایران ممکن است بیش‌تر بر همبازیان آمریکا در ائتلاف تأثیر بگذارد تا بر حکومت ایران؛ زیرا آنان را متقاعد می‌کند که ما در زمینه‌ی دیپلماسی راهی اضافی در پیش گرفته و با امیدواری آنان را نیز به سمت پیمودن همان راه در زمینه‌ی اعمال فشار سوق می‌دهیم.
 
به گزارش جهان آنچه از این تحلیل و درمجموع تحلیل های طرف های مذاکره کننده ایران درباره پرونده هسته ای کشورمان دیده می شود نشان دهنده نبود نگرش درست نسبت به اصول سیاست خارجه جمهوری اسلامی است. 

تجربه نشان داده است که جمهوری اسلامی حاضر است برای احقاق حقوق قانونی خود هرگونه هزینه را پرداخت نماید و آنچه هشت سال مذاکره درخصوص پرونده ایران را بدون نتیجه باقی گذاشته خواسته های غیر معقول و در عین مخالف حقوق طبیعی و پادمان ها و اساسنامه های بین المللی درخصوص استفاده صلح آمیز از سلاح هسته ای است.

همواره یک مشکل اساسی برای مقامات مذاکره کننده ایران مطرح است و آن نبود صداقت در گفتار طرف غربی مذاکره است و این مسئله است که پرونده هسته ای ایران را طولانی و پیچیده می کند.

از طرفی دیگر برخی از اعضای 1+5 چون چین و روسیه از نیت واقعی آمریکا و متحدان اروپایی این کشور آگاهند و سیاسی بودن پرونده جمهوری اسلامی برای حفظ منافع غرب و البته جلب نظز رژیم اسرائیل را دلیل گره خوردن ماجرای هسته ای ایران می شناسند.