دست رد حسین علیزاده بر سینه فرانسه و نشان 'شوالیه'
شنبه ۸ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۱۵
کد مطلب: 393681
استاد موسیقی ایران با انصراف از دریافت نشان «شوالیه» از دولت و سفارت فرانسه عنوان کرد: خود را بینیاز از دریافت هر نشانی دانسته، همچنان اندر خم کوی دوست و...
به گزارش جهان، در متن نامه سرگشاده حسین علیزاده درباره اهدای نشان شوالیه از سوی دولت فرانسه، آمده است: «به نام آنکه هنر را آفرید. شاید نوشتن این نامه، دشوارترین و زیباترین لحظه عمرم را رقم میزند. از روزهایی دور، از کوچه پس کوچههای خیابان خیام تا دبستان حافظ. از خیابان خواجه نظامالملک تا هنرستان موسیقی. از خیابان درختی تا مسیر دانشگاه تهران، از مسیری تا مسیری سیر شد... از صدها کوچه و شهر و دیار گذشتم اما به شوق هفت شهر عشق در خم کوچهای به انتظار ماندم و میمانم. چه با شکوه است یاد مادرم و یاد پدرم که برایم خودآموز عشقاند، و چه باشکوه است ستایش آموزگارانی که واژه مقدس هنر را در من دمیدند. سالهاست به پاس حقشناسیشان دل می نوازم و چه بزرگ مردمی که دل میدهند، میسازند و میپرورانند هنرمندشان را. هنر فراتر از هر مرزی حکایتی است آشنا برای هر انسان. پیامآور عشق ، صلح، دوستی، برادری و برابری. نقشی است تا ابد برای هر دلی که میتپد در دیار من و دیاری دگر. هنرمند در دیار خود ساخته میشود تا بپروراند جهانی را».
این نامه می افزاید: «موسیقی کهن ایران، طنین تاریخ مردمی است باشکوه. عشق، شجاعت و ایثار از تک تک نغمههایش جاری است. و افتخار واژهایست که مردم به هنرمند هدیه میدهند؛ همانطور که ما به هنرمندان بزرگ خود و جهان افتخار میکنیم، مردم هنردوست جهان نیز به بزرگان ما افتخار میکنند. مرا مردم هنردوست و هموطنان عزیز و بزرگم بارها به اوج افتخار رساندهاند. افتخاری که در بلندای وجود و در دستان گرمشان بود و حالا...
نغمه عشق و محبت و سپاس از دیاری دگر با عنوان و معنی خاص. نه در ستایش من، بلکه در ستایش هنر و هنرمند و چه زیباست نام ایران بر بال هنر، در پرواز از دیاری به دیاری و از مردمی به مردمی. اگر سیاهی جنگ و کینه و نابرابری در دنیای قدرت حاکم است، نغمههای عشق در دل مردم جهان فراتر و با قدرتی جاودانه نیز حاکم است. اگر سفیر سیاسی و فرهنگی کشور فرانسه، هدیه ملت با فرهنگ فرانسه را به سینه هنرمندان بزرگ ما نصب میکند، آنرا ارج می نهیم و ما نیز ستایش میکنیم ستارگان پر افتخار تاریخ خود را».
علیزاده اما در پایان نامه خود تاکید کرده است: «شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همانطور که نزد مردم است، نزد مسئولان - که باید خدمتگزاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند- میبود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت. وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می شود. اما من ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده، تا آخر عمر به آن پیشوند یا پسوندی نخواهم افزود. در آخر ضمن تبریک به تمام بزرگان ایران و جهان که نشان با ارزش شوالیه را دریافت کردهاند، خود را بینیاز از دریافت هر نشانی دانسته، همچنان اندر خم کوی دوست و به شوق عشق تا آخر عمر خواهم ایستاد. با سپاس از تمام مردم هنردوست ایران و جهان.»
واقعا چرا باید نشان یک کشور دیگه مایه مباهات و افتخار باشد مدالی که گاها بر اساس امیال سیاسی و منافع آن کشور اهدا میشود؟! در صورتی که هم ردیف این نشان در ایران به نام آوران و هنرمندان اهدا میشود؟! چرا به دست خود کشورمان را کم اعتبار و به کشور دیگر اعتبار میبخشیم؟
... با تشکر و سپاس از این استاد گرانقدر
وجای بسی تاسف برای آن به اصطلاح هنرمندی که در آغوش خوانندگان آن چنانی آن ور آبی قرار گرفته و با اهانت به مردم خود می گوید من اگر آروغ هم بزنم مردم برای شنیدن آن صف می کشند و باز جای تاسف برای آن به اصطلاح هنرمندانی که برای گرفتن جایزه صهیونیستی اسکار خود را خفه می کردندو یا آن یکی که کلا با کلمه "آبرو" مشکل دارد!!!
خدایا چنان کار سرانجام کار ...
احسنت بر استاد- خواهشمندم از دوستانی که این خبر برای اونها خوشحال کننده بود کامنت تشکر و قدردانی از این حرکت زیبا بگذارند. متاسفانه ما این حرکتها را تشویق نمیکنیم ودر دل میگیم آفرین ولی ابراز نمیکنیم اما پای انتقاد وسرزنش که میاد همه ما نفر اولیم و هزاران کامنت میگذاریم. بسم الله
ذوق زده نشدیم وظیفه مونه در برابر حرکت عزت مندانه ایشون تشکر کنیم.تشکر روشی عاقلانه واخلاق مدارانه وناشی از شخصیت افراده که داره انجام میشه .باتشکر مجدد از استاد.ان شاء الله عاقبت بخیر بشی.
دروود بر استاد حسین علیزاده.
نامه ات همچون نوای تارت جان افزا بود. اگر مدیران ومسئولان فرهنگی هنری دیار ما قدر و منزلت هنر را می دانستند و فضا را تاریک نمی کردند کور سوی عنوان والیه اینقدر ها هم دیده نمی شد. آری درست می گویی...
و این بزرگترین اعتراض به مدیران فرهنگ و هنر ایران است که در سایه ی سیاسی کاری مدتهاسا هنر را به انزوا و تحریم داخلی برده اند.
حالا بعد از این کار ارزشمند و تحسین برانگیز این استاد موسیقی ؛نوبت مردم و بخصوص مسئولان است که به نحو شایسته از این اقدام ارزشمند قدردانی و تمجید کنند....
مردم در گروه ها و شبکه های اجتماعی میتونن به نحو شایسته از این هنرمند ارزشمند کشورمان تقدیر کنند و مسئولان هم باید به خود بیایند و برای این هنرمند وطن دوست و ارزشمند کار در خور شانی انجام دهند
خدا به شما عزت بدهد انشاا.. استاد
از اينكه نشان داديد هُنَرِ پاك ايرانى هيچ نيازى به جوايز و نشانهاى الوده غربى ندارد.
دست شما را ميبوسم استاد حسين عليزاده
از نظرات خواننده های جهان خندم می گیره یاد نرگس آبیار می افتم یک روز حامیش می شین یک روز فتنه گر ش می خونید به هر حال استاد علیزاده و سایر هنرمندان بزرگ و اصیل ایرانی همیشه ایران دوست و مردم دوست بودن شما بهتره در مورد حامد زمانی و دارو دستش نظر بدین
اکثر حرکات غرب در عرصه هنر و... بوی سیاسی کثیف میدهد احسن بر استاد علیزاده که خودشو خراب نکرد.وهمیشه سرباز سرافراز وطن خواهد بود نه شوالیه بیگناگان تحریم کننده ملت بزرگ ایران.
امان از ما مردم مرده پرست قابل توجه دوستان اینکه عالم هنر هیچ ربطی با سیاست ندارد. یادمان نرود شجریانی که الان همه بدشو میگن برای موسیقی سنتی اصیل ایرانی خیلی خیلی زحمت کشیده و این دور از انصاف است با این مرد اینجوری برخورد کنیم .
چه شوربختی یی خواهد بود اگر کسانی درصدد برآیند از این نمد کلاهی برای تئوری های توطئه انگارانه خود بدوزند و ستایش پرهیز نوازنده تار را بهانه ای برای سرزنش اهل هنر و زبان مشترک هنر میان ملت ها و اقوام مختلف سازند.
ای کوته فکرهای بدبخت، این دست رد زدن به سینه مسئولان هنرنشناس و ضدهنربود نه نشان والای شوالیه . استاد علیزاده بادست رد زدن به نشان والای شوالیه به هنرنشناسی و قدرنشناسی و ضدموسیقی بودن مسئولان اعتراض کرد .