بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

آیه 112 سوره هود
 
فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَن تَابَ مَعَكَ وَلاَ تَطْغَوْاْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ
 
(ای رسول ما) چنانکه تو را فرمان دادم در راه حق استقامت و پایداری کن و آن‌ها که به خدا بازگشتند و با تو هستند نیز پایداری کنند و (در برابر هیچ یک از حدود و فرامین الهی) سرکشی مکنید، همانا که او به آنچه می‌کنید بیناست.
 
*در حدیث آمده است که پیامبر فرمود سوره هود مرا پیر کرد و مفسران اختلاف دارند که این سوره به سبب کدام نکته بار سنگینی بر دوش پیامبر گذاشته است. بسیاری از مفسران همین آیه استقامت را علت حدیث می‌دانند و به راستی کاری سخت‌تر از استقامت در راه و تحمل سختی‌ها به طور یکنواخت و بر دوام نیست.
گفتا کجاست محنت گفتم که کوی عشقت          گفتا که چونی آنجا گفتم که در استقامت
(دیوان شمس)
 
*استقامت نشان ایمان وافعی است و آن‌ها که به اولین سختی از راه باز می‌گردند معلوم است که ایمان محکمی به آنچه گفته‌اند ندارد. خداوند (در سوره فصلت:30) می‌فرماید: «آن کسانی که گفتند پروردگار ما خداست و در این ایمان از خود پایداری و استقامت نشان دادند فرشتگان بر ایشان نازل می‌شوند».
 
 
*فرمان استقامت تنها خاص رسول نیست بلکه همه کسانی که از راه باطل به سوی حق می‌آیند و از رسول پیروی می‌کنند مامور به استقامتند.
 
*همانطور که اشاره شد هر مومنی خود یک رسول است و از اوصاف رسول بهره دارد مانند مولانا که دلشان همچون پیامبر پیوسته در جوش بوده است تا مردم را به ترانه های رنگین به عشق الهی بخوانند.
 
*در داستان سیر و سلوک ترسا از ادبیات مسیحی اثر جان بانیان، آن ترسای سالک با همه دیوهای خطرناک می‌جنگد و از دره های هولناک عبور می کندو به هیچ خطری از راه باز نمی‌ایستد زیرا به اینکه پایان راه بهشت است ایمان دارد.