توقف در حاشیه‌ها ممنوع!
پرویز سروری
سه شنبه ۲۸ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۱۳:۵۰
کد مطلب: 574535
حاشیه‌سازی‌ها گاهی چنان جنجال‌آفرین می‌شوند که غفلت‌های غیرقابل‌توجیهی در متن مشکلات مردم و کشور رخ می‌دهند و زمانی که نیاز شدید به تعامل و همکاری همه برای حل معضلات اساسی مردم دیده می‌شود، «سراب» به‌مثابه «آب» جلوه داده‌شده و موضوعاتی کم‌ارزش به‌عنوان امهات نظام معرفی می‌شوند!
به نظر می‌رسد که علت عمده غلبه حاشیه‌ها بر متن، بی‌توجهی عمدی یا سهوی به اولویت‌هاست؛ به این مفهوم که درجه‌بندی و شماره‌گذاری موضوعات کشور گاهی با توجه به اغراض سیاسی صورت میگیرد و زمانی شرایط به سمتی پیش می‌رود که دستگاه‌های تصمیم‌گیرنده نیز ناخواسته با این موج همراه می‌شوند.
حاشیه‌سازی عمدی که در علوم اجتماعی از آن با عنوان «حاشیه‌سازی هدفمند» یاد می‌شود، وقتی اتفاق می‌افتد که فرد یا دستگاه ذی‌ربط به جهت ناتوانی و ضعف در انجام وظایف اصلی، اقدام به طراحی سناریویی می‌کند که افکار عمومی را از توجه به کاستی‌ها و مشکلات پیش‌آمده منحرف نماید.
روش‌هایی هم در این راستا مثل شانتاژ رسانه‌ای و جنگ روانی توسط نشریات و رسانه‌ها به راه می‌افتد تا موضوعات پیش‌پاافتاده، به‌عنوان اولویت حیاتی، مطرح و مورد چانه‌زنی قرار گیرند. زمانی که عقبه فکری این جریان، مسئله‌ای کوچک را به نیاز روز و مطالبه اصلی تبدیل می‌کند، طبعاً جهت‌دهی افکار به‌گونه‌ای رقم می‌خورد که اصل ماجرا که بی‌مسئولیتی و سستی در اجرای وظایف است، به محاق می‌رود و رفته‌رفته، حاشیه‌ها اصالت پیدا می‌کنند.
حاشیه‌سازی سهوی یا «ناخواسته» نیز در شرایطی است که مقامات و ارگان‌های متولی مسائل اساسی کشور، اسیر جریان سازی‌های معاند داخلی و خارجی شده و بدون اینکه بخواهند، در زمین دشمن بازی می‌کنند. متأسفانه بارها دیده‌شده که ضعف چارچوب‌های فکری و فقدان ساختار قدرتمند تئوریک در یک مسئول باعث شده که به‌جای پرداختن به دغدغه‌های جامعه، به اموراتی سرگرم شود که درنهایت، گل را به دروازه خودی بزند!
بنابراین، دو جریان در مدیریت جامعه دیده می‌شود؛ جریانی که بر معطوف شدن به متن مشکلات مردم و کشور تأکید دارد و می‌داند بدون همکاری، تعامل و اجتناب از حاشیه‌پردازی‌ها امکان حل‌وفصل آن‌ها نیست و جریان دومی که همه توان خود را برای مسکوت ماندن موضوعات کلان و ضروری مانند مقابله با بدعهدی دشمن در برجام، برخورد با توطئه‌‌های نظام سلطه در سطح منطقه و مسائل دفاعی، مشکلات معیشتی، فرهنگی، اجتماعی ... بکار میگیرد.
اما آنچه اکنون محل بحث است، لزوم جامع‌نگری دست‌اندرکاران امر است. انتظار می‌رود مسئولین کشور، پرچم‌دار نگاه عمقی، جامع و با بصیرت باشند، چراکه موضوع اولویت‌بندی، یک امر کاملاً معقول و منطقی است و اهمیت و گستردگی موضوعات مبتلابه جامعه و اینکه چه سهمی از دغدغه مردم را تشکیل می‌دهند، ایجاب می‌کند که مجموعه امکانات و بضاعت کشور در راستای دسته‌بندی و اولویت‌بندی مشکلات، بسیج شوند. طبیعی است که اگر این اتفاق نیفتد، فرصت‌های زیادی را از دست می‌دهیم و ممکن است به ورطه مسائل دست چندم گرفتار شویم.
امروز هیچ تردیدی وجود ندارد که مسائل اقتصادی و معیشتی در صدر اولویت‌های کشور قرار دارند. اگر به شعار سال‌های اخیر توجه کنیم، می‌بینیم که همه آن‌ها به‌نوعی با موضوعات اقتصادی پیوند دارند و در شعار سال جاری که از سوی مقام معظم رهبری به‌عنوان سال «اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال» انتخاب‌شده، نشانه روشنی وجود دارد تا فراموش نکنیم که اولویت فعلی و آینده کشور چیست. اگر بنا باشد که به نظرات مردمی هم رجوع کنیم، طبیعتاً اکثریت قریب به‌اتفاق آحاد جامعه، مسائل اقتصادی، معیشتی، رکود، بیکاری و مسائلی از این قبیل و همچنین گرفتاری‌های اجتماعی مانند اعتیاد، حاشیه‌نشینی و ... را دغدغه خود می‌دانند.
در چنین فضایی، دستگاه‌های اجرایی به‌عنوان مهم‌ترین بخشی که متکفل پاسخگویی به این مسائل هستند، باید تمام همت، امکانات و توان خود را برای رفع مطالبات، شبهات و نگرانی‌های عمومی بکار گیرند و نسبت به دغدغه‌های جامعه، رفتاری مسئولانه داشته باشند. این در حالی است که در حوزه‌هایی که حساسیت‌ها در آن بالاست، شاهد کمترین اقداماتی هستیم که برای مردم محسوس و ملموس باشند. البته این سخن بدان معنا نیست که تلاشی صورت نگرفته اما اقداماتی هم اگر هست، خروجی عینی و ثمربخش در حوزه‌هایی که نگرانی آحاد مردم است، در برنداشته است.
وقتی‌که این دو مقوله را در کنار هم بررسی می‌کنیم؛ یعنی از یک‌سو، برای اولویت‌هایی که مربوط به اکثریت جامعه می‌شود و عمدتاً در حوزه‌های معیشتی- اجتماعی است، راهکارهای اجرایی مناسب ارائه نمی‌شود و از طرف دیگر، حاشیه‌‌هایی که برخی اوقات با استقبال مسئولین روبه‌رو می‌شوند را می‌بینیم، عملاً این شبهه تقویت می‌شود که فرار از پاسخگویی، مسئولیت‌پذیری و ورود به موضوعات دست چندم، تعمدی و آگاهانه است.
درصورتی‌که آنچه امروز تأمین‌کننده منافع کلان کشور است، پرهیز از فراهم کردن زمینه برای ایجاد چنین شبهاتی است و اینکه مسئولین امر، حقیقتاً همه انرژی و توان خود را صرف بخش‌هایی کنند که برای آحاد مردم اولویت دارد و نیاز واقعی جامعه در آن‌ها به چشم می‌خورد.
ازآنجاکه دشمنان و برخی به‌اصطلاح خودی‌ها سعی در ترسیم چشم‌اندازی تاریک در افق کشور را دارند و اکنون یکی از سؤالات مطرح‌شده در بین مردم هم این است که چرا باوجوداین همه منابع در کشور، مشکلات حل نمی‌شوند، نباید از این نکته غفلت کرد که حاشیه‌سازی‌ها چه هدفمند باشند و چه نباشند، پازل خطرناک بدخواهان این مرزوبوم را تکمیل کرده و راهی را هموار می‌کنند که انتهای آن، چیزی جز القای ناکارآمدی نظام اسلامی نیست.
در این میان، رسانه‌ها نیز نقش بسیار مهمی دارند تا عرصه را برای صحنه‌گردانان حاشیه‌ها و به فراموشی سپردن اولویت‌ها تنگ کنند و اجازه ندهند که جای متن و حاشیه عوض شود.
مطالبه اصحاب رسانه در این خصوص و پاسخگو نگه‌داشتن مسئولین، می‌تواند خطر انحراف از خواسته‌های انقلاب و بی‌اعتمادی مردم به‌نظام را خنثی کند و اگر خدای‌نکرده، دیده‌بانان انقلاب از این وظیفه حیاتی غفلت کنند، خط یأس و ناامیدی غرض‌ورزان و معاندان، تقویت خواهد شد.
نکته پایانی اینکه بزرگنمایی حاشیه‌ها نه‌تنها فرصت‌های کشور را می‌سوزاند و باعث هدر رفت منابع و امکانات می‌شود، بلکه موجب می‌گردد تا مسائل کلیدی، همچنان لاینحل باقی بمانند و تهدیدات دشمنان از این ناحیه افزایش یابند که این مهم‌ترین خسارت برای ایران اسلامی است. لذا همه دلسوزان انقلاب و جریان‌های فکری و سیاسی باید ضمن حفظ وحدت و پرهیز از حواشی که راز مانایی انقلاب است، بستر هم‌افزایی و همگرایی را برای حرکت به‌سوی پیشرفت و توسعه جمهوری اسلامی فراهم کرده و داغ ناکارآمدی نظام را بر دل دشمنان این آب‌وخاک بگذارند.
منبع:حمایت
