گلباران آرامگاه حافظ

آنکه را غوغا کند کام جهان، گر مــــــــی رسان
حافظ است و حافظ است و حافظ پارسی زبــــان

آنکه را گمراه میابی، واژه ای مهراب۱ جــــــان
حافظ است و حافظ است و حافظ شیرین لبـــــان

آنکه را تنها ادب، در جـــــــــــــــــام آوای جهان
حافظ است و حافظ است و حافظ کوی و زمـــان

آنکه را هر واژه اش، وام از خـــــدا دارد نشان
حافظ است و حافظ است و حافظ نوشیــن روان۲

آنکه را هر گویه اش، گام از خــــــدا دارد نهان
حافظ است و حافظ است و حافظ خورشید نشـان

آنکه را هر گــَرده اش، زاب۳ از خـــدا آرد لبان
حافظ است و حافظ است و حافظ رنگین کمــــان

آنکه را رسوا کند، رسواگران دیــــــــــن زبان۴
حافظ است و حافظ است و حافظ بااستخـــــوان۵

آنکه را یک رنگی اش، سرمایه اش بر گفتمـان
حافظ است و حافظ است و حافظ گیتی جــــــوان

آنکه را بر دل بخوانند، راز خــــود خرد و کلان
حافظ است و حافظ است و حافظ نامه رســــــان

آنکه را پنهان کند، راز کسان از دیگـــــــــــران
حافظ است و حافظ است و حافظ سرو چمــــــان

آنکه را قرآن بخواند، وز لب چهــــــــارده تنان۶
حافظ است و حافظ است و حافظ تاب و تـــــوان

آنکه در جام خـــدایان، مــی خورد مستانه خوان
حافظ است و حافظ است و حافظ سپید دمــــــان

آنکه در خـُم علـــــــی، رسوا شد از مست مهان
حافظ است و حافظ است و حافظ انگشت دهـان۷

آنکه در گیسو خمش، گم گشته و سرگشته جـان
حافظ است و حافظ است و حافظ مهر آشیـــــان

آنکه در جامش "صفا" گم می شود برگ خزان
حافظ است و حافظ است و حافظ فـــَـــروردگان۸

۱-مهراب: مهر+آب، بمانی جایی که مهر خداوند همانند آب آنرا پر می کند و جای خالی در آن نمی ماند که یک واژه پارسی است که بنادرستی با دستکاری بدست ارب برای رد گم کردن واژه "محراب" نوشته شده، و واژگان همساختار دیگر مانند چرابه(چربی روی شیر) مهرابه، گرابه (جام شیشه ای بزرگ، قرابه نادرست است) فرآبه (پُرآب) باید گفت هتا در اربی بودن "خرابه" تردید فراوان هست بیشتر به جایی ماند که ویران شده و خوابگاه ستوران شده و به آنان آب میدهند

۲-نوشین روان: جان شیرین

۳-زاب: بجای اربی "صفت"

۴-دین زبان: دین فروشان ریاکار

۵-بااستخوان: دارای گوهر و خانواده خوب و سرشناس

۶-چهارده تنان: چون قرآن با یک گویه و گویش بر پیامبر (ص) بدست جبرئیل آمده است و نه گویشهای گوناگون که امروزه برخی بنادرستی میگویند، باید گفت داشتن گویه های گوناگون کار قرآن خوانان روزگار بوده که از ناآگاهی و دور ماندن از کام شیرین پیشوایمان علی و پوران پاکش در درست خواندن آن آواهای گوناگونی را از خود بجا گذاشتن، روشن است "حافظ قرآن" هرگز نمی خواهد این گوناگونی را برتابد بلکه با آوردن واژه چهارده بروشنی بر خواننده آگاه یادآوری پیروی از چهارده پاک خدایی را دارد و بیشتر دنباله رویش از ایشان را یادآور میشود که هرآنچه آنان گویند را او از بر می خواند و بس

۷-انگشت دهان: مانده در بزرگی پیشوایمان علی

۸-فــَروردگان: فروردیان، جشنی بوده که ایرانیان به مدت ده شب و روز یعنی پنج روز آخر سال، پنج روزِ نخست سال دیگر به یاد فروهر یا پنجمین نیروی مینوی از نیروهای پنجگانة آفریننده و پشتیبان و نگهدار انسان و همة آفرینش نیک اهورامزدا، برپا می کردند