ورود دولت به فاز « نمی گذارند»؟!
يکشنبه ۱۸ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۳۶
کد مطلب: 437779
از آغاز دولت روحانی تا دو سال اول دولت خواسته یا ناخواسته همه توان خود را برای حل پرونده هسته ای و به فرجام رساندن مذاكرات گذراند تا وعده حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری در «چرخیدن همزمان زندگی مردم و سانتریفیوژها» تحقق یابد.
فارغ از اینكه این اتفاق افتاده یا خیر و اینكه آیا دولت محترم می تواند از این منزلگاه به سلامت عبور كند یا خیر، بحث اصلی نوع تعامل دولتمردان با مخالفان است.
اسحاق جهانگیری معاون اول دولت روحانی و مردی كه به تنهایی بخش عظیمی از حملات دولت به مخالفان را در سخنرانی های روزانه خود نمایندگی می كند در جلسه شورای اداری گلستان خطاب به مخالفان نیز گفته: این مخالفان باید تنها درحد همان ۴ درصد حرف بزنند و نباید با لحن طلبکارانه صحبت کنند.
این سخنان شدیدترین حمله به مخالفان دولت در روزهای بعد از توافق وین است. جهانگیری در حالی از موافقت ۹۶ درصدی مردم ایران با توافق سخن گفته كه هنوز مشخص نیست این آمار از صندوق كدام نظرسنجی بیرون آمده و آیا مخالفان یا منتقدان توافق در ایران واقعا فقط ۴ درصدند؟
نكته اینجاست كه سیاستمداران در همه جای دنیا وقتی بیرون از دایره قدرت رسمی به سر می برند، به انتقاد از زمین و زمان و هر فعل و رفتار دولت مستقر می پردازند اما وقتی به دولت می رسند بعد از مدتی عملا راه و روش دولت قبل را می پیمایند.
بزرگترین انتقادی كه اصلاح طلبان از دولت محمود احمدی نژاد داشتند استفاده گسترده وی از كلمات عامیانه بخصوص در نحوه برخورد با سازمان های بین المللی بود. اینك اما استفاده مدیران دولت كه اكثرا سابقه حضور در دولت اصلاحات را نیز دارند از واژه هایی كه روزگاری مورد انتقاد خودشان بود جای سوال دارد.
نكته اینجاست كه روحانی از زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری بیشترین شعارها را در زمینه تحمل منتقدان و لزوم انتقادها گفته بود و اینك رسانه ها و سیاستمداران منتقد دقیقا از همین فاز مورد حمله قرار می گیرند و روزی به كم سوادی و روز دیگری به اقلیتی چهاردرصدی متهم می شوند.
«چهاردرصد» خواندن مخالفان و ادعای همراهی ۹۶ درصدی مردم با توافق نامه ای كه نه به بار است و نه به دار( یادمان نرود توافق نامه نه در كنگره امریكا و نه در مجلس ایران تائید نشده)، بیش از هرچیز زنگ خطر را برای خود دولت به صدا درآورده است.
اگر همراهی ۹۶ درصدی مردم با توافق را بپذیریم، باید این نكته را نیز به دولتمردان یادآوری كرد كه اصولا مردم ایران با وعده حل مشكلات ناشی از تحریم، به روایت دولتمردان از مذاكرات دل خوش كرده اند. اینك كه توافق حاصل شده اولین خواسته ۹۶ درصدی كه آقای جهانگیری آنها را حامیان توافق می داند، چرخیدن چرخ های زندگی و رسیدن به حداقل های یك زندگی مطلوب است.
اینگونه به نظر می رسد كه دولت روحانی به فاز عملی برخورد با مخالفان داخلی وارد شده و از كل كل ها و خط و نشان كشیدن های این روزهای دولت مردان برای مردان دولت قبل به وضوح می توان فهمید كه فاز بعدی این پروژه ورود به عرصه «نمی گذارند» و «خواستیم و نگذاشتند» است.
بیش از دو سال از آغاز دولت روحانی می گذرد و حداقل انتظار مردمی كه به شعار «تدبیر و امید» روحانی رای دادند، پرهیز از جنجال های رسانه ای و انداختن مشكلات بر گرده دولت قبل و پرداختن عملی به مشكلات است.
در این میان نكته اینجاست كه مردم از ناكامی ها و سوء مدیریت های دولت قبل اطلاع لازم دارند، غیر از این بود چه نیازی به رجوع مردم به مردی با مختصات روحانی و رای دادن به شعارهای متفاوت او؟
