درخشش اهوازیها زیر سایه سرخابیها
دوشنبه ۲۴ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۰۹:۴۹
کد مطلب: 396314
تيمي كه عنان اختيار بازي را كمتر از دست داد و اراده تاكتيكي خود را حتي پس از خوردن يك گل زودهنگام تصادفي به حريف اسم و رسم‌دارش تحميل كرد! در بازي اهواز - كه يكي از تماشايي‌ترين بازي‌هاي ليگ برتر شد - شاهد فرياد بي‌صداي امير قلعه‌نويي بوديم!
فريادي از سر خشم، فريادي از سر فهم، فريادي به دليل به خودآمدگي! او را ديديم كه دوباره طاقتش طاق شده و تاب تحمل ندارد و تدبير خود را با ضد تدبير ديگري - كه قرار است مؤثرتر باشد و شكل و شمايل مقبول‌تري دارد - جبران مي‌كند! محمد قاضي را روانه بازي مي‌كند كه اين نه عجيب است و نه غيرقابل تصور. تصميم «امير» آنگاه پرمعنا جلوه مي‌كند و غيرعادي و مفهوم‌دار و صاحب پيام مي‌شود كه قاضي تازه‌وارد، خود جاي يك تازه‌وارد ديگر را مي‌گيرد! استقلال خوزستان بازي مطلوب‌تري دارد، اما فوتبال استقلال هم از مقبوليت لازم كم‌بهره نيست! نكته اما اين است: ... استقلال ۴ گل مي‌زند و ۳ بازيكن عوض مي‌كند كه هر ۳ در دايره خط حمله قرار دارند! براي برنده شدن و براي كسب هر ۳ امتياز بازي، استقلال نيازي دارد به بيش از ۴ گل زدن! خط دفاع استقلال از ۴ گل هم دليلي براي برتري و دليلي براي پيروزي به دست نمي‌دهد! استقلال در اهواز به همه خواسته‌هايش نرسيد اما دست خالي هم نماند! فرياد امير، فرياد بي‌صداي امير، خشم لهيب‌كشيده او، به خود آمدنش و تصميمي كه در «تغيير در تغيير» و در «تعويض در تعويض» او وجود داشت، از پيروزي‌هاي استراتژيك استقلال در ادامه راه خواهد گفت! البته اگر «ما» درست ديده باشيم! البته اگر «ما» با وارونگي نگاه مواجه نشده باشيم!
پرسپوليس بدلي
فولاد برنده شد و پرسپوليس بازنده‌اي تمام‌عيار! همه به باخت پرسپوليس كار دارند، كسي - كمتر كسي - از بازي قابل تحسين و لازم‌التحسين فولاد حرف مي‌زند! فولادي كه در تهران پرسپوليس را هم به سرنوشت استقلال دچار مي‌كند: ... بازنده‌اي به تقصير! بازنده‌اي كه نقش خودش را در اين باخت پررنگ‌تر و مؤثرتر از فولاد مي‌بيند! پرسپوليس كه سومين باخت پي در پي - و خانگي‌اش - را امضا مي‌كند، پرسپوليسي كه در جام حذفي هم دو بازي‌اش را نبرد و برنده شد، پرسپوليسي كه فقط استقلال را در شهرآورد تهران مغلوب كرد - يك برد در ۶ مسابقه - به اين دليل چنين تيمي شده كه نتايج فلاكت‌باري مي‌گيرد و كاري هم از دستش برنمي‌آيد كه اساساً ويژگي‌هاي پرسپوليس بودن و پرسپوليس شدن را ندارد! جمعي از بازيكنان درجه دوم و درجه سوم! پرسپوليس با اين نفرات - كه نفراتي براي پرسپوليس نبوده و نيستند و اغلب‌شان در آينده هم نخواهند شد - قادر است بهتر بازي كند و نتايج مطلوب‌تري هم به دست آورد اما پرسپوليس بودن و پرسپوليس شدن با اين تركيب و با اين ترتيب محال است، محال. پرسپوليس سال پيش در ليگ برتر دوم شد. دو بار هم در جام حذفي فاتح بازي پاياني شد اما نه با جام حذفي و نه به لطف دومي در ليگ برتر، پرسپوليس نشد! آخرين بار كه نمايي و شمایي از تيم پرسپوليس ديديم، در دوره مربيگري آقاي قطبي بود و مسابقه فينال‌وارش برابر سپاهان! براي تيمي كه مي‌كوشد «اداي» پرسپوليس را درآورد، واجب‌ترين وظيفه، تبديل شدن به اصل خودش است!
