ما بهانه‌ایم، مقصود بزرگداشت حکمت است

به گزارش جهان به نقل از تسنیم، مراسم نکوداشت استادان غلامحسین ابراهیمی دینانی و غلامرضا اعوانی عصر ۱۸ اسفند در موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران برگزار شد.

در این مراسم علما، فیلسوفان و بزرگانی چون آیت‌الله محقق داماد، آیت‌الله سیدحسن سعادت مصطفوی، صالحی معاون فرهنگی وزیر ارشاد، داوری اردکانی، کریم مجتهدی،‌ ضیاء موحد، حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه، شهرام پازوکی، حجت‌الاسلام احمد احمدی، محمدرضا بهشتی، نجفقلی حبیبی، زهرا مصطفوی، منوچهر صدوقی سها، علی مرادخانی،‌ منوچهر صانعی دره‌بیدی،... و استادان دینانی و اعوانی حضور داشتند.

غلامحسین ابراهیمی دینانی استاد پیشکسوت فلسفه و چهره ماندگار این رشته در مراسم نکوداشت خود سخنانش را با این بیت شعر آغاز کرد: «اندر دل من هزار خورشید بتافت/ آخر به کمال ذره‌ای راه نیافت». وی سپس گفت: من هم از طرف خود و هم با اجازه آقای اعوانی از طرف ایشان اعلام می‌کنم که من و ایشان مسئله نیستیم، اما حکمت مسئله است. این مراسم نکوداشت که دوستان ما برگزار کردند در حقیقت احترامی بود که به حکمت گذاشتند؛ اشخاص اینجا بهانه‌ای بیش نبودند تا به ساحت حکمت احترام گذاشته شود.

وی ادامه داد: حکیم چند روزی می‌آید و می‌رود اما عالم هیچ‌گاه از حکمت خالی نیست؛ حتی نه اینکه از حکمت خالی نیست بلکه اساسا عالم ظهور حکمت است. حکمت از دل عالم در نمی‌آید بلکه عالم از حکمت ظاهر شد و از این نظر حکمت بر عالم تقدم دارد.

به گفته چهره ماندگار فلسفه در ایران حکمت حادث نیست، اما حکیم و فیلسوف حادث هستند و از آنجا که صفات عین ذات خداوند هستند و خدا عین حکمت است، لذا حکمت ازلی است و چیزی که ازلی است بر مبنای اصلی فلسفی حتما ابدی هم هست. اگر بگوییم خدا حکمت است غلط نگفتیم زیرا صفات خدا عین ذات او هستند. به قول حافظ «آنچه آغاز ندارد، نپذیرد انجام».

ابراهیمی دینانی خاطرنشان کرد: انسان فکر و حکمتش انسان است و این عالم ظهور حکمت الهی است. حال سوال این است که من حادث چگونه باید این حکمت ازلی و ابدی را به دست آورم. حکیم باید تلاش کند و زور بزند تا از حکمت ازلی بهره‌مند شود؛ حکیمی که تلاش می‌کند یک سهمی از حکمت دارد اما این سهم بی‌خودی به دست نمی‌آید، کسی با خواب و رمل و اسطرلاب هم نمی‌تواند حکیم شود، بلکه زور و تلاش می‌خواهد. اگر این تلاش باشد حکیم نصیبی از حکمت ازلی الهی خواهد داشت.

استاد پیشکسوت فلسفه دانشگاه تهران در پایان سخنانش از همسرش که در مراسم حاضر بود تشکر و تقدیر کرد و گفت: همسر من نه تنها در راه من مانع ایجاد نکرد بلکه همواره در این مسیر معاون و کمک‌کار من بوده است و صمیمانه از او تشکر می‌کنم.