نوع تعامل دولت تدبیر و امید با آمریکا؛ از این ژنو تا آن ژنو
۲ اتفاق مشابه و یک سوال از دستگاه دیپلماسی کشور
چهارشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۲ ساعت ۱۴:۵۲
کد مطلب: 339132
اتفاق نخست ـ توافقنامه ژنو
بلافاصله پس از امضای توافقنامه ژنو، وزرای خارجه ایران و آمریکا، هر دو، رسیدن به این توافق را مثبت دانستند و آن را یک پیروزی بزرگ برای دولتهای خویش ارزیابی نمودند. از یک طرف جان کری از فرط شادمانی خانم اشتون را در آغوش کشید و از سوی دیگر آقای روحانی در نامه ای به رهبر معظم انقلاب اسلامی، توافقنامه ژنو را دستیابی به توفیقی کم نظیر و وادار نمودن قدرتهای جهانی به اذعان نسبت به حقوق هسته‌ای ملت ایران -که سالها سعی بر انکار آن داشتند- مرقوم کرد.
این اظهار شادمانی از توافق ژنو در هر دو سوی میدان تا همین لحظه هم ادامه دارد. دیپلماتهای ما موفقیت خویش را مستدل به عصبانیت مقامات رژیم صهیونیستی از آن دانسته و در مقابل منتقدان نسبت به جزئیات توافق ژنو، رویکرد دوگانه آمریکا و اسرائیل را یک بازی از پیش تعریف شده با نقشهای متفاوت دانستند.
آخرین اظهارنظر در این زمینه را آقای روحانی رئیس جمهور در سفر به خوزستان آنچنان اغراق آمیز بیان کرد که حتی متحدان سیاسی ایشان هم نتوانستند از کنار آن به راحتی عبور کنند؛ آنجا که گفت: «توافق ژنو تسلیم شدن قدرت های بزرگ در برابر ملت ایران است»!
اتفاق دوم ـ کنفرانس سوریه در ژنو
پس از مدتی کش و قوس، بالاخره دبیرکل سازمان ملل متحد از وزیرخارجه ایران برای حضور در کنفرانس ژنو ۲ دعوت کرد. به روایت آقای ظریف، ایشان تلفنی به بان کی مون گفته است که هیچ پیش شرطی را برای حضور نپذیرفته است و ما موظفیم سخن ایشان را بپذیریم.
اما هنوز کلام آقای دبیرکل منعقد نشده بود که آمریکایی ها ـ نه با احساس شکست و تسلیم در برابر ایران ـ که فقط با ابراز ناراحتی متحدان منطقه ای خود در موضوع سوریه ـ چنان فشاری را به وی تحمیل کردند که این دیپلمات چشم بادامی مجبور شد سخنگوی خود را به میان خبرنگاران فرستاده، آبروی داشته و نداشته اش را خرج کند و دعوت از ایران را پس بگیرد.
سوال اینجاست:
آمریکایی که تنها با احتمال اندکی عقب نشینی از مواضعش حاضر می شود ویترین استقلال دبیرکل سازمان ملل را خرد کند، چگونه ممکن است در ماجرای توافق هسته ای ژنو تسلیم ایران شده و آنچنان فریب خورده است که نه تنها احساس خسران نمی کند که همچنان مشغول شادمانی و پایکوبی است؟!
اميد
۶۹۶
بسيار تحليل زيبا و دقيقي بود
نمی دونم این همه عجله برای چی بود؟ نمی شد یه کم با تدبیر و درایت بیشتری این کار انجام می شد؟ کمی دولت استقرار می گرفت و تجربه اندوزی می کرد و بر اوضاع کاملا مسلط می شد و از جو زدگی و احساس فاصله می گرفت و مقداری به اوضاع داخلی می رسید و گامهایی برای خلق حماسه اقتصادی برمیداشت بعد می رفت سراغ پرونده هسته ای؟!
