صیاد آتشی زده بر آشیان من
تنها نه آشیان که بسوزانده جان من
هر تیر غم که داشت فلک بر دلم نشاند
رحمی نکرد بر من و قد کمان من
بی اختیار ناله بر آرندقدسیان
گر بشنوند شمه ای از داستان من
در خانه بود همدمم  آه و فغان ولی
مردم شدند مانع آه و فغان من
رفتم برون ز شهر که آنجا فغان کنم
دیدم که قطع کرده عدو سایبان من
...
داده است مژده ای پدر مهربان من
یعنی که زودتر ز همه میرسم بدوست
گردد چسان بهار...
در نزد شاه هر که رود تحفه می برد
این بازوی شکسته بود ارمغان من

نصف بیت اول از کلیم کاشانی  نصف بیت دوم از مولا امیرالمؤمنین علیه السلام
ز روی مصطفی شرمنده باشم
که زهرا مرده و من زنده باشم