لیلا و مرتضی از "خداحافظ بچه" می گویند
دوشنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۱ ساعت ۰۹:۳۸
کد مطلب: 240275
به گزارش جهان به نقل از مجله ایده آل، بین این همه گرفتاری، هنوز خیلی ها هستند كه هلاك خنده بچه ها هستند. همان كه اسم عامیانه اش می شود «غنج رفتن»؛ اما اگر احیانا جزو جماعت «غنج زن» باشی و عیبی در وجودت باشد و تن رنجورت تحمل جنین را نداشته باشد چی؟ اگر بدتر، این عیب فیزیولوژی ات از طرف دیگران پذیرفته نشود؛ اگر شوهر یا همسری باشد كه بچه خودش را بخواهد؟
این سؤال و نكاتی مثل این، دستمایه داستان ها، سناریوها و فیلم های بسیاری بوده ؛ چه در جامعه ایرانی، بحث نازایی همچنان عاملی برای تلخی ها و جدایی هاست؛ اگرچه حالا پزشكان ادعا می كنند با پیشرفت علم، نازایی دیگر یك مشكل قابل درمان است.
سریال «خداحافظ بچه» در همین فضا شكل گرفته است. زوج جوانی كه اتفاقا برای بچه دار شدن به دلایل خانوادگی، تعجیل دارند، با این اخطار پزشكان مواجه شده اند كه هر اقدامی برای بارداری برای زندگی آنها مشكلات بزرگی را به ارمغان می آورد و همین مشكل است كه این دو را ترغیب می كند برای بچه دار شدن دست به كارهای عجیب بزنند.
مهراوه شریفی نیا و شهرام حقیقت دوست، چهره های اول سریالی هستند كه حالا در صدر نظرسنجی هاست. دو بازیگر شناخته شده با سیاهه ای از كارهای خوب و متوسط و شاید ضعیف كه این بار در نقش زوج ساده و بانمك این سریال مورد توجه قرار گرفته اند. گفت و گو با آنها در یكی از شب های پررفت و آمد ساخت سریال در حیاط خانه ای انجام شد كه عوامل یادشان نمی رفت هر لحظه به ما تذكر بدهند كه ... هیس!
حقیقت دوست و شریفینیا، در این مصاحبه که سریع و بیبهانه آغاز شد با صراحت به سوالات مجله "ایده آل" پاسخ دادهاند. سؤالاتی که معدل نظرات ببندگانی است که خط داستانی سریال را گم نکردهاند؛ این اتفاقی است که شاید بدون حضور با انرژی مهراوه و شهرام امکان نداشت.
بازي كردن در سريال ماه رمضان براي بازيگر اتفاق خوشاينديه يا نه؟
شهرام: براي من خيلي فرق نمي كند، من تجربه كار ماه رمضان نداشتم، مهراوه قبلا داشته.
مهراوه: آره، من سال 87 روز حسرت رو كار كردم خيلي تجربه شيريني بود.
شهرام: واقعا اين براي من مهم نيست. من هميشه در انتخاب كار ارجحيت برايم با فيلمنامه خوب و شخصيتي كه قراره بازي كنم است. اگر فيلمنامه و نقش رو دوست داشته باشم كار مي كنم.
مهراوه: من باكس پخش ماه رمضان رو دوست دارم. البته اگه فيلمنامه خوب نباشه يا با عقايد من همخوني نداشته باشه، كار نمي كنم. ولي ترجيح مي دم اگر سريال خوبي بهم پيشنهاد شد در ماه رمضان پخش بشه. به هر حال فيلمنامه هميشه در انتخاب حرف اول رو مي زنه. در ضمن ترجيح مي دم موضوعي داشته باشه كه دچار مميزي نشه.
يعني اگر فيلمنامه خوب باشه ولي موضوع ملاحظههايي داشته باشه كار نمي كني؟
مهراوه: خب اون وقت ميشه مثل ساعت شني. وقتي همه چيز عالي باشه ولي 10 قسمت از كار حذف بشه، من خيلي اذيت مي شم. اصلا جنبه اش رو ندارم. باكس ماه رمضان يكي از نكات مثبتش اينه كه اينقدر نظارت موقع نگارش زياده كه مطمئني همون چيزي كه كار شده، پخش مي شه.يك سؤالي كه پيش مياد اينه كه هميشه معلومه كه ماه رمضان كي هست، ولي در ساختن سريال اين رو در نظر نمي گيرن و مي ذارن لحظه آخر.
شهرام: شايد، به اين دليله كه مي خوان بازخورد رو در طول پخش ببينند و بر اساس نظرات دريافت شده ادامه قصه رو بنويسند. شايد، مطمئن نيستم. البته به هر حال بحث بودجه و اينها هم هست.
اين بازخوردها در بازي شما هم تاثير مي گذاره؟
شهرام: خب اگر زمان بيشتر باشه و فيلمنامه كامل وجود داشته باشه، همه چيز بهتره ولي خب اينم كه شكلي از كاره، وقتي از آدم ها و دوستان و همكاران نظر گرفته مي شه ممكنه به نوعي تاثير مثبت در كار بذاره ولي اين دليل نمي شه كه فكر كنيم تعجيل و شتاب زدگي كار مناسبتي اتفاق درستيه. به هر حال اگر وقت زياد داشته باشي آدم هايي كه كننده اين كار هستن مي تونن قصه رو بهتر پيش ببرن، به يك فينال درست برسن و همه چيز در آرامش مي تونه اصلاح بشه. سر فرصت كار كردن اتفاق بهتري است ولي اينم به هر حال يك جور نگاه به روش كار كردنه.
شما چي، مثلا اين بازخوردها چه تغييري در شكل بازيگري ممكنه بده؟
مهراوه: تغييري در شكل بازي كه نمي ده، فقط كمك مي كنه بفهمي چقدر درست بودي و چقدر نبودي. اونم خيلي به درد نمي خوره چون زماني براي جبران نداريم. ما الان داريم 6-5 قسمت آخر رو مي گيريم.كه قطعا اتفاق خارق العاده اي نمي تونه در بازي ما بيفته. به هر حال من خيلي اين تعجيل رو دوست ندارم. به نظرم كيفيت كار قرباني مي شه.
اين شتاب زدگي كه در كارهاي مناسبتي وجود داره و به نظر من بيشتر به خاطر مسائل ماليه ممكنه هيجان داشته باشه ولي باعث مي شه مجبور بشيم از بعضي چيزها بگذريم.
از نظر فني خيلي چيزها قرباني مي شه به خصوص مسائلي كه مربوط به بعد از فيلمبرداري كار هست مثل تدوين، موسيقي، صداگذاري، تيتراژ و... همه چيز با عجله انجام مي شه و باعث مي شه كه عوامل پس از توليد مجبور بشن شبانه روزي كار كنند و خب اين انرژي شون رو از بين مي بره و ممكنه موجب بشه در نهايت نتونن اون چيزي كه دلشون خواسته بود رو اجرا كنن.
البته اين در مورد ما هم كه در حال فيلمبرداري هستيم صدق مي كند. در كل من با شتاب زدگي مخالفم ولي گويا در زندگي و كار امر اجتناب ناپذيريه.
فيلمنامه شما دچار تضادي است كه مي خواد يك جاهايي طنز باشه ولي شماها خيلي جدي هستين، به نظرت اين باعث دوگانگي نمي شه؟
شهرام: اين يك انتخابه. وقتي فيلمنامه نوشته می شه مي توانست گروه انتخاب بازيگر به سمتي برن كه فضاي طنز بيشتر جلوه كنه. ولي وقتي به ما پيشنهاد كردن قطعا انتظار اون نوع بازي رو نداشتن. اين تناقضي كه شما مي گيد به كل فضاي كار وارده كه بعضي جاها بين فضاي رئال و فضاي فانتزي تعادل ايجاد نشده، ربطي به رنگ و مدل بازي هم نداره.
فضايي كه قراره ايجاد بشه همينه. شايد اگر وقت بيشتري بود مي شد فاصله اين 2 فضا كمتر بشه و تعادل بين آنها برقرار بشه اما اينكه فضاي رئال و فانتزي ها كمي درست روي هم قرار نگرفته رو من هم قبول دارم.
مهراوه: من هم اينو قبول دارم كه در كل يك جاهايي كاملا همه چيز واقعيه ولي يك جاهايي كمي فانتزي مي شه. اما از اول هم قرار همين بود.
قرار بود ما يك نگاه شيرين داشته باشيم به يك اتفاق تلخ. به هر حال بچه دار نشدن يك زوج اصلا اتفاق طنز و خنده داري نيست. رسما يك معضل جدي يك خانواده است.
اينكه يك زوج براي به دست آوردن بچه به هر دري بزند اصلا رويداد شادي آوري نيست، ولي مي شه بهش نگاه كاريكاتور گونه اي داشت كه از تلخي اش كاسته بشه ودر متن هم موقعيت ها طنز هستند نه كاراكترها.
تصميم اين بود كه هيچ شخصيتي به خودي خود خنده دار نباشد حتي گيتي (بهنوش بختياري) يا بهروز (ايمان صفا) كه نقش هاشون كمي بامزه تره، كاملا جدي ايفا شدند و به نظر من همين جديت جالبشون كرده.
من فكر مي كنم الان كار ما اصلا طنز نيست بلكه كمي بامزه شده، يعني شايد فقط شيرين روايت شده ولي اصلا طنز نيست.
شاید این طنز نشدن تبدیل به پاشنه آشیل كار شده.
شهرام: نه، اصلا پاشنه آشیل نیست. فكر می كنم مشكل پیش داوری و قضاوت های اولیه ایه كه ما همیشه داریم. منظورم كسانیه كه به نمایندگی از مردم می نویسن؛ یعنی اهل قلم.
چون همیشه در باكس پخش ماه رمضان یك كار طنز وجود داشت این انتظار ایجاد شد كه «خداحافظ بچه» كه كمی فضای طنز داره قراره مثل كارهای طنز سال های قبل باشه. در حالی كه اصلا ما چنین چیزی نمی خواستیم.
من اصلا نمی گم این درسته یا اون غلطه، این یك انتخاب بود. شما هم باید بر اساس همین قصه همین بازیگران و همین كاری كه دارید می بینید قضاوت كنید. نه بر اساس توقعاتی كه از كار طنز ماه رمضان سال های قبل داشتید.
اینكه هی می گن جای یك كار طنز در ماه رمضان خالیه به ما ربطی نداره. ما از اول هم قرار نبوده اون جای خالی رو پر كنیم. ما باید این كار رو با خودش قضاوت كنیم آن هم در فضایی كه اصلا فضای غلطی هم نیست.
شما یك اسمی از آقای عطاران آوردید، اون موقع ها همه 5-4 ساعت درگیر سریال ها می شدند مثل میوه ممنوعه و... آیا الان استقبال از سریال شما مثل اون موقع هست یا نه؟
مهراوه: به هر حال محبوبیت تلویزیون اون موقع خیلی بیشتر از الان بود. من بعد از 4-3 سال دور بودن از تلویزیون سعی كردم فیلمنامه ای رو انتخاب كنم كه سالم باشه، دچار مشكلات پخش و جرح و تعدیل نشه.
من بعید می دونستم «میوه ممنوعه» یا حتی «اغما» در ماه رمضان امسال اجازه پخش می گرفتند. بعد هم رقابت با شبكه های ماهواره ای تبش تازه بالا گرفته و اون موقع اینجوری نبود.من ایده آل ذهنی ام «ساعت شنی» است ولی وقتی در پخش اون اتفاق براش می افته ترجیح می دهم فیلمنامه ای رو انتخاب كنم كه در عین شرافت و سادگی، سیاه نمایی نداشته باشد و كامل پخش بشه.
به همین دلیل هم مجبور می شم مدت زیادی كار نكنم تا متنی پیدا بشه كه هم دوستش داشته باشم و هم شریف باشه و هم سیاه نمایی نداشته باشه. مثل «خداحافظ بچه». فیلمنامه این كار داره یك معضل رو نمایش می ده ولی نگاه تلخی بهش نداره و همین نقطه قوتشه.
شاید استقبال به اندازه اون سال ها نبوده باشه ولی من از حجم پیام هایی كه دریافت كردم می فهمم حداقل اونهایی كه با تلویزیون ایران قهر نیستند كار رو دنبال می كنن و دوست دارن. قطعا انتقادهایی هم هست كه ما با روی باز می پذیریم.
ما ادعا نمی كنیم كار بی نقصی انجام دادیم فقط می گیم در شرایط فعلی، ما همه تلاشمون رو انجام دادیم؛ همین.
مهراوه: به نظر من این انتظار كه این كار قرار بوده جای كارهای رضا عطاران رو بگیره، بسیار توقع غلطیه. قرار بوده یك اثر ساده باشه با روایت شیرین.
اگر انتقادی به موقعیت های طنز ما باشه خب قابل تامله و ما هم می پذیریم و استقبال می كنیم. مثلا اگر این دزدی ها به نظر غیرواقعی میاد دلیلش نگاه فانتزی نویسنده به این مقوله است.
وگرنه میشه همه اینها رو خیلی خشن و جدی نمایش داد كه به نظر من اون وقت فضای كار خیلی تلخ می شد. چیزی كه من در این فیلمنامه دوست داشتم همین ساده بودن دنیای مرتضی و لیلا بود.
به نظر من فیلمنامه داره كمی كاریكاتورگونه به همه چیز نگاه می كنه و این برای من خیلی جالب بود. حالا اگر كسانی هم دوست نداشتند دیگر بحث اختلاف سلیقه است و بسیار هم به جاست.خب در فیلمنامه فانتزی شما باید بیننده رو مجاب كنی كه قراردادهای فانتزی رو بپذیره.
مهراوه: ببین اگر با دقت همه سریال رو ببینید این فضای فانتزی كاملا مشهوده. مثلا در قسمت های اول و دوم من وقتی دارم درد می كشم یاد بردن خرس توپولی و جغجغه به بیمارستانم و خب این در عالم غیرفانتزی اتفاق نمی افته.
من می گم اگر به دزدی ها یا نقشه ها انتقاد می شه یا دلیلش اینه كه سریال رو درست كامل ندیدن یا اینكه ما در نشون دادن فضای این 2 كاراكتر موفق نبودیم.
یعنی یك ساده لوحی و بلاهتی در شخصیت لیلا و مرتضی هست كه باعث می شه بیننده این نقشه ها و گاهی حماقت ها رو ازشون بپذیره.
در متن همه این نكته ها خیلی ریز و ظریف گنجانده شده. به نظر من اگر عمیق این دو تا شخصیت رو از قسمت یك تا اینجا بكاویم،
چیز غیرمنطقی ای در فضاشون پیدا نمی كنیم ولی فضای اونها با فضای واقعیت متفاوته.
در كل این دو تا یك سرخوشی و ساده انگاری جالبی دارن كه من خیلی دوستش داشتم و به نظرم فضای فانتزی كار همین دنیای ساده شخصیت های سریاله.
شما خودتون تجربه سریال بسیار پرمخاطب رو داشتین، با اون تجربه این سریال رو می توانید با اون كار مقایسه كنید؟
شهرام: خب واقعا نمی شه مقایسه كرد. در این فاصله 10 ساله، من خیلی آگاه تر شدم نسبت به فضای كار و پشت صحنه. اون موقع فضا خیلی راحت بود و من هم خیلی راحت تر بودم چون خیلی چیزها رو نمی فهمیدم و تمركزم فقط روی نقشی بود كه به من سپرده شده بود.
الان با همین اندك تجربه ای كه پیدا كردم و چیزهایی كه می فهمم و صحبت هایی كه درباره سیاست ها پخش می شه یا حرف های مهراوه، می فهمم كه كارم سخت شده و نوع انتخابم متفاوت شده به همین دلیل نمی توانم قضاوت درستی داشته باشم.
هر كار رو باید با شرایط زمان خودش سنجید. من الان هم هیچ قضاوت درستی درباره كاری كه داریم انجام می دیم، ندارم چون كار هم هنوز تموم نشده. قطعا فیلمنامه كار خیلی تاثیر می گذاره روی بازخوردهای بعدی و قضاوتی كه قراره درباره كار بشه.
ولی مثل مهراوه به جرات می توانم بگم كه هم خودم و هم تمام بچه های گروه همه بضاعتشون رو گذاشتن، در این شرایطی كه واقعا جوانمردانه نیست، هم از نظر زمان و نظارت ها و هم از نظر قضاوت های گاهی مغرضانه كه بیشترش به دلیل ناآگاهی از شرایط ساخت یك كاره، ما همه تلاشمون رو می كنیم.
در كل این اتفاق كه ما عادت كردیم در مورد همه چیز نظر بدیم بدون اینكه تخصصش رو داشته باشیم یا به شرایط كار اشراف داشته باشیم، اتفاق آزاردهنده ایه که همه خودمون رو صاحب نظر می دونیم.
خب، می دونین مردم مقایسه می كنن، مثلا با سریال هایی كه در شبكه های ماهواره ای پخش می شه.
شهرام: خب من هم همینو دارم می گم. مثل این میمونه كه شما یه لامبورگینی رو بذارید بغل یك پیكان و انتظار داشته باشی كه چون هر دوشون حاصل مجموعه ای از آهن، چرم و... هستند، دوشادوش هم در یك رقابت پیش برن. خب نمی شه.
خب مردم دارن اینارو می بینن و قیاس می كنن مثل پرسپولیس با بارسلونا یا تلویزیون با سریال های خارجی.
شهرام: من نمی گم نبینند. می گم قضاوت عادلانه ای داشته باشیم. منم می فهمم كه ایرادهایی به كارم وارده ولی صادقانه اش اینه كه دلیل همه ایرادها فقط به من برنمی گرده. معلول شرایطه.
درسته، شما به عنوان یك بازیگر در مورد قدرت و ضعف كار مسئول نیستی ؟
شهرام: بله ولی این رو می فهمم كه لوله تفنگ خیلی از این اتهامات به سمت من گرفته می شه، چون من تصویر این كار هستم. من می فهمم كه آستانه تحملم رو باید بالاتر ببرم و می فهمم كه در این شرایط خیلی حرف ها رو باید بشنوم و جواب ندم.
اما انتظار دارم من رو هم به عنوان آدمی از این جامعه بفهمند و ببینند و بدونند كه من دارم تلاش می كنم كه در كار خودم بهترین باشم. به هر حال من در شرایطی كه برام فراهم شده دارم دست و پا می زنم و دوست دارم عادلانه قضاوت بشم.
این توقعیه كه من از كسانی كه كارم رو می بینند دارم.
چقدر با شخصیت مرتضی در سریال همذات پنداری کردی و بهش نزدیك شدی؟
شهرام: همذات پنداری رو اصلا نمی فهمم. در مورد نزدیك شدن توضیح می دم؛ من در این چند سالی كه دارم كار می كنم هیچ وقت هم ذات پنداری با شخصیت نكردم.
شخصیت رو از دور نگاه كردم و تلاش كردم كه بازی اش كنم. شخصیتی كه ابعاد مختلفی داشته باشه برای هر بازیگری جالبه. مثلا كاراكتری كه در یك خط تعریف بشه كاراكتر تختیه خیلی بازیگرها دوست ندارن بازی اش كنن. ولی كاراكتری كه از نقطه «آ» به «ب» برسه و حالا درگیر یك «ولی» بشه كه مربوط به گذشته اش یا هرچیزی می شه كاراكتر جالبیه. خب، طبعا شخصیت هایی كه وجه های گوناگونی دارن جالب ترن. مرتضی هم اینگونه بود.
زندگی اش رو دوست داره، خانواده ای كه با لیلا تشكیل داده رو دوست داره ولی یك پیشینه ای داره كه به هرحال در روند زندگی اش تاثیر داره و مرتضی رو به لایه های مختلف می بره.
این همون چیزی بود كه باعث شد من این نقش رو بپذیرم و قلابش بهم گیر كنه.
شما چی، چقدر به لیلا نزدیك شدی و او را فهمیدی ؟
مهراوه: من اول سعی می كنم بفهممش، باورش كنم بعد بهش حق بدم و دلیل پیدا كنم برای همه كارهایی كه می كنه. همچنین براش گذشته می سازم و بعد هم تلاش می كنم مجموعه چیزی كه دریافت كردم رو درست ارائه بدم. ویژگی بارز لیلا عشق به بچه است و من از روز اول به شدت روی این مسئله تمركز كردم كه همه جا این شیفتگی در نگاه لیلا باشه.
خودت این شیفتگی رو داری؟ بچه دوست داری؟
مهراوه: خب، من تجربه مادر شدن ندارم. البته لیلا هم به طور كامل این تجربه رو نداشته. لیلا با عشق ازدواج كرده چون واقعا ازدواجش اصلا چیز عقلانی ای نیست. اعتمادی كه به یك دزد می كنه كه توبه كنه و به زندگی عادی برگرده، حتما باید پشتش علاقه زیادی باشه.
به هرحال به نظر من لیلا در كل خانواده رو دوست داره و یكی از مهم ترین اركان خانواده رو بچه می دونه.
نگاه لیلا به بچه نگاه پر از عشقیه و قطعا هیچ ربطی به طرز نگاه مهراوه پیدا نمی كنه، مثلا «فریده» روز «حسرت» معتاد بود ولی من حتی سیگار هم نمی كشم و خب نوع نگاه من به اعتیاد نباید هیچ تاثیری روی نقش من بذاره یا به طور مثال شهرام اینجا دزده ولی آیا نگاه خودش هم به دزدی مثل مرتضی است؟ به نظر من كلا اینكه حس من چیه و من چه نظری دارم اصلا مهم نیست.
مهم اینه كه من بتونم حس نقشم رو درست بفهمم، باور كنم تا بتونم درست بازی اش كنم. لیلا وقتی بچه می بینه دلش می ره و همه وجودش می شه عشق. حالا من به عنوان یك بازیگر وظیفه ام اینه كه همه تلاشم رو بكنم كه شما این عشق رو در نگاه من باور كنین، فارغ از اینكه من به عنوان مهراوه چه نظری دارم.
خب، كمی از بحث سریال فاصله بگیریم. چیزی كه ما این روزها در فیلم ها و سریال هامون می بینیم اینه كه همه آدم ها ما به ازای بیرونی دارن. كاراكتر عجیب غریبی نمی بینیم. خیلی شخصیت خاصی وجود نداره همه از همین دوروبر خودمون میان. مثلا نقش عجیبی كه بشه باورپذیرش هم كرد. حالا شما با این نقش ها ارضا می شید...
مهراوه: منظورتون از نقشی كه ما به ازای بیرونی نداره یعنی چه؟ یعنی مثلا ترمیناتور یا مردعنكبوتی؟
شهرام: من فكر كنم متوجه منظورتون شدم. جواب این سؤال رو باید تیم فیلمنامه نویسان كشورمون بدن.
من به عنوان یك بازیگر آرزومه سریالی مثل «24» بهم پیشنهاد بشه یا برم تو «لاست» بازی كنم. ولی وقتی نوشته نمی شه من چی كار كنم، نمی تونم در كل كار نكنم.
من عاشق كارم هستم. به هرحال باید از بین پیشنهادها بگردم و اونی رو انتخاب كنم كه برای من كمتر تكرار شده. فعلا متن ها همینی هست كه داریم می بینیم.
شما فكر می كنید سجاد نمی تونه بهتر از این بنویسه!... یه خورده به این بنده خدا آزادی عمل و وقت بدید بعد قضاوت كنید. شما پیشنهادی دارید؟ اگر فیلمنامه خوب و خاصی دارید به ما پیشنهاد كنید.
كلا این موضوع همه گیر شده، هیچ جا دیگه چیز عجیب و غریبی نمی بینیم. درمطبوعات هم همینطوره در فوتبال هم همینه.
شهرام: آره، انگار همه بی انگیزه شدیم. مثلا در كاری وقتی به جایی می رسیم كه می گی آقا من بحث دارم، اولین واكنش اینه كه «ول كن بابا بذار بگیریم بریم» به طوركلی دچار این مشكل شدیم در همه زمینه ها.
من كارم رو خیلی دوست دارم، تو این كار فهمیدم مهراوه هم مثل منه. من دارم تلاش می كنم این شعله كوچیك انگیزه ها رو دائم روشن نگه دارم. سعی می كنم بی انگیزه نشم، این شور و علاقه رو حفظ كنم برای روزهای بهتر.
وقتی شما از پرورشگاه بچه می گیرید قطعا یك تفاوت هایی با بچه خودتون داره. یعنی وقتی یك زن خودش مادر می شه، وجود اون بچه باعث می شه مهر مادری به طور غریزی در وجود مادر زنده بشه. ولی وقتی بچه رو از پرورشگاه میارن این حس دیگه وجود نداره. نظر شما چیه؟
مهراوه: به نظر من غریزه مادری چیزی نیست كه به وجود بیاد، یك حس ذاتیه كه در هر زنی هست و با حضور بچه فقط بیدار می شه.
حتی خیلی از دخترها قبل از اینكه بچه دار بشن این حس رو به طور مثال نسبت به حیوانات پیدا می كنن. این مهر مادری چیزی نیست كه به واسطه ای به وجود بیاد، خودش ذاتا وجود داره.
حالا در ارتباط با بچه دیگران فقط كمی مسئولیت بیشتری به گردن آدمه و این خیلی سخت تره. به نظر من امانت بودن اون بچه است.
شاید آدم این اجازه رو به خودش بده كه اگر لازم بود یك جاهایی یه داد سر بچه خودش بزنه ولی با بچه دیگران خب نمی شه این كار رو كرد و واقعا شاید به خاطر محبت كنترل نشده تربیت فرزند دیگران كار سخت تری باشه.
اتفاقا آقای بیات دستیار كارگردان كار ما در همون شیرخوارگاه آمنه حامی مالی یك بچه شد و به نظر من مهر مادری حتی در ایشون هم به شدت فعال شده بود. بچه با حضورش یك عالمه عشق میاره حالا چه مال خودت باشه چه مال دیگران.
آقای حقیقت دوست شما چی؟ نظر شما درباره بچه چیه؟ ازدواج كردین اصلا؟
شهرام: نه ازدواج نكردم.
شما در این سال ها كه كاركردین خیلی فراز و فرود داشتین. یك موقعی به شدت در اوج بودین یك موقعی اصلا خبری ازتون نبود. این رفت و برگشت ها چقدر در زندگی شخصی ات تاثیر داشت؟ چی كار می كردین؟
شهرام: البته این چیزی بود كه شما از بیرون می دیدی، ولی من انتخاب كردم كه نباشم. در یك زمانی اینقدر هجوم این اتفاقات روی زندگی ام تاثیر گذاشته بود كه تصمیم گرفتم نباشم.
من در یك دوره چندساله به هیچ كدوم از همكاراتون جواب ندادم. خیلی هاشون ناجوانمردانه اذیتم كردن، اخبار دروغ از من نوشتن و به اسم من مصاحبه خیالی چاپ كردن و من در برابر همه اینا سكوت كردم تا بالاخره تموم شد. چون دوست داشتم زندگی خصوصی ام برام محفوظ بمونه.
این مسئله روی روند حرفه ای كارم تاثیر گذاشت اما انتخاب خودم بود و در اون مقطع زمانی كه شما می گید نبودم. من داشتم دوست داشتنی ترین كار زندگی ام كه تئاتر است رو انجام می دادم. دستمزدش خیلی كمتره، شرایطش خیلی فرق می كنه ولی من بسیار دوستش دارم و درطول همه این سال ها به جرات می تونم بگم حتی یك ماه هم بیكار نبودم.
اما چراغ خاموش، كارم رو می كردم. نه اینكه بگم روی بورس بودن رو بلد نیستم یا دوست ندارم بلكه من واقعا نخواستم. آدم هایی كه آزارشون از فایده شون بیشتره رو ترجیح دادم بذارم كنار. آرامش زندگی ام رو حفظ كردم و كاری رو انجام دادم كه دوست داشتم.
شاید دلیل اذیت ها این بود كه اون سریال «خط قرمز» ناخودآگاه به نشریات این شكلی گره خورد و درگیر حاشیه فراوان شد.
شهرام: خب آره، من اون موقع بی تجربه بودم. خیلی صادقانه بگم. اون دوره من از یك آدمی كه دانشجوی تئاتر بود و كارهای كوچك انجام می داد یك دفعه رسیدم به یك قله كاذبی كه همه نگاه ها روی من بود. ای كاش اون موقع تجربه الانم رو داشتم. كاش در اون روزها، آدم هایی دوروبرم بودند كه بیشتر از اینكه حسادت كنند، كمكم می كردند.
یادمه اون روزها در تئاترشهر یك بار خانم حاجیان من رو دید و شاید تنها جمله حرفه ای كه من شنیدم گفت «خیلی مواظب انتخاب های بعدی ات و الانت باش. سعی كن یه خورده نگاهت رو جدی تر كنی.»
البته شاید اون موقع هم من خیلی این حرف رو جدی نگرفتم؛ با هركی زنگ می زد مصاحبه می كردم، خوشحال بودم از اینكه روی جلد تمام مجلات عكس منه.
چندسالت بود؟
شهرام: حدود 11سال پیش بود. ولی خب، ضرر دیدم. همون نشریات بیشتر از اینكه برای من سود داشته باشن، ضرر داشتن. اینقدر حیطه زندگی خصوصی ام كوچیك شده بود كه واقعا دیگر نمی تونستم تحمل كنم و یك جایی كاملا تمومش كردم.
همه اون بچه های خط قرمز به نوعی قربانی اون هیاهو و حاشیه ها شدن نه؟
شهرام: نه این نگاه بیرونه. اصلا اینطور نیست. اگر بعضی هاشون الان دیگه بازی نمی كنن شاید دلیلش اینه كه دغدغه هاشون عوض شده.
به هرحال من باهاشون درارتباطم. شما چون فكر می كنین اون موقع خیلی دیده شدن و الان نیستن اونا نشستن تو خونه هاشون دارن گریه می كنن، ولی اصلا اینجوری نیست.
یكی شون الان دكتره زندگی شخصی عالی ای داره برای خودش. یكیشون كار موسیقی می كنه و به هرحال هركدوم زندگی خودشون رو دارن و حالا اگر با خودشون حرف بزنین بهتر می تونن شرایطشون رو توضیح بدن.
ولی چیزی كه من می بینم اینه كه روان سالمی دارن و اصلا آدم های شكست خورده ای در زندگی نیستند!
تو چی؟ تو یك روند نسبتا متعادلی داشتی كه مسیر خوبی هم بوده تو چطور این وضعیت رو مدیریت كردی؟
مهراوه: خب، من از این اصطلاح چراغ خاموش حركت كردن شهرام خوشم اومد. دركودكی كه حق انتخابی نبود من در مسیر این شغل ناخودآگاه قرار گرفتم.
از سر سریال ساعت شنی هم دیگه رسما بازیگری رو با جدیت پذیرفتم، دقیقا سعی كردم آروم و چراغ خاموش كار كنم. سعی كردم از حاشیه و خیلی در معرض نگاه بودن ها فرار كنم.
الانم هنوز همینه. برای روی بورس بودن باید یك قواعدی رو رعایت كرد، مثل آینه 3-2 ماه یك بار مصاحبه جالب داشت، انتخاب های سیاست مدارانه ای كرد و روابط رو هم در همه چیز درنظر گرفت.
من در كل ترجیح می دم دلی كار كنم و خیلی به سیاست مدارانه كار كردن و اینها علاقه ای ندارم. وقتی از یك چیزی خوشم بیاد می رم كار می كنم، خوشم هم نیاد نمی رم.
از موقعیت پدرم استفاده نمیکنم
شهرام: ولی به هرحال تو دختر آقا(شریفینیا) هستی دیگه.
مهرواه: اولین باری كه من و شهرام با هم همبازی شدیم فیلم سینمایی «شبنم عرفی نژاد» بود به نام «پشت در خبری نیست» در سال 1388. اونجا از همون روز اول شهرام به من می گفت تو دختر ولیدی، دختر آقا هستی. رسما من رو دخترآقا صدا می كرد.
حالا شهرام این رو به شوخی و با خنده می گفت ولی من همین مفهوم رو همیشه با لفظ منفی شنیدم و به همین دلیل تلاش كردم از موقعیت پدرم سوء استفاده نكنم؛ سعی كردم قدر جایگاهی كه پیدا كردم رو بدونم و درگیر حاشیه نشم.
آستانه تحملم رو بردم بالا و حتی بعضی جاها كوروكر شدم.
چی رو تائید می كنی؟ اینكه خیلی همبازی خوبی هستی؟
مهراوه: نه... منظورم همون رابطه خوب در پشت صحنه است كه به شدت روی نتیجه كار جلوی دوربین هم تاثیر می گذاره. مثلا برای درست درآمدن یك سكانس این خیلی مهمه كه بازیگر فقط به خودش فكر نكنه، رابطه دوطرفه مهم تر از دیده شدن خودش باشه.
این اتفاقی بود كه در ارتباط با همه سكانس های مرتضی و لیلا می افتاد. شهرام خیلی خلاقانه به سكانس نگاه می كنه و من هم خداروشكر اینقدر شعور دارم كه خلاقیت خوب رو بپذیرم. حالا به غیر از من و شهرام، پشت صحنه ما رابطه بسیار خوبی بین عوامل وجود داره.
یعنی فضای پشت صحنه ما پر از انگیزه و صمیمیته. همه از آقای هادی، آقای سلامی، بچه های گریم، لباس، صدا، تولید، تداركات گرفته تا تیم تهیه كننده و مسائل فنی دیگه، همه و همه نتیجه كار براشون خیلی مهمه.
نكته هایی كه آقای هادی یا آقای سلامی به من تذكر می دن باعث می شه ریزه كاری های نقش خیلی خوب دربیاد و علاوه براون من از دیدن این همه دقت و توجه عمیقا شاد می شم و انرژی می گیرم.
اینكه كار برای تك تك افراد اینقدر مهمه و همه دقتشون رو صرف لحظه های داستان می كنند به نظرم بسیار ارزشمنده.
ما هم به عنوان یك آدم بیرونی هیچوقت احساس نكردیم كه شما از این رانت استفاده می كنید. خب ولی گاهی ممكنه این احساس رو داشته باشن و روی شما اینجوری قضاوت كنن مثل همین ماجرای دخترآقا كه آقای حقیقت دوست می گفت.
مهراوه: خب فكر می كنم این مسئله اغلب بعد از شناخت حل می شه. یعنی فكر می كنم الان دیگه برای شهرام من مهراوه هستم دیگه دخترآقا نیستم. هان؟ هستم هنوز؟
شهرام: من صادقانه می گم كه مهرواه یكی از بهترین همبازیهایی است كه من تا حالا داشتم. این دومین همكاری مشترك ماست. من تیم رو خیلی نمی شناختم و بعد از فیلمنامه كه دوستش داشتم یكی از دلایلی كه این كار را پذیرفتم حضور خانم شریفینیا بود.
چون می دونستم كه مرتضی و لیلا خیلی با هم زیاد كار دارند و خیلی مهمه كه رابطه شون درست دربیاد. مهراوه بازیگر باهوشیه و نكته ای كه داره اینه كه در رابطه با بازیگر مقابلش بسیار تواناست. یعنی ممكنه یك بازیگر به تنهایی خیلی بازیگر خوبی باشه ولی در ارتباط با همبازی خیلی توانمند نباشه.
به نظر من همکار خوب بودن خیلی باارزشه و همین باعث شد در كار، ما با هم بده بستون های خوبی داشته باشیم. یكی از نكات مثبتی كه در مورد كار می گن باورپذیر بودن رابطه لیلا و مرتضی است كه دلیلش همین رابطه خوب پشت صحنه و درك متقابل ما از بازی اون یكی در صحنه است.
مهراوه: آره، منم حرف های شهرام رو تایید می كنم كه...
حالا سر جمع همه صحبت ها باید به یك جایی ختم بشه كه می شه بهش گفت رضایت. رضایتی كه هم بیننده باید از كار داشته باشه و هم شما از كارتون داشته باشید. معدل همه اینها تبدیل می شه به چیزی كه در رسانه هم موردقبول واقع بشه. حالا شما فكر می كنید در مورد این سریال چطور داوری می شید؟
شهرام: من انتظارم اینه كه عادلانه داوری بشیم. من اعتراف می كنم و مطمئنم مهراوه هم با من هم نظره كه ما بر ضعف های كارمون واقف هستیم. بارها ما سرصحنه نشستیم و درباره خیلی چیزها بحث كردیم.
مطمئن باشید كه سخت ترین قضاوت ها رو ما خودمون درباره كارمون انجام می دیم ولی چون این كاریه كه داره در این شرایط و در این تعجیل انجام می گیره باوجود اینكه می فهمم به هرحال مردم محصول خوب می خوان و حق هم دارن، انتظارم اینه كه هنگام قضاوت این رو درنظر بگیرن كه باوجود همه این شرایط ما باز هم همه تلاشمون رو می كنیم كه بهترینمون رو ارائه بدیم.
دلم می خواد مردم این نكته رو درنظر بگیرند. در این پروژه من همه 4ماه رو شاهد تلاش تك تك بچه ها بودم، مهراوه اینجوری بود، همه بازیگرهای دیگر، مسعود سلامی كه پشت دوربینه گاهی نكاتی رو اشاره می كنه و تذكر می ده كه واقعا مسئله شه ولی در حیطه وظایفش نیست و این نكته سنجی و مسئولیت پذیری بالای اون رو می رسونه.
خود هادی كه به شدت داره این تلاش رو می كنه كه همه چیز سرجای درستش قرار بگیره و همه دوستان. انتظارم اینه كه اگر هم انتقاد منفی داریم این انتقاد رو در مقام دوست بیان كنیم نه دشمن. هدف رو اشتباه نگیریم. گاهی ما نفرت رو به سمت كسی پرتاب می كنیم كه در مقابل ما نیست بلكه در كنار ما قرار داره.
فكر می كنین كارتون در 3سال دیگه در ذهن ها می مونه؟
مهراوه: نمی دونم. من هم فقط می دونم تك تك این بچه ها و ما داریم از جون و دل كار می كنیم. این تیم یكی از بهترین گروه هایی كه باهاشون كار كردم.
در مورد مسائل تخصصی نظر نمی دم منظورم با انگیزه بودنه. چون در زمینه تخصصی كه من اصلا صلاحیت نظر دادن ندارم ولی انگیزه و عشق به كار رو در تك تك بچه ها می بینم و این برام خیلی ارزنده است.
خیلی از بچه ها به خصوص آقای سلامی و آقای هادی اینقدر روحیه كمك كردن و مسئولیت پذیر ی شون بالاست كه واقعا لحظاتی ما رو از انجام اشتباهات فاحش نجات می دن. من امیدوارم این همدلی ما باعث بشه دشمنی در انتقاد فروكش كنه و دوستانه از هم انتقاد كنیم. دلم می خواد مردم بدونن ما همه تلاشمون رو از ته دلمون انجام می دیم.
