هیچگاه نسبت به غیبت بی تفاوت نبود و همیشه نسبت به غیبت کردن واکنش نشان می داد.
گروه فرهنگی جهان نيوز: در گعده ای دوستانه، همراه ابراهیم نشسته بودیم که ناگهان یکی از بچه ها گفت: «ابراهیم، فلانی رو که می شناسی؟ خیلی آدم...»
ابراهیم حرفش را قطع کرد و خیلی آرام و با لبخند گفت: «برادر، دیگه ادامه نده؛ غیبته.»
ابراهیم، باید این شخص رو بشناسي، واقعاً ...
«برادر عزیزم! ادامه نده، نمیخوام بشنوم. اگه ادامه بدی من میرم.»
آن شخص دیگر اصراری بر ادامه صحبتش نکرد. اما یکی دیگر از بچه ها شروع به بدگویی از همان شخص کرد. ابراهیم چهره اش را در هم کشید، ولی چیزی نگفت و بی درنگ جمع را ترک کرد و به خانه رفت.
فردای آن روز، ابراهیم را دوباره دیدم. بعد از احوالپرسی به او گفتم: «ابراهیم، به نظرت امر به معروف و نهی از منکر تو این شرایط جامعه که همه از اعمالشون اطلاع دارن و از عمد کاری رو انجام میدن، درسته؟»
بله درسته! تو وظیفه داری بگی. اون قدر در جامعه نگفتن و نگفتن و نگفتن که قبح گناه شکست و جامعه این طور شد. تو وظیفت رو انجام بده. طرف یا قبول می‌کنه یا نمی‌کنه.
امر به معروف یکی از فروع دین ماست. مثل نماز و روزه باید انجام بشه.»
«دیروز چطور به نفر دومی که غیبت کرد، دوباره تذکر ندادی؟»
«احساس کردم گفتن دوباره جملم اثری بر اون فرد نمیذاره و ممکنه اثر معکوس روی اون شخص داشته باشه.
چون قبلش به نفر اول گفته بودم، ولی اون بنده خدا با اینکه می دونست حرفش غیبته، دوباره گفت، یعنی حرف من روش اثر نداشت.»
«خوب چرا جمع رو ترک کردی؟»
وقتی نمی تونی جلوی غیبت رو بگیری، نباید غیبت رو بشنوی، بهترین کار ترک محل غیبته.»
هیچگاه نسبت به غیبت بی تفاوت نبود و همیشه نسبت به غیبت کردن واکنش نشان می داد.
برگرفته از کتاب «اسمی از تبار ابراهیم»
روایت هایی از زندگانی شهید مدافع حرم ابراهیم اسمی
