قدرت های بزرگ جهانی هر یک در پی منافع خود اتحادهای قدیمی را رها می کنند و وارد ائتلافات جدید می شوند تا شاید از منافع شان در یک دنیای لرزان محافظت نمایند و مسلما این خوشایند ارباب جهان نخواهد بود.
به گزارش جهان به نقل از فارس، در پایان هفته ی جاری قرار است نشست بهاره ی صندوق بین المللی پول و بانک جهانی در واشنگتن برگزار شود. در شرایطی که اقتصاد واقعی در سطح جهانی با رکود تورمی مزمنی مواجه بوده است و سرمایه ی مالی و سوداگرانه و نابرابری های اقتصادی به سطوح بی سابقه ای رسیده است باید منتظر ماند و دید چه نتیجه ای در پایان نشست حاصل خواهد آمد و اصلا آیا عالی جنابان توجهی هر چند اندک به این مسائل خواهند داشت یا خیر.
فاینانشال تایمز مایوس است!
بازارهای سهام در ایالات متحده، اروپا و آسیا سر به فلک کشیده اند و دارایی های مالی شرکت ها در سطح جهان از ۱.۳ تریلیون دلار نیز رد کرده است و همه ی این ها به لطف «برنامه های تسهیل» از جانب بانک های مرکزی ممکن شده است. در جانب دیگر قربانی واقعی این وضعیت اکثریت مردم در رژیم های سرمایه سالار جهان بوده اند که معیشت و دستمزدهای آنان به گرو گرفته شده است تا فربه شدن بازارهای مالی صورت واقعیت به خود گیرد. با همه ی این احوال، صندوق بین المللی پول در همین هفته خبر داد که اقتصاد جهانی به رشد لاک پشتی خود ادامه خواهد داد، بیکاری کماکان در سطحی بالا وجود خواهد داشت و بدهی نیز دست از سر دولت ها بر نخواهد داشت.
جالب این است که پیشترها همین موسسات اقتصادی جهانی (صندوق بین المللی پول و بانک جهانی) با نق و نوق به روند رشد اقتصاد جهان ابراز خوش بینی می کردند اما هم اکنون از آن نق و نوق ها هم خبری نیست. آن ها می گویند علی رغم تزریق تریلیون ها دلار پول مفت به بازارهای مالی، رشد اقتصاد به سطوح پیش از بحران بزرگ سال ۲۰۰۸ در چشم انداز نیست و مسلما همه ی این ها بدین معناست که بحران بزرگ بسیار معنادارتر از آن بوده که پیشتر تصور می شد. یعنی ریشه های بحران نه تنها نخشکیده اند بلکه اصولا کسی در پی فهم معنای آن نبوده است. عناوین مقالات هفته ی گذشته ی فاینانشال تایمز به عنوان یکی از ارگان های مهم اقتصادی غرب گویای همه چیز است: «آینده اقتصادی ای که ممکن است هیچ گاه درخشان نشود»، «هشدار صندوق بین المللی پول درباره دوره ای طولانی از رشد اندکتر اقتصاد»، «بهشت بدهکاران اروپایی پایان می یابد» و ...
نوکر کبیر نافرمانی می کند!
صندوق بین المللی پول در گزارشی که اخیرا منتشر کرده از سقوط عمیق سرمایه گذاری های خصوصی (به عنوان محرک اصلی رشد اقتصاد) به ویژه در اقتصادهای پیشرفته ی آمریکای شمالی، اروپا و ژاپن اظهار نگرانی می کند. گزارش صندوق هم چنین «سیاست های پولی» بانک های مرکزی را بدون تاثیر بر اقتصاد واقعی ارزیابی کرده است. افزایش ریسک های مالی در شش ماه پس از آخرین ارزیابی صندوق (اکتبر ۲۰۱۴) نکته ی مهم دیگری است که در کانون توجه قرار گرفته است.
این درجه از غوطه ور شدن اقتصاد جهانی در فعالیت های انگلی و سوداگرانه البته نشانه ای از احتضار نظام کنونی اقتصادی مسلط بر جهان است اما حادثه ی دیگری در روزهای اخیر رخ داد که بر متن وضعیت موجود معنای روشنی دارد. صندوق بین المللی پول و بانک جهانی به مدت هفت دهه به عنوان دو ستون مستحکم برای تامین سرکردگی امپریالیسم ایالات متحده نقش خود را ایفا کرده اند اما در پرتو اتفاقی که در پایین بدان اشاره خواهیم کرد بسیاری مدعی شده اند که سازمان هژمونی آمریکا در حال ترک برداشتن است. در روزهایی که گذشت مقامات چینی اعلام کردند که به همراه ۵۷ کشور جهان (۳۷ کشور آسیایی و ۲۰ کشور از بقیه ی قاره ها) تاسیس بانک توسعه ی زیرساخت های آسیایی (AIIB) را امضا کرده اند. بلافاصله دولت اوباما به رویداد مذکور به تلخی واکنش نشان داد و از کشورهای متحدش خواست که به آن نپیوندند اما به رغم آنکه اوباما گفته بود پیوستن کشورهای متحد به معنای تضعیف موسسه های مالی مورد حمایت آمریکاست، با سرپیچی بریتانیا، نوچه ی کبیر عمو سام، ورق برگشت و ترس بسیاری از نوچه های صغیرتر فروریخت.
شکل گیری ائتلاف های جدید؟
ترک برداشتن نظم جهانی پس از جنگ جهانی دوم در شرایطی که یک بحران عمیق اقتصادی جهان ما را درمی نوردد را بسیاری نشانه ای بر این امر می دانند که قدرت های بزرگ جهانی هر یک در پی منافع خود اتحادهای قدیمی را رها می کنند و وارد ائتلافات جدید می شوند تا شاید از منافع شان در یک دنیای لرزان محافظت نمایند و مسلما این خوشایند ارباب جهان نخواهد بود. گذشته از آن که ایالات متحده با اتکا به قدرت بی رقیب نظامی اش کماکان دنیا را به آتش کشیده و ملیون ها نفر را در جهان آواره کرده و قدرت جهانی اش خدشه ناپذیر به نظر می رسد اما بسیاری تحلیل گران با اتکا به این نشانه ها وضعیت امروز را به دهه ی ۳۰ میلادی تشبیه می کنند که پس از دوره ای از فلاکت دنیا را وارد جنگ هایی به مقیاس جهانی کرد.
