در داخل کشور، عناصر ضدانقلاب و گروههای چپ و گروهک‌های منافق و ملی ـ مذهبی‌ها به شدت از تشکیل یک نیروی جدید انقلابی نگران بودند و از داخل و خارج نیز فشارهایی وارد می‌آوردند.
به گزارش جهان به نقل از فارس، اینکه پس از پیروزی انقلاب چه نیازی به تأسیس سپاه بود را هنگامی می‌توان دریافت که بدانیم روزهای اول پیروزی انقلاب، جامعه انقلابی در چه وضعیتی بسر می‌برد و چه ضرورت هایی ایجاب می‌کرد که انقلابیون نسبت به تأسیس چنین نهادی اهتمام جدی کنند.
وجود روزافزون بحران‌ها و ناآرامی‌های ایجاد شده در کشور و در مناطقی مثل پاوه، مریوان، سنندج، سقز، بانه، مهاباد، بوکان، ترکمن صحرا و خوزستان و نیز شکل‌گیری گروهک‌های تروریستی منافقین، چپی‌ها و دیگر عناصر ضدانقلاب در مراکز شهرها و پایتخت، لزوم انسجام گروههای مسلح حافظ انقلاب و ادغام در یک تشکیلات سازماندهی شده را بیش از پیش نشان می‌داد.
در داخل کشور، عناصر ضدانقلاب و گروههای چپ و گروهک‌های منافق و ملی مذهبی‌ها به شدت از تشکیل یک نیروی جدید انقلابی نگران بودند و از داخل و خارج نیز فشارهایی وارد می‌آوردند.
بنی صدر رییس جمهور و فرمانده وقت کل قوا از هیچ اقدامی برای محدود کردن سپاه کوتاهی نکرد و در ۶ماه اول تاسیس سپاه نیز هیچ نهادی حاضر به پشتیبانی از آن نشد تا این «مردم انقلابی» باشند که منابع مالی این «نهاد انقلابی» را تامین می‌کردند.
سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اگرچه در ماههای اول تاسیس، تمام توان خود را برای تأمین امنیت پایدار در مناطق بحرانی مانند کردستان و برخی از مناطق جنوب شرق گذاشت و در ایام ۸ سال دفاع مقدس نیز در کنار دیگر قوای مسلح و بسیج مردمی در برابر ارتش رژیم بعث که نه، در برابر تمام دنیای استکبار ایستاد، اما سالهای پس از جنگ را شاید بتوان سالهای سخت تری برای این نهاد مقدس که وظیفه حفاظت از انقلاب و دستاوردهای آن را دارد، دانست.
سالهایی که علاوه بر دشمنان خارجی، این بار توطئه گران داخلی نیز با تمام توان به ارکان نظام اسلامی هجوم می آوردند و در این بین بیشترین فشار نیز بر «نگهبان انقلاب» بود.
