تنها پندی که شهریار به استادغزل ایران داد

خدا نخواست که من اهل ناکجا باشم
اجازه داد فقط اهلی شما باشم

و ماجرای من و تو به عشق فرجامید
و عشق خواست که من مرد ماجرا باشم

و من تو را به دلیل آرمان خود کردم
که بی‌دلیل مباد آرمان‌گرا باشم

چرا؟ مپرس که سرمشق عاشقی است سکوت
مخواه پاسخ گنگی بر این چرا باشم

سرودمت به همان باوری که در من بود
و شعر حنجره‌ام شد که خوش‌صدا باشم

و خواندمت که قشنگ است روز و شب از تو
بخوانم و نگران نخوانده‌ها باشم

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش
اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش

نبودی در دلم انگار طوفان شد چه طوفانی
دو پلکم زخمی از شلاق باران شد چه بارانی

پشت پرچینت اگر بزم، اگر مهمانی است
پشت پرچین من این سو همه اش ویرانی است

دوستت دارم اگر عشق به آن سختی‌هاست
دوستم داشته باش عشق به این آسانی است

به چشم عالم و آدم چه غم که خار بیایم
دعا کنید کمی با خودم کنار بیایم

عشق داغی است که تا مرگ نیاید نرود
هرکه بر چهره از این داغ نشانی دارد

حالم بد است مثل زمانی که نیستی
دردا که تو همیشه همانی که نیستی

وقتی که مانده‌ای نگرانی‌ که مانده‌ای
وقتی که نیستی نگرانی که نیستی

عاشق که می‌شوی نگران خودت نباش

عشق آنچه هستی است نه آنی که نیستی

چگونه در خیابان‌های تهران زنده می‌مانم
مرا در خانه جانی هست با آن زنده می‌مانم