مغرور نشو که مدیر حکومت هستی
پنجشنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۳۰
کد مطلب: 330977
چرا باید مدیری که تنها امور محدودِ تعداد معدودی از انسان ها در اختیار اوست؛ مغرور شود، وقتی قدرت خدا را می بیند که بر تمام عالم احاطه دارد؛ در حکومت علوی این غرور و نخوت برای یک حاکم به منزله جنگ با خداست؛ خدایی که هیچ کس تحمل کیفرش را ندارد و همه نیازمند رحمت و بخشش او هستند.
برای همین است که حاکم حکومت علوی باید با مردمش بخشنده باشد و وقتی اشتباهی از آنان سر می زند با خودش نگوید که چون من حاکم این جماعت هستم پس باید آنها را به بدترین شکل ممکن مجازات کنم؛ کارگزار حکومت علوی نباید با غرور در انتظار اجرای اوامرش باشد.
از بخشش مردم پشیمان نشو و از کیفر آنها خوشحال نباش
در متن نامه حضرت امیر به مالک اشتر نخعی آمده است: «...و خود را آماده جنگ با خدا مکن که کیفر او را نتوانی برتافت و در بخشش و آمرزش از او بی نیازی نخواهی یافت و بر بخشش پشیمان مشو و بر کیفر شادی مکن و به خشمی که توانی خود را از آن برهانی، مشتاب و مگو مرا گمارده اند و من می فرمایم و اطاعت امر را می پایم. چه این کار دل را سیاه کند و دین را پژمرده و تباه و موجب زوال نعمت است و نزدیکی بلا و آفت و اگر قدرتی که از آن برخورداری، نخوتی در تو پدید آرد و خود را بزرگ بشماری، بزرگی حکومت پروردگار را که برتر از توست بنگر که چیست...که چنین نگریستن سرکشی تو را می خواباند و تیزی تو را فرو می نشاند و خِرَدِ رفته ات را به جای بازمی گرداند.»*
تأکیدی که حضرت امیر در این نامه بر بخشش و بردباری کارگزار خود در برخورد با مردم می کند؛ قابل تأمل و درس آموز است؛ کارگزار حکومت علوی حق ندارد با خودش بگوید من حاکم مردم هستم و با آنها با درشتی رفتار کند؛ کارگزار حکومت علوی باید از بخشش مردمش خوشحال باشد و پشیمان نشود؛ کارگزار حکومت علوی حق ندارد خود را بواسطه مقامی که در آن قرار گرفته مهم بداند و دچار غرور شود. در حکومت علوی جایی برای مدیران مغرور و لج باز نیست.
* نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، چاپ بیست و یکم، تهران، ۱۳۸۰؛ صفحه ۳۲۶
{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_22_BLOCK}{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_23_BLOCK}
