چرا یک نفر هم در مزایده شرکت نکرد؟
آیا خصوصی سازی سرخابی ها به بن بست رسید؟
دوشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۳ ساعت ۲۲:۵۶
کد مطلب: 407782
این که هیچ پاکتی برای خرید دو باشگاه بزرگ پرسپولیس و استقلال نرسید در نوع خود جالب و در عین حال سوال برانگیز است.
جالب این که در این مدت افراد سرشناس زیادی برای خرید این دو باشگاه اعلام آمادگی کرده بودند ولی همان گونه که پیش از این نوشتیم، ابهامات زیاد در نحوه واگذاری این امر مانع از استقبال متقاضیان شد.
مهمترین نکته این است که باشگاه های استقلال و پرسپولیس بدهی‌های زیادی داشته و کسی از میزان واقعی بدهی های آنها اطلاعی ندارد و صورت وضعیت مالی آنها استاندارد نیست بر همین اساس قابل پیش بینی بود که با این روند، واگذاری صورت نمی گیرد. خریداری که قرار است ۲۹۰ میلیارد برای یک باشگاه هزینه کند مسلما باید بدهی از تعهداتش برداشته شود و خریدار تعهدی به پرداخت بدهی ها نداشته باشد.
مسئله دیگر مطرح کردن نام دو ورزشگاه مرغوبکار و درفشی‌فر به عنوان املاک دو باشگاه است؛ در حالی‌که این دو ورزشگاه به استقلال و پرسپولیس تعلق ندارد و به گونه‌ای نباید در قیمت‌گذاری ۲ باشگاه محاسبه می‌شد.
در ضمن قرار بر این شده تا فدراسیون فوتبال قیمت ساختمان ها را به طور مناسب و براساس ۴ سال قبل در نظر بگیرد و به متقاضیان بفروشد، که این قضیه کاملا مبهم و قابل بحث است.
همچنین بر خلاف مزایده های قبلی که برنده اعلام می شد این بار قرار بود نام افراد متقاضی و پیشنهادهای برتر اعلام نشود چراکه باید به لحاظ اهمیت کار، افراد از اهلیت لازم برخوردار باشند.
البته این نکته فوق العاده اهمیت دارد ولی مسئولان محترم می توانستند پیش از اعلام نام متقاضیان نام افرادی که دارای شرایط نیستند از فهرست حذف کنند و پس از مزایده علت حذف آنها را بازگو کنند... این در حالی است که قرار بود تا دوشنبه تعداد متقاضیان اعلام نشود.
آنچه به نظر می رسد اینکه با وجود انتقادهایی که می شود باید پذیرفت بحث واگذاری استقلال و پرسپولیس مساله ای نیست که راحت از کنار آن بتوان گذشت یا بدون تحقیق و ضمانت کافی در اختیار افراد گذاشت حتی اگر این فرد یا افراد از پیشکسوتان پرسپولیس یا استقلال باشند.
در حقیقت کل این دو باشگاه متعلق به مردم و هواداران است و حتی واگذاری بخشی از آن می تواند تبعات بدی برای فوتبال و این دو باشگاه داشته باشد. درست است که طرفداران پر و پا قرص واگذاری به بخش خصوصی درصدد حل مشکلات این دو تیم هستند اما آیا واقعا تضمین محکمی وجود دارد که این دو باشگاه درصورت واگذاری از این شرایط خارج شوند؟
تجربه تلخ واگذاری استقلال به یک وزارتخانه هنوز در ذهن ها باقی است و اگر چنین واگذاری مجددا برای دو تیم تکرار شود آیا سودی خواهد داشت؟ این سوالی است که جواب دادن به آن آسان نیست اما همانطور که گفته شد تضمینی وجود ندارد و تا رسیدن به یک راهکار مناسب و تضمین صددرصدی باید فکری به حال این دو باشگاه کرد، چه آنکه در طول همه این سال ها پرسپولیس و استقلال از مبحث خصوصی سازی ضربه دیدند و به صورت تجربی و آزمون و خطا پیش رفتند.
پرسش اهالی فوتبال این است که آیا در پشت پرده اتفاقاتی در حال رخ دادن است؟ آیا دولت واقعا قصد واگذاری دو باشگاه پرطرفدار را دارد؟ آیا وزارت ورزش خواسته یا ناخواسته دوست ندارد این دو باشگاه خصوصی شوند؟ این پرسش مطرح است که چرا وقتی وزارت ورزش از وضعیت دو ورزشگاه مرغوبکار و درفشی‌فر و مالکان آنها آگاهی داشت، چیزی عنوان نکرد…
در حالی‌که این دو ورزشگاه به استقلال و پرسپولیس تعلق ندارند و به گونه‌ای نباید در قیمت‌گذاری ۲ باشگاه محاسبه می‌شد.
به نظر می رسد آنچه حالا می تواند قبل از خصوصی سازی که امکان آن وجود ندارد، به این دو باشگاه کمک کند، بحث ساختارسازی است. حتی با مشخص نشدن مالکیت این دو باشگاه می توان با ایجاد یک ساختار مستحکم و اصولی از پتانسیل و قابلیت های این دو باشگاه به خوبی بهره گرفت. شاید بتوان انتخاب هیات مدیره قوی و باثبات را اولین راه برای برون رفت از مشکلات این دو تیم در نظر گرفت و حتی اداره و هدایت این دو باشگاه به صورت انتخاب هیاتی از اقشار مختلف می تواند تا فراهم شدن زمینه های واگذاری به بخش خصوصی، کمکی برای این دو باشگاه باشد.
قطعا راه کارهای مناسب دیگری هم هست که در سایه واگذاری سال هاست از این دو باشگاه دریغ شده است.
بی ثباتی، تغییر و تحولات زیاد، دخالت افراد غیرمسؤول، حاشیه سازی های بی مورد، عدم نظارت درست، عدم ارزیابی عملکردها، همه و همه که از عوامل واقعی ناکامی این دو باشگاه است در سایه واگذاری به دست فراموشی سپرده شده است که اگر حتی بدون واگذاری بتوان این عوامل را از این دو باشگاه دور کرد، می توان امیدوار بود که ضمن تقویت این دو تیم و باشگاه، از ظرفیت های بی نهایت آنها در جهت پیشرفت فوتبال نیز بهره برد.
به هر روی، ظرفیت هایی که متاسفانه در طول تمام سال های گذشته مورد غفلت قرار گرفته و طوری وانمود شد که این دو باشگاه فقط مصرف کننده هستند و سودی به حال فوتبال ندارند درحالی که واقعیت موجود این دو باشگاه دقیقا برعکس تمام تیم ها، چیز دیگری است و شاید بتوان به جرأت گفت که اگر تنها دو باشگاه در ایران باشد که بتوانند خودشان، هزینه ها را برآورده کنند و حتی به نفع پیشرفت فوتبال حرکت کنند، همین دو باشگاه هستند.
هیچگاه محقق نمی شود این واگذازیها فقط در حد حرف است