پارک معتادان؛ ورود افراد سالم ممنوع! + تصاویر

دوشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۲:۴۸

کد مطلب: 435393

دیدن صدها زن و مردی که وسط چمن‌های پارک در روز روشن و در یکی از شلوغ‌ترین مناطق تهران این‌طور آزادانه پایپ را کنار لب می‌گذارند و فندک اتمی زیرش می‌چرخانند و از لبِ پایپ شیشه‌ایِ دودزده کام می‌گیرند، اگرچه سخت است ولی واقعی است.

به گزارش جهان به نقل از تسنیم، اگرچه آرام قدم‌هایمان را روی زمین می‌گذاریم ولی به‌محضی که از کنارش رد می‌شویم چرت نشئگی‌اش پاره می‌شود؛ روسری‌اش را روی موهای فرفری و خرمایی‌اش جابه‌جا می‌کند و گره‌اش را زیر گردنش محکم‌تر می‌بندد؛ با دست‌های لرزانش می‌خواهد چند تار موی وزوزی سمج را زیر روسری جا بدهد ولی موهایِ وزِ خشک شده و به هم چسبیده‌اش، دوباره سر جایشان برمی‌گردند؛ او هم چندان مته به خشخاش نمی‌گذارد.

پایپ شیشه‌ای هنوز دستش است که نگاهش به کیف دستی زیر و رو شده‌ای که با آسترهای پاره، در گوشه‌ای رها شده، می‌افتد و بنا می‌کند به جیغ و فریاد؛ همزمان با تلفظ غلیظِ فحش‌های رکیک مردانه، حجم انبوهی از هوا را از دهانش بیرون می‌دهد و شروع می‌کند به ناله و نفرین به همان شیوه زنانه‌اش؛ سر آخر هم عاق و نفرین دنیا و آخرت را حواله هم‌سفره‌ای‌هایی می‌کند که کیفش را خالی کرده‌‌اند... .

جیغ و ناله زن میانسال که همه دار و ندارش را از کف داده، گرچه سوزناک است و بلند، ولی تنها برای لحظه‌ای ملودی تق‌تق صدای صدها فندک اتمی را خاموش و نگاه بی‌حالت و منجمد زن و مردهای حلقه زده به دور زرورق‌های سربی و پایپ‌های شیشه‌ای را با خود همراه می‌کند؛ غائله همان‌جا و در همان لحظه تمام می‌شود و دوباره بازی گروهیِ دود، شیشه، دوا و زرورق شروع می‌شود؛ از این میان فقط چند متلک رکیک و نیشخند، دستِ زن شوم‌بخت را می‌گیرد.

اگرچه غریبه‌ایم و وصله ناجور ولی نه غریبه بودنمان و نه ناجور بودن وصله حضورمان کنار صدها زن و مرد عملی این پارک، باعث نمی‌شود تا پایپ شیشه‌ای یا لوله فلزی و زرورق، حتی برای ثانیه‌ای کنار گذاشته شود؛ از کنارشان که می‌گذری، تنها برای لحظه‌ای صدای ملودی تق‌تق فندک‌ها قطع می‌شود و نگاه‌های سنگین، خیره و پرسشگر، سر تا پایت را ورانداز می‌کند ولی دوباره با همان ریتم، ملودی قبلی از نو نواخته می‌شود؛ تق تق... .

باورش سخت است دیدن صدها زن و مردی که در روز روشن و درست در یکی از شلوغ‌ترین مناطق تهران، این طور آزادانه پایپ را کنار لب می‌گذارند و فندک اتمی زیرش می‌چرخانند و از لبِ پایپ شیشه‌ایِ دودزده، کام می‌گیرند؛ امنیتشان آن قدر «پایدار» است که حتی موادفروشان هم بدون واهمه از حضور یک غریبه ــ بدون ترس از احتمالِ مأمور بودن غریبه‌ها ــ او را مشتری تازه‌ای می‌بینند و بساط شیشه و هروئین اعلایشان را برایش می‌گسترانند و بر سر غُر زدن تازه‌واردِ غریب، گوی سبقت از هم می‌قاپند.

بچه تهران قدیم که باشی، آدرس سر راست است؛ پارک دروازه غار؛ اگر بچه تهران قدیم هم نباشی کافی است پیِ میدان هرندی و پارک خواجوی کرمانی را بگیری؛ بوستانی بزرگ در قلب محله هرندی با یک زمین بزرگ چمن، یک کتابخانه بزرگ، چمنکاری‌های وسیع و صدها زن، مرد، دختر و پسر معتاد و مواد فروشی که گُله‌گُله روی چمن‌ها، جا خوش کرده‌اند؛‌ دختر و پسرهایی که یا شیشه و هروئین می‌فروشند، یا می‌کشند و یا هر دو.

از کنار مرد میانسال و پسر جوانی که به دیواره پله‌های قسمتی از پارک تکیه داده‌اند و از زور نشئگی، توان سر بلند کردن ندارند می‌گذریم و از لابه‌لای معتادانی که در حال مصرف هروئین و شیشه‌اند، رد می‌شویم و به ۸ ــ ۷ دختر و پسر ۱۷ تا ۳۰ ساله‌ای که در گوشه‌ای از پارک و روی سنگ‌فرش و زیر سایه‌بانی نشسته‌اند نزدیک می‌شویم؛ پسر ۲۶ ــ ۲۵ ساله‌ای که یک پایش در گچ است، وسط نشسته و با یک دستش توله سگی را نوازش می‌کند و با دست دیگرش فندک را زیر پایپ زردشده‌اش می‌چرخاند؛ دختر جوانی که گلنار صدایش می‌کنند از کیفش پایپ شیشه‌ای جدیدی در می‌آورد و او هم با دیگر پسرها مشغول بازی با توله‌سگ سیاه و سفید و دود می‌شود.

با صدای خش‌دار مردی که «غریبه» خطابمان می‌کند رویمان را برمی‌گردانیم و با کنجکاوی نگاهش می‌کنیم؛ می‌گوید: «شیشه می‌خواید یا دوا؟» آن‌قدر صریح و رک می‌پرسد که ناخودآگاه سرمان را به‌نشانه رد دعوتش، تکان دهیم و می‌گوییم: «ممنون؛ اهلش نیستم». با بی‌خیالی سرش را می‌چرخاند ولی با همان صراحت می‌گوید: «پس اینجا واینسا»... آن‌قدر چکشی و رک جمله کوتاهش را برایمان دیکته می‌کند که ناخودآگاه به‌سمت ساختمانی که تنها پناهگاه در آن میان به نظر می‌رسد، کشانده می‌شویم.

وارد کتابخانه‌ای می‌شویم که اگرچه ترکیب ناموزونی است در وسط معرکه معتادان، ولی در میانه این ناامنی، کنج امنی است برای ما؛ خنک است و پر از کتاب ولی دریغ از دختربچه یا پسربچه‌ای که حتی از روی کنجکاوی، کتابی را ورق بزند؛ کتابخانه‌ای که تنها بخش جذاب آن برای اهالی، آب‌‌سردکنی است که هر از گاهی میزبان یکی از معتادانی می‌شود که از شدت گرما، مجبور شده بازی دود و نشئگی را به کناری بگذارد و گلویی تازه کند.

خروج از ساختمان کتابخانه و ورودِ دوباره به محوطه پارک، سنگینیِ نگاهِ جستجوگر مردها و زن‌هایی را به‌دنبال دارد که بودنِ تو را در آنجا، به‌مثابه ورود بی‌اجازه به خانه و قلمروشان تعبیر می‌کنند؛ مردها و زن‌هایی که رد نگاهشان را خیره خیره تا خروجی پارک بدرقه‌ات می‌کنند تا مطمئن شوند از قلمرو امن‌شان خارج شده‌ای... .

از پارک خارج می‌شویم ولی وضع خیابان‌های مجاور هم چندان بهتر از وضع داخل پارک نیست. کمتر کوچه و پس‌کوچه‌ای را می‌توان یافت که در قُرُق تعدادی از معتادان و موادفروشان نباشد؛ در یکی از خیابان‌های اطراف، ۳۰ ــ ۲۰ زن و مرد، در سایه دیواری کز کرده‌اند و گروه گروه مشغول بازی گرت (گرد) و شیشه خود هستند.

یکی از اهالی محل که ۲۵ سالی هست در این محل کسب و کار می‌کند، با اشاره به عادی شدن وضعیت معتادان بی‌مکان در این منطقه، می‌گوید: متأسفانه این وضعیت برای ما عادی شده است و نه تنها در این منطقه، بلکه در بسیاری از خیابان‌های جنوب تهران، می‌بینیم که معتادها به‌راحتی کنار خیابان‌ها در حال تزریق و مصرف مواد مخدر هستند.

با دست، دختر جوانی را نشان می‌دهد و می‌گوید: می‌بینید! هنوز سرحال و سرِپا است؛ همه‌شان همین‌طورند؛ روزهای اولی که می‌آیند جوانند و سرحال‌؛ بر و رو و آب و رنگی دارند ولی بعد از چند ماه، می‌شوند مثل مرده متحرک؛‌ تکیده و داغون؛ بالاخره این‌ها ناموس‌اند؛ نمی‌شود نشست و دست رو دست گذاشت ولی چه‌کاری از دست ما برمی‌آید؟ این‌ها معمولاً جایی برای خواب ندارند و هر شب برای تأمین جای خواب و موادشان مجبورند به یکی از این موادفروش‌ها التماس کنند.

وی با گلایه از بی‌توجهی پلیس به وضعیت این منطقه تأکید می‌کند: وقتی من از اینجا به پلیس زنگ می‌زنم، اهمیت نمی‌دهند و اصلاً نمی‌آیند تا رسیدگی کنند ولی شما هیچ‌گاه چنین وضعیتی را در خیابان‌های شمال شهر مثل نیاوران نمی‌بینید.

او که دل پردردی دارد و باور نمی‌کند که خبرنگاری برای تهیه گزارشی از وضع محله‌شان، پا به این منطقه گذاشته با ناباوری می‌گوید: کاری از دست شما هم برنمی‌آید؛ مگر درمان این معتادها چقدر هزینه دارد؟ چقدر پول در موضوعات مختلف هزینه می‌شود؟ سالانه چقدر هزینه فوتبال می‌شود؟

دست زمختش را به ته‌ریش زبر و سفیدش می‌کشد و ادامه می‌دهد: «مطمئنم که از دست شما هم کاری برنمی‌آید. اگر روزی توانستید یکی از وزرا و مسئولان را اینجا بیاورید که از نزدیک با این مشکلات مواجه شوند شاید بتوانی کاری کنی ولی...»؛ ادامه صحبتش را می‌خورد و باز تکرار می‌کند: «اگر توانستی روزی یکی از وزرا و مسئولان را اینجا بیاوری...».

نمی‌دانم از هرم گرما و تیغه تیز آفتاب است که گوش‌هایمان داغ شده یا حرف‌های مردی که تأکید دارد هیچ وزیر و مسئولی پایش را در محله‌ای که خیلی‌ها می‌گویند «ته دنیا است» نمی‌گذارد؛ هرچه هست مهم دخترها و پسرهایی هستند که جوانی‌شان در کوچه‌ پس‌کوچه‌های این منطقه دود می‌شوند؛ به‌قول پیرمرد «هرچه باشد این‌ها ناموس‌اند؛ مگر می‌شود دست روی دست گذاشت؟»

برای ارتقای فرهنگ نقد و انتقاد و کمک به پیشرفت فرهنگ و اخلاق جامعه، تلاش کنیم به جای توهین و تمسخر دیگران، نظرات و استدلال هایمان را در رد یا قبول مطالب عنوان کنیم.

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۳:۲۲

۷۸ ۴

زهی به غیرت مسئولین اون از بی حجاب که دیگر عادی شده و به برهنگی تبدیل گردیده این هم از این

ج س همدانی

۱۳۹۴/۰۵/۰۸ ۰۹:۰۰ |

۰ ۰

۱۳۹۴/۰۵/۰۸ ۰۹:۰۰

شبی به گنجنامه همدان رفتم اینقدر صحنه زشت دیدم که از زن و بچه خود خجالت می کشیدم !
قلیان کشیدن دسته جمعی جوانان ، آلودگی صوتی ترانه با بلندگوی بلند و ۰۰۰ مثلا خیر سرمان رفتیم هوا خوری !!
لعنت خدا بر کسی که قلیان را تبلیغ کرد ۰۰۰

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۳:۲۶

۴۶ ۱

واقعا تکان دهنده است
باعث تاسف است در یک مملکتی که مدعی ام القرایی جهان اسلام است یک کشور شهید داده و یک کشوری که همه مسئولین مدعی رسیدگی به وضع مستضعفین و محرومین هستند و میلیارها تومان در طول سال هزینه همایش ها ی فرهنگیی می کنند که بدرد هیچ چیز و هیچ کس نمی خورد

آیا فقط این مصیبت فقط تقصیر خود معتاد ها و مواد فروش هاست یا ...

مریم

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۳:۲۸ |

۳۳ ۲۳

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۳:۲۸

این جوانا انرژی هسته ای ما هستند اگر انسان مهم نبود خدا انها را خلیفه خود روی زمین قرار نمی داد انرژی هسته ای چند سال دیگه عادی میشه میشه از همه کشورهها ان خرید ولی نسل جوان که نابود شد جایگزین ندارند.

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۳:۴۵

۳۷ ۳

لطفا مثل آقای رییس که حل تمامی مشکلات کشور از جمله محیط زیست صنعت ، اشتغال و آب خوردن را به توافق هسته ای گره زد و بعد از توافق (به هر قیمت) هم وزرای محترم با یک چرخش 180 درجه ای خیال مردم را راحت کرده و اب پاکی روی دست مردم ریختنه که: مردم منتظرنباشند!!!! بحث انحرافی نکنید. خواهشا!
.
به اندازه کافی در این 2 سال از دولتمردان طرح مباحث انحرافی شنیده ایم که نگو و نپرس!

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۶:۲۰

۸ ۲

مريم انگار خوابي بايد اين حال روز جوان ايراني باشه تا نه توان اعتراض به مسولين مفسد و تيليادر داشته باشه و نه بدونه هسته اي چه ذخيره ي مفيدي براي بچه ها و آيندگان است
... دختر گلم مريم جان همين الان هم كه توسط...دانش هسته اي و خون و دستاوردهاي شهدا نابود شد ببينيم از اين به بعد ايران گلستان مي شود ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

یک معتاد

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۳:۴۹ |

۱۶ ۳

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۳:۴۹

آدرشش رو بگین کژاشت ما هم بریم جون شوما بهشت واشه رفقای اهل بخیه !!!!!

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۴:۳۲

۱۲ ۰

واگویه دردی که از قلب پایتخت جمهوری اسلامی نشان از بی توجهی مسئولین امر دارد و ....وا اسفا
درد بدتر اینکه همه نهاد ها در پی رفع مسئولیت از روی دوش خویش هستند و در باب گزارش دهی بسیار فعال
نگاه را باید از تمرکز بر روی مسائل خاص چرخاند و بر روی فرهنگ جامعه انداخت و ایکاش مسئولین امر کمی به خود می آمدند و درد درون ملت را حس می کردند .... ایکاش....

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۵:۳۴

۱۱ ۰

خوب بابا یکی دلش بسوزه مسئولین کجایید کمی به فکر مردم باشید بسه دیگه شرم کنید مگه چقدر خرج داره بلند بشید و به درد مردم برسید لعنت خدا بر افراد بی توجه و بی مسئولیت

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۹:۲۳

۱ ۰

ماندم چه بنویسم، ریشه در کجا دارد؟ بیکاری، فقر در در دوران کودکی، بی عرضگی مسولین، بی عدالتی، پارتی بازی، فرصت های نابرابر، عدم اموزش، نا اگاهی، دوستان بد، بی تدبیری،....
ای که دستت می رسد کاری بکن
اه و ناله از این وضع، یه عده در این مملکت همه چیز را به انحصار خود در آورده اند
مگر چند درصد از این ها عمدا در این راه قدم گذاشته اند، ریشه ها را بررسی کنید.
چرا باید کودکان در کشور اسلامی در بدترین مکان ها کار کنند و اینده انها ....
چرا مردم باید از شهرستان ها برای کارگری به اطراف تهران مهاجرت کنند
چرا با قاچاقچیان بر خورد جدی نمی شود

حميد

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۹:۳۰ |

۴ ۰

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۱۹:۳۰

سلام من واقعا از ديدن اين صحنه كه هفته دوبار شاهد ان هستم بسيار متاسف ميشوم زيرا اين پارك دقيقا كنار باشگاه ورزشي نابينايان شهيد هرندي قرار گرفته و من مجبور م هر جلسه به پسرم كه با وجود سو كم چشمانش باز هم اين صنحها را ميبيند توضيح بدهم كه اينها معتاد هستند ايا دولتمردان و نيروي انتظامي بقدر پسر كم بيناي من هم بينايي ندارند؟

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۲۰:۴۳

حالا کافیه یه نفر دست تو بینیش کنه که رنگ وبوی سیاسی داشته باشه.مدعی العموم و کفن پوشو و فتا و ....

راضیه

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۲۳:۳۸ |

۱۳۹۴/۰۵/۰۵ ۲۳:۳۸

امیدوارم همه کسانی که از بیت المال حقوق می گیرند تا جلوی تهیه ، توزیع ومصرف مواد مخدر در کشور را بگیرند اما در انجام وظایف خود کوتاهی می کنند روزی فرزندان دختر وپسر خود را در این منجلاب ببینند. این جوانان سرمایه های این کشورند که هدر می روند . رییس جمهور ذوق زده وخوشحال از توافق ،رییس سازمان محیط زیست که برای کشتن چند سگ یقه پاره می کند ،رییس ستاد مبارزه با مواد مخدر کجا هستند

۱۳۹۴/۰۵/۰۶ ۰۰:۱۷

۳ ۰

واقعا جای تاسف داره برای دولت اسلامی متاسفانه آقا یون دو ساله تمام کارای مملکت راتعطیل کردند وهمه امور راربط دادند به تحریم ها وتوافق هسته‌ای خدا کنه همانطور که قضیه آب خوردنمون با رفع تحریم ها درست میشه یه فکر ی هم. برا این معضل اعتیاد بکنننننن

۱۳۹۴/۰۵/۰۷ ۰۸:۴۷

۰ ۱

از مترو امام حسین(ع) بیرون بیایی به سمت خیابان خواجه نصیر به سمت میدان سپاه حاشیه خیابن و زیر بوته های و توی چمن روبروی خیابان اجاره دار بیایید و ببینید که توی روز روشن موادمخدر مصرف می کنند .. نیروی مردمی انتظامی هم کاری به کارشون نداره آخه اونا از مردمند و نیروی انتظامی هم مردمی.. آقایان امنیت شهروندی داره از بین میره، زیبنده یک پایتخت بزرگ و اینکه ام القرای اسلامی هستیم، نیست، آقایان این تبعات داره، بیایید جمعشون کنید، پول مالیات میدیم که امنیتمان برقرار بشه، آقایان نیروی انتظامی اگه واقعا نمی تونید بسپارید این کارو دست بسیج محلات و برادران عزیز سپاه، همانطور که امنیت مرزهای ایران اسلامی که از همه طرف مورد هجمه بیگانگان و این آخری هم مورد هجمه داعشی ها قرار بگیره آب از آب تکان نخورد، بسپارید چون با اخلاص هستند، بسپارید دست دلسوزان نظام و انقلاب و مردم......