احساس تحمیق
سه شنبه ۶ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۰۹:۰۵
کد مطلب: 435319
من از دسته آدم هایی بودم و هستم که شدیدا برایم منزجر کننده بود و هست که بی دلیل و سند آمار رسمی کشته های حوادث طبیعی در ایران را زیر سوال ببرم، چه زلزله ی بم که زمان خاتمی بود و چند ده هزار کشته بر جای گذاشت و چه ورزقان تبریز که زمان احمدی نژاد بود و تعداد کشته ها و سطح حادثه اصلا با بم قابل قیاس نبود و ...
واقعیت اما این هست که الان سر سیل رودخانه ی کن و سولقان احساس تحمیق بدی به من دست داده است؛ گزارش هایی که از شاهدهای عینی حادثه می رسد، خبر از ده ها کشته می دهد؛ آن جوان ساکن سی متری جی می گوید غیر از 4 رفیقش که مرده اند و جنازه دوتایشان هنوز پیدا نشده، وقتی روی درخت بوده، جنازه های بچه ها و زنان زیادی را روی آب دیده و بعد آقایان مسئولین توقع دارند من آمار 11 کشته و چیزی در این حدود را باور کنم؟ می گوید ما در آرامش مشغول آب بازی بودیم که دیدیم حجم عظیم چوب و آب در فاصله ی 300 متری با سرعت سمت ما می آید... اغلب حتی فرصت فرار هم پیدا نکرده اند... جوان می گوید دلم می خواست رگ دستم را روی درخت می زدم تا آنچه را مقابل چشمم می گذرد، نبینم! دست دوستش در دستش بوده و بعد رها شده... برای فهم شدت آب، بدانید که تمام لباس هایش را در حالی که روی درخت بوده، آب می کند و می برد... صورت دوستش متلاشی می شود، جنازه اش را از روی خالکوبی روی دستش شناسایی می کنند...
آن دیگری می گوید روی تخت های قهوه خانه پر از مرد و زن و بچه و بود؛ ناگهان سیل از راه می رسد، قهوه خانه و تخت ها و آدم ها را همه با هم آب می برد! می گوید سرعت آب آنقدر بالا بود که کسی فرصت فرار پیدا نکرد.
بعد آمار کشته ها چقدر می شود؟! بعد رییس ستاد بحران با اعتماد به نفس در تلویزیون، در جواب پرسش های صریح مجری می گوید قضیه بحران ملی نیست، بزرگش نکنید! نه فقط سیل کن و سولقان، منظورش سیل کرج و چالوس و کل مازندران هم هست که بزرگش نکنید!
برای اینکه بزرگ نشود، باید حرف خلاف واقع بزنیم؟
همین الان یک آمار دقیق و حتی نسبی از کشته ها نیست؛ حتی یک نفر از کابینه ی دولت به همین گوشه ی شمال غرب پایتخت سر نزده ببیند چه بلایی سر مردم و خانه و زندگی شان آمده، بعد من باید باورتان کنم؟
واقعیت این است من این آمار را قبول ندارم، اصرار ندارم درست فکر می کنم، اما می بینم دلایلی هست که بوی تحمیق مرا می دهد...
