سرویس اجتماعی جهان ـ البته این درست است که از قدیم و ندیم گفته اند، "دارندگی و برازندگی" یا مثلاً "هرکی داره کباب، هرکی ام نداره دود کباب"... اما اصلاً شاید همین ضرب المثل ها را هم مرفهین بی درد آن قدیم ندیم ها ساخته باشند.

و گرنه ما که هرچه از کودکی آموخته ایم و از دین بلد شده ایم این است که مگر می شود آدم ماشین ۳ میلیارد تومانی که هیچ... که با شکم سیر سر به بالین بگذارد و به فکر همسایه گرسنه اش نباشد؟

و البته این که دین ماست. هرچه از عقاید و رسوم خارجی ها هم بلدیم این است که آنها هم دلشان رضا نمی دهد به این تبعیض ها. آنها حتی رابینهودشان هم با اینکه دزد است و معلوم نیست کس و کارش چکاره هستند اما باز هم به فکر فقیران است و خودش نه یک اسطوره عمارت نشین که یک جنگل نشین است.

و اصلا با رویکرد دینی هم که نخواهیم بحث کنیم، فرض اینکه ۳ میلیارد تومان را می شود به ۳ هزار تا یک میلیون تومان تبدیل کرد و به ۳ هزار تا جوان دم بخت وام قرض الحسنه داد، خود دلیل موجهی می شود برای اینکه تحمل صدای موتور یک خودروری ۳ میلیارد تومانی توی خیابان های تهران برایمان سخت باشد.

خب تا اینجا که همه چیز منطقی دارد جلو می رود. اما کار از جایی گیر پیدا کرده است که این شنیدن صدای موتور ماشین ۳ میلیارد تومانی توی خیابان های پایتخت، دیگر یک جورهایی نه تنها برایمان سخت نیست که اتفاقا آسان هم شده است.

عیب کار همین و ناقه ما همینجاست که در گل نشسته است.

چرا آسان شده ...؟!

جواب گسترده تر از این حرفهاست. "مقصر خود ما هستیم."

باید بگوییم دست مریزاد به خودمان که آنقدر نشستیم و نگاه کردیم و فریضه امر به معروف و نهی از منکر را اجرا نکردیم که همه چیز حتی قصه های تلخ هم برای جامعه مان باور پذیر و شیرین شد.

دشمن برای نفوذ دادن باورهایش در فرهنگ ما، قبل از اینکه بخواهد اقدام به واردات این باورها کند، باید کاری کند تا زمینه پذیرش این باورها در جامعه ایجاد شود. وقتی زمینه ایجاد شد آنگاه است که دشمن می تواند مطمئن باشد هرچیزی را که به عنوان فرهنگ یا یک ارزش به جامعه ای می خوراند، آن جامعه به راحتی قبول دار آن چیز! می شود.

حالا باید رفت سراغ اینکه چه زمینه هایی در جامعه ما ایجاد شده است که حالا می توانیم به راحتی بشنویم و ببینیم که مثلاً طرف یک پالتوی ۴۰ میلیون تومانی یا یک خودروی میلیاردی یا خانه ۱۱ میلیاردی دارد و جیک ما هم در نمی آید.

 می خواهند با بدحجابی مقابله کنند، می بینی که حتی رئیس جمهور هم مخالف کارهای ضربتی از آب درمی آید. می روند سراغ طرح تفکیک جنسیتی دانشگاه، وزیر بهداشت دانشگاه تحت مدیریت خود را مستثنی می کند. می بینی که یک برج گنده به اسم برج میلاد را نصب کرده اند درست وسط شهر تهران و مدیرش به راحتی و با تبختر می گوید: خب آنهایی که پول ندارند غذاهای گرانقیمت برج را بخورند، تشریفشان را ببرند ساندویچی پایین برج و ...

همین هاست که زمینه پذیرش بسیاری از مقولات غلط و زشت را در جامعه ما ایجاد می کند.

مگر نه اینکه لااقل تذکر لسانی، وظیفه همگانی بود...؟! چرا تذکر ندادیم. چرا من دانشجو، من خبرنگار، من پدر و مادر و اصلاً من رهگذر، هر چیز غلطی را که دیدیم، نه تنها حتی با نگاه هم تذکرش ندادیم بلکه با خنده و مجیزگویی و هزار چیز دیگر، دست به پشت متخلفین هم زدیم و آنقدر تحویلشان گرفتیم که کارهای بد به ناگاه تبدیل به کارهای خوب! شدند.

این قضایا تعارف بردار با هیچ کس نیست. در واقعی آن هنگام که ۳ هزار تا یک میلیون تومان را فقط می ریزند توی یک ماشین و سه هزار جوان ندار، باید آه شان به آسمان بلند باشد، جدای از اینکه خداوندگار با صاحب این همه بی خیالی چه معامله ای خواهد کرد، حتماً و حتماً قبل از او کسانی مواخذه خواهند شد که این انحرافات را از روز اول تذکر ندادند و بی تفاوت از کنار آن رد شدند.

خب طبیعیست که وقتی عملکردها طوری می شود که زمینه پذیرش اغلاط در جامعه فراهم می آید و در ادامه شاهد چرخش رویکردهای ارزشی یک جامعه می شویم، همان هنگام هم خواهد بود که شاهد می شویم اذهان همه و همه (بجز آنها که مواظبند) تحت تهاجم نرم قرار می گیرد و دیگر یک مسئول نمی تواند باور کند هنوز هم در این کشور محتاج نان شب هست.

و درست همان هنگام است که دیگر صدای امثال ننه گنجی ها که با سن ۷۰ سال باید کار کشاورزی کنند تا حتی با وجود یارانه ماهیانه دولت هم گرسنه نمانند، به هیچ کجا نمی رسد.

و دیگر صدای امثال دخترکی یتیم در یکی از روستاهای محروم کشور به جایی نمی رسد که به خاطر نداری مجبورند زودتر عروسش کنند و به عقد یک مرد ۵۰ ساله درش بیاورند.

و دیگر اینکه واضح ترین مقولات در نزد ما که از اصول صریح دینی و یا حتی انسانی هستند به راحتی می توانند به این علت که در معرض بی تفاوتی های قبلی ما قرار گرفته اند، تغییر کنند و آنچه که یک روز آن را ارزش می پنداشته ایم، در روزگاری دیگر به چشم یک ضد ارزش به آن نگاه کنیم.