فاصله ی مقرما تا مقر آقا رحیم، حدود هفتصد هشتصد متر بود. حسین وقتی دید ماشین گیر نمی آید، گفت: «بیا پیاده می ریم، راهی نیست.»
گروه فرهنگی جهان نيوز: در عملیات کربلای ۵ آمبولانس ها كفاف مجروحین را نمی داد. ماشین های دیگر هم مشکل داشتند. سقف بلند ماشین ها و نوردهی شان، امکان استتار را از بین می برد و دشمن سریع آن را مورد هدف قرار می داد. به دستور حسین، سقف ماشین ها را برداشتیم و با آنها مجروح جابه جا می کردیم.
یک بار که می خواستیم برویم پیش رحیم صفوی، ماشین پیدا نمی کردیم. همه ماشین ها درگیر بودند، یک ماشین مهمات برده بود خط، یک ماشین مجروح برده بود عقب.
از هر کسی هم سراغ گرفتیم، ماشین نداشت. سقف تویوتای حسین را هم زده بودند و از آن استفاده می کردند.
فاصله مقرما تا مقر آقا رحیم، حدود هفتصد هشتصد متر بود. حسین وقتی دید ماشین گیر نمی آید، گفت: «بیا پیاده میریم، راهی نیست.»
چون عجله داشتیم، تند تند راه می رفتیم. یک آن، پای حسین به یک سیم تلفن گیر کرد و نتوانست خودش را کنترل کند. تا آمد خودش را جمع و جور کنده چون یک دست داشت، با صورت به زمین خورد و روی خاک افتاد.
به قدری این صحنه برای من تکان دهنده بود که هنوز هم وقتی یادش می افتم، دلم می سوزد.
با صورت به زمین خوردن حسین، روضه زنده بود و من در آن جا بدون درنگ یاد لحظه ای افتادم که حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) بعد از این که دست از تنش جدا شد و با گرز آهنی بر سرش زدند، با صورت روی زمین افتاد و لشکر اباعبدالله (صلوات الله علیه) را بی علمدار کرد.
برگرفته از كتاب « زندگی با فرمانده» مجموعه خاطراتی از شهید حسین خرازی
راوی: اسماعیل صادقی
