به آرزو نرسید آنکه زحمتی نکشید
شنبه ۶ آبان ۱۳۹۱ ساعت ۰۲:۰۹
کد مطلب: 251624
لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِهِ لاَ يَسْتَجِيبُونَ لَهُم بِشَيْءٍ إِلاَّ كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاء لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ وَمَا دُعَاء الْكَافِرِينَ إِلاَّ فِي ضَلاَلٍ
دعوت حق براى اوست و كسانى كه [مشركان] جز او مىخوانند هيچ جوابى به آنان نمىدهند مگر مانند كسى كه دو دستش را به سوى آب بگشايد تا [آب] به دهانش برسد در حالى كه [آب] به [دهان] او نخواهد رسيد و دعاى كافران جز بر هدر نباشد
*نقش دلپذیری است از تمثیلات بدیع و بصیرت آفرین الهی در بیان چگونگی دعوت حق یعنی خدای را خواندن و دعوت او یعنی از باطل استمداد جستن.
*در این تمصیل حال کسی که غیر خدا را می خواند به تشنه ای تشبیه شده که دو دست خود را مقابل آب (بر سر چاه) دراز کرده تا اب بنوشد و البته هیچ آبی به دستان او نخواهد رسید.
*درخواستهای کافران دقیقا از همین نوع است. گویی می خواهند به صِرف خواستن مطلوب، به آن دست یابند، درحالی که مطلوب را باید کسب کرد و کسب را وسیله ای باید و آن افکندن دلو در چاه است.
*تأکید آیه بر قانون علیت است که برای به دست آوردن هر چیز باید چنگ در اسباب زد، چنانکه اگر کسی بخواهد خطاط شود چله نمی نشیند و به قدیسان متوسل نمی شود بلکه باید نزد استاد زانو زده و زحمت بکشد و در عین حال موهبت را از خداوند بداند
