جنگ یمن؛ شاهدی بر دروغ بودن همه گزینه های روی میز آمریکا

گروه بین الملل جهان نيوز ـ آمریکایی ها در سال های اخیر در هر مواجهه با ایران تلاش کرده اند که از حضور تمامی گزینه های روی میز سخن بگویند.

به گزارش جهان نيوز، از توافق ژنو تا کنون و پس از گذشت چند هفته ای از توافق لوزان، دولتمردان آمریکایی بارها از گزینه جنگ علیه ایران سخن گفته اند. نکته جالب توجه آنکه با وجود آغاز مذاکرات دو طرف ایران و آمریکا در سطح وزیران امور خارجه در دولت تدبیر و امید استفاده از تهدید نظامی نه تنها کاهش نیافته بلکه افزایش نیز یافته است.

در این میان دو محاسبه راهبردی درباره این نوع اظهارات تهدیدآمیز آمریکایی ها در داخل کشور وجود داشته است، یک محاسبه به این قائل بوده که آمریکایی ها دیگر به دلایل اقتصادی و همچنین قدرت درجه یک نظامی ایران و ترس از نحوه پاسخگویی جمهوری اسلامی و... توان استفاده از گزینه نظامی را نداشته و تنها به عنوان عملیات روانی از آن استفاده لفظی می کنند. عدم مداخله نظامی مستقیم نظامی توسط آمریکا به خصوص در منطقه پرآشوب و غیر قابل پیش بینی غرب آسیا و شمال آفریقا در سالهای اخیر نیز به خوبی قابل لمس بوده است. آمریکا نه در لیبی به صورت گسترده و مستقیم – زمینی – دخالت نکرد و هم در سوریه تنها به تجهیز مخالفان بشار اسد قناعت کرده است. البته آمریکایی ها در چرخش استراتژیک خود به سمت شرق آسیا بیشتر تلاش می کنند که به نحوی از شر "غرب آسیا و شمال آفریقا" راحت شوند. تفکر دیگری نیز در کشور گزینه نظامی علیه ایران توسط امریکا را بیش از اندازه ای که باید در محاسبات راهبردی خود جدی می گیرد. اینان حتی برخی از اقدمات خود را در سیاست خارجه بر اساس مصلحت جلوگیری از جدی شدن مواجه نظامی ایران و امریکا توجیه می کنند.

با این وجود جنگ یمن با مقاومت انصار الله یکبار دیگر دروغ بودن همه گزینه های روی میز آمریکا را نشان داد. عربستان در حالی به یمن حمله کرد که آمریکایی ها با وجود لفاظی ها، تمام عیار از آن حمایت کردند ولی عملا درباره جنگ علیه یمن اقدام قابل توجهی انجام ندادند.

جرج فریدمن طی مقاله ای در اندیشکده استراتفور درباره جنگ عربستان علیه یمن می نویسد: "اگرچه ایالات متحده اطلاعات و پشتیبانی‌های دیگری در اختیار [دولت‌های عرب سنی] قرار داد اما این ائتلاف دولت‌های عربی بود که این حملات هوایی دامنه‌دار و ادامه‌دار را علیه حوثی‌ها انجام داد. بدین ترتیب استراتژی منطقه‌ای جدید ایالات متحده در حال اجراست. واشنگتن دارد از سیاستی که پس از دهه اول قرن بیست و یکم پیش گرفته بود – یعنی ایفای نقش به عنوان نیروی نظامی اصلی در درگیری‌های منطقه‌ای – فاصله می‌گیرد و با این کار، ایالات متحده بار عمده‌ جنگ را بر دوش قدرت‌های منطقه‌ای می‌گذارد، در حالی که خود نقشی ثانویه بر عهده می‌گیرد."

این مسأله به خوبی نشان می دهد که همه گزینه های روی میز آمریکایی ها در مواجهه با اتحاد اجتماعی یک ملت انقلابی همچنان که قبلا در عراق و افغانستان و حتی سوریه تجربه کرده اند، وجود خارجی ندارد.