مراجع رسیدگی‌کننده به تخلفات پزشکی مملو از شکایاتی است که از این قشر می‌شود. حجم این شکایات به‌گونه‌ای است که بسیاری از شکات از شکایت خود صرف‌نظر می‌کنند و عطای حکم قضایی را به لغای آن می‌بخشند.

سرویس جامعه جهان نیوز- طبابت یکی از حیاتی‌ ترین مشاغل در دنیای سنتی بوده و جایگاه خود را در جهان مدرن نیز حفظ کرده. اگرچه میان طبابت در دنیای سنتی و مدرن تفاوت‌های بسیاری وجود دارد، اما پزشکی همچنان در هر دو جامعه، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده است.

هنگامی که فردی بیمار می ‌شود، آماده است تا تمام دارایی خود و نزدیکانش را برای بهبود و رهایی از مرگ هزینه کند. حتی اگر مسأله مرگ و زندگی هم نباشد، مردم آماده هستند برای بهبود زندگی خود هزینه‌ های قابل ملاحظه‌ ای پرداخت کنند.

روزگاری نه‌چندان دور، هرچند تهران به برکت وجود بزرگانی از جمله دکتر حسابی صاحب دانشگاه شد، اما هنوز در رشته طبابت چندان فارغ‌التحصیل نداشت که بتواند اقصی نقاط کشور را زیر پوشش خدمات پزشکان ایرانی قرار دهد.

دیربازده‌بودن رشته پزشکی به خاطر طولانی شدن ایام تحصیل موجب شد تا این رشته هم –مانند هر چیز خوب دیگری- در انحصار اقشار مرفه جامعه بماند؛ از این‌رو پس از فارغ‌التحصیلی پزشکانی که در ناز و نعمت بزرگ شده بودند، حاضر به حضور در نقاط دورافتاده نبودند. به این ترتیب همچنان کشور از پزشکان هندی و پاکستانی بهره می‌برد تا سرانجام از همین هم محروم شد.

اخیراً ازدیاد جامعه پزشکی چنان شده که پزشکی عمومی به شغلی کم‌درآمد تبدیل شده است. دولت با پرداخت ماهی یک میلیون تومان، پزشکان جوان را ترغیب می‌ کند به نقاط دور‌افتاده بروند و البته این مبلغ برای این قشر که عمدتاً بیکار هستند یا به مشاغل دیگری مانند کار اداری، مسافرکشی و... رو می‌آورند، را به آسانی ترغیب می‌نماید.

ازدیاد کمیت در جامعه پزشکی مشکل از میان رفتن کیفیت در این فارغ‌التحصیلان را فراهم نموده است. در کنار از میان رفتن خبرگی در بیشتر صاحبان مشاغل در کشور، ناکارآزمودگی پزشکان بیشتر خود را نشان می‌دهد، چرا که هر اشتباه ایشان با جان مردم سروکار دارد و کیفیت زندگی ایشان را به خطر می‌اندازد.

مراجع رسیدگی‌کننده به تخلفات پزشکی مملو از شکایاتی است که از این قشر می‌شود. حجم این شکایات به‌گونه‌ای است که بسیاری از شکات از شکایت خود صرف‌نظر می‌کنند و عطای حکم قضایی را به لغای آن می‌بخشند.

سهمیه‌های بی‌رویه موجب ورود ضریب هوشی‌های پایین به حوزه پزشکی و پیراپزشکی شد و پس از آن حرص دولت‌ها برای بالا بردن آمار تولید پزشک، به این موجب ناکارآزمودگی دامن زد.

امروزه با پزشکان جراح و متخصصی روبرو هستیم که فراموش می‌کنند پس از عمل جراحی آنتی‌بیوتیک تجویز کنند. پزشکان عمومی‌ای که با تحویز داروهای اشتباه برای سرماخوردگی یک فرد –در آخرین مورد رسانه‌ ای‌شده- یک دختر بچه را برای همیشه از نعمت دیدن محروم می‌کنند.

به نظر می رسد، که رابطه تولید و تقاضا همه جا صادق است. وقتی تولید دانش آموختگان پزشکی این‌گونه بی رویه باب می شود، بی تردید اینان بعداً مشکلات عدیده ای برای کار و مورد توجه قرار گرفتن در جامعه خواهند داشت. اصل تقسیم کار که ناظر به به تفکیک کارکردی و  مسئولیت‌پذیری افراد مربوط می شود، وقتی کارآمد است که افراد در مشاغل مختلف به گونه ای متعادل توزیع و به طرزی شایسته‌سالارانه توزین شده باشند. در غیر این صورت بروز آنومی (نابهنجاری) اجتماعی و اقتصادی گریزناپذیر است.

در نهایت اینکه لازم است دولت- خصوصاً وزارت بهداشت- هم در مرحله پذیرش دانشجویان رشته های پزشکی، هم تربیت و آموزش و هم جذب و اشتغال آنان اهتمام و دقتی افزون تر داشته باشد. پزشکی با جان افراد سروکار دارد و برای آن باید از جان مایه گذاشت.