مردم تهران با دست رد زدن به سینه اصلاح طلبانی که شورای شهر اول را به عرصه تاخت و تاز سیاسی خود به جای خدمترسانی به مردم، تبدیل کرده بودند، به اصولگرایانی رأی دادند که مدیریت شهری را از فضای عمل سیاسی دور کردند و نتیجه مثبت آن را نیز دیدند
در هر یک از انتخابات شورای شهر و ریاست جمهوری اختیاری است. پس طبیعی است که قطعا اختلاف آرای مأخوذه بین این دو انتخابات وجود داشته باشد. از سویی نوشتن یک اسم از میان شش نفر بسیار آسان تر از نوشتن سی و یک نام از میان ۱۷۳۲ نفر است. بنابراین به احتمال زیاد بسیاری از رأی دهندگان در انتخابات شورای شهر مشارکت نکردهاند. بعید است تشخیص این موضوع برای فرهیخته ای چون آقای مسجد جامعی سخت باشد.
گویا آقای مسجد جامعی، پیروزی حسن روحانی را به حساب اصلاحطلبان منظور کردهاند و انتظار داشتهاند که رأی مردم در شورای شهر نیز به سبد آنان ریخته شود. باید گفت که این پیروزی از هیچ منظری، نه تنها متعلق به اصلاح طلبان نیست بلکه به هیچ حزبی تعلق ندارد
و نیز نتیجه عدم ائتلاف و وحدت اصولگرایان و نگرانی مردم از ادامه اختلافات و تنش در اداره کشور بود. اگر جز این بود روحانی با اختلاف بسیار زیادی نسبت به اصولگرایان به پیروزی می رسید.