انتخابات 88، امتحانی سخت و نفس‎گیر برای همه ایرانیان بود و برخی از آن سربلند بیرون آمدند و دیگرانی ناموفق و در این میان چه بسیار نخبگانی بودند که نتوانستند از این آزمون سخت، نمره قبولی بگیرند و مردود شوند.
 
اکنون در آخرین روزهای سال 88، باید از برخی چهره‎ها یاد کرد که به توفیق الهی، از این مرحله دشوار گذر کردند و نام‎شان در تاریخ ماندگار شد: عبدالحسین روح‎الامینی بی‎تردید یکی از این چهره‎های نام‎آور است. 

استادیار دانشکده داروسازی دانشگاه تهران که نام او و مرحوم محسن روح‎الامینی با ماجرای تلخ و دردناک کهریزک گره خورده است؛ رئیس سابق انسیتو پاستور ایران، که از فعالان دانشجویی ماجرای تسخیر سفارت آمریکا نیز به‎شمار می‎رود در این حوادث ناخوشانید فرزند خود را از دست داد و برخلاف بسیاری (که به کوچک‎ترین آزاری رو در روی نظام ایستادند)، در تمامی عرصه‎ها حضوری انقلابی پیدا کرد و هم‎زمان خون‎خواه کشته‎گان به‎ناحق ماجرای کهریزک شد. 

او غیرت‎مندانه در صحنه‎هایی چون ظهر روز عاشورا، به میدان مقابله با اغتشاش‎گران درآمد و در هر لحظه‎ای از لحظات دشوار ماه‎های 88، وفادارانه و غیورانه به دفاع از نظام پرداخت و کوشید تا با رفتاری مدنی و قانونی، قصاص مسببان قتل فرزندش را پیگیری کند و در این مسیر، روشی را انتخاب کرد که برخی دیگر از حادثه‎دیدگان را نیز توانست با خود همراه کند. 

برخی در این روزها او را مورد آماج اتهامات و فحاشی‎های خود قرار داده‎اند؛ نام‎های ناشناخته و تاریک از پشت صفحات رایانه‎های خود، فضا را آلوده کرده‎اند و معلوم نیست در کجای کره خاکی نشسته‎اند و از کدام کیسه ارتزاق می‎کنند! لیکن روح‎الامینی به همه مدعیان نشان داده که می‎شود در چارچوب نظام حرکت و فعالیت کرد و پیگیر حقوق خود شد و پنجه به‎صورت ارزش‎ها نکشید و برای خواست‎های شخصی همه باورها و آرمان‎ها را قربانی نکرد؛ سرافراز بود و مستقل.