چرا احزاب‌اصلاح‌طلب درایران موفق نیستند؟!
دوشنبه ۱۱ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۱۳:۱۴
کد مطلب: 453319
قبل از این صحبت‌ها، عبدالله ناصری، از فعالان اصلاح‌طلب نیز طی سخنانی در روزنامه اعتماد گفته بود: من معتقدم که حزب به معنای مدرن آن که در مدرنیته آمده در حاکمیت دینی قابل شکل گیری نیست. حزب از ملزومات دنیای مدرن است که طی تحولات تاریخی متولد شده است!
علی‌محمد نمازی، دیگر فعال اصلاح‌طلب هم زمانی به خبرگزاری ایلنا گفته بود: افرادی که معتقدند کار حزبی در ایران به نتیجه نمی‌رسد، باید به این مسئله توجه کنند که یکی از دلایل شکست کار حزبی، وجود برخی رویکردهای نظارتی و تایید صلاحیت‌هاست که مانع فعالیت افراد در احزاب می‌شود!
محسن رهامی هم نفر دیگری است که سال گذشته طی اظهاراتی درباره احزاب گفته بود: اصولا اداره یک نظام براساس جمهوریت بدون التزام به لوازم آنکه وجود احزاب قدرتمند و باسابقه طولانی و برآمده از آراء توده‌های مردم است، چندان ممکن نیست؛ بنابراین باید تلاش کنیم این نقیصه به تدریج تکمیل شود.
در اشاره به این اظهارات بایستی بیان کرد که حزب در تمام کشورهای دنیا اعم از مدرن یا در حال توسعه هرگز به معنای مورد اراده جریان خاص در ایران یعنی «قرائت دگراندیشانه از قانون اساسی کشور» نیست!
همچنین است که اتفاقاً در یک نظام جمهوری؛ اداره امور، بدون برخی احزاب که هریک قرائت خاصی از قانون اساسی و دین رسمی دارند، نه تنها میسور و ممکن که ضروری است.
جریان سیاسی خاص، در حالی بر نکته مطلوب تحزّب تظاهر به اصرار می‌کند که درباره این قسمت ماجرا سکوت دارد که چرا احزاب عموماً وابسته به همین جریان سیاسی؛ بی‌تفاوت با منصه‌ی اجرای مطلوب و ارائه مانیفست متدولوژیک برای رسیدن به اهداف عالیه نظام؛ صرفاً با تابلوی قرائت‌های خاص از قانون اساسی و حتی اسلام به صحنه آمده‌اند؟!
به سخن دیگری اینکه، آنها این بخش از تاریخ تحزّب را در نظامات سیاسی فاکتور می‌گیرند که کارکرد حزب، نه تنها ضدیّت با نظام سیاسی و ارائه خوانش متفاوت از قوانین مبنایی نیست بلکه وظیفه او، ارائه راهکارها و پیشنهاد مدیرانی و سیاسیونی است که می‌توانند در جهت اجرای بهتر قوانین و تسهیل فرایندهای مرتبط با پیشرفت کشور، نقش ایفا کنند.
بدیهیست که در این باید و نباید اشاره شده؛ حزبی که نیت کند با عاملیّت چند چهره معارض و دارای سوابق امنیتی و فکری ضدّ یک نظام حکومتی! پا به عرصه بگذارد؛ در واقع می‌خواهد شیشه را با دستمال کثیف پاک کند و برای همین است که انحلال و اضمحلال را باید حتماً در سرنوشت خود ببیند.
قابل اشاره است که در این میان البته احزابی مثل کارگزاران سازندگی وجود دارند که مدعی برخورداری از روش‌های بهتری برای اجرا بودند اما دیری نگذشت که مشخص شد مانیفست اجرایی آنها هم قرائتی خاص از اسلام و قانون اساسی بوده است که زوایایی از آن هم با «لیبرالیسم»! تطابق داشت.
