آمارهایی که در زندگی مردم لمس نمی‌شود
چهارشنبه ۶ اسفند ۱۳۹۳ ساعت ۱۴:۰۴
کد مطلب: 409504
رئیس جمهور آماری می دهد،منتقدان انتقاد می کنند و دولتمردان برای پاسخگویی،از انواع روش های محاسبه تورم می گویند.
تاریخ نزدیک کشور همچنان تکرار می شود.
تفاوتی که آمار دوران احمدی نژاد داشت این بود که آمارهای او با حمله بیشتری مواجه می شد و کمتر او و دولتش منتقدان را بی اطلاع خطاب می کردند.
همه این مطالب اما حاشیه است.
نکته اینجاست که چرا مردم آمارهای مسئولان را باور نمی کنند؟
عده ای معتقدند که بالاخره آمارهایی چون کاهش تورم باید خود را در زندگی مردم نشان دهند و مردم این کاهش تورم را لمس کنند.
اما مسئولان عموما معتقدند که نباید انتظار داشت که در کوتاه مدت مردم کاهش تورم را مستقیما در زندگی خود حس کنند، اما در فرایندی بلند مدت تر، کاهش تورم را حس خواهند کرد.
در یکی از مناظرات انتخاباتی سال ۸۸،وقتی احمدی نژاد ادعای کاهش تورم را مطرح کرد، یکی دیگر از کاندیداهای ریاست جمهوری اظهار داشت که اگر تورم کاهش یافته بود، حتی ننه جون او هم می توانست کاهش تورم را حس کند!
و بدین وسیله صحت های ادعاهای احمدی نژادر را زیر سئوال برد.
در آن برهه آن کاندیدا ها هم نظری چون منتقدان دولت روحانی داشت و معتقد بود اگر تورم در زندگی مردم ملموس نباشد، ادعای کاهش آن واقعی نیست.
این هم باز حاشیه است؛ صرفا اشاره ای بود تا مشخص شود منتقدان دولت های اصولگرا و اصلاح طلب یا اعتدالی مشی یکسانی دارند.
اما چرا آمارهای مرکز آمار و یا یانک مرکزی محل اعتماد نیست؟
چرا مردم ایران در مواردی به آمارهای این نهادها اعتماد نمی کنند و حتی وقتی رئیس جمهور به آمار این نهادها ارجاع می دهد مورد انتقاد قرار می گیرد؟
مگر نه این است که در یک کشور بالاخره در حوزه آمار باید نهادهایی مورد اعتماد باشند تا بتوان بر اساس آمار و داده های آنان تحلیل کرد و برای آینده کشور برنامه ریزی نمود؟
در برخی موارد شنیده شده است آمار نرخ تورم از زمانی که از یک کارشناس شروع می شود نا زمانی که به رئیس جمهور گزارش می شود، چندین درصد با کاهش مواجه می شود و فلان رئیس اداره، فلان معاون اداره، فلان مدیر کل، فلان معاون سازمان و.... هر کدام جهت خوشایند درصدی از آمار را کاهش می دهند!
با اینکه در طول سالیان اخیر چنین بی اعتمادی به مراکز آماری- درست یا غلط- صورت گرفته است و اغلب مسئولان با این معضل دست به گریبان بوده اند و از طرفی هم تجربه کشور های صاحب تجربه در این زمینه هم پیش روی آنان است؛ اما تلاشی جهت بازسازی یا طراحی نوع جدید از محاسبه و آمار گیری در کشور صورت نگرفته است که با اعتماد مردم و کارشناسان روبرو شود؟
اصولا سوال اساسی این است که مردم ایران باید درست ترین آمار ها را از زبان رئیس جمهور بشنوند.
باید آنقدر سیستم آمار گیری در کشور صحیح، شفاف و با سلامت همراه باشد که وقتی رئیس جمهور از آنان گزارشی را می گیرد، مطمئن باشد که به اصطلاح «مو لای درز» آن آمار نمی رود و رئیس جمهور، هر منتقدی را به راحتی به آن سیستم شفاف ارجاع دهد.
آیا این انتظار زیادی است که بر اساس یک فرایند شفاف،آماری که به رئیس جمهور گزارش می شود، آماری باشد که نتوان در آن تردید ایجاد کرد؟
شاید بر اساس آن که مومن باید از مواضعی که مورد تهمت قرار می گیرد، دوری کند،لازم باشد دولت هم یا حاکمیت حتی، این تهمت را که چون مراکز آمارگیری دولتی هستند،پس به نفع دولت ها آمار ارائه می کنند، از ساحت خود بزداید و مانند انجمن های حسابداران مستقل، کانون وکلا و .... مراکزی کارشناسی و غیر دولتی را برای آمارگیری در مسائل مختلف کشور، مورد حمایت قرار دهد.
این بدان معنا نیست که آمار مرکز آمار یا بانک مرکزی کنونی، درست و یا قابل اعتماد نیست.
بلکه سخن این است که همواره آمارهای این نهادها به دلیل دولتی بودن، مورد تشکیک قرار می گیرد و این خاص دولت کنونی یا مرکز آمار و بانک مرکزی کنونی نیست و در همه دولت ها این فرایند تشکیک در آمارها به دلیل دولتی بودن این نهادها وجود دارد.
لذا هم لازم است که بر اساس اصول دینی، از مواضعی که یک نهاد مورد تهمت قرار می گیرد دوری شود و همه تجربه دیگر کشورها مورد استفاده قرار گیرد.
تا زمانی که رئیس جمهور آمار کشور را در حوزه های مختلف اعلام می کند با کمترین تشکیک موجه شود و مردم از زبان رئیس جمهور درست ترین وضعیت کشور و زندگی شان را برای برنامه ریزی برای آینده،بشنوند.
