فرار سربازان و درجهداران از پادگانها و کلانتریها، روحیهی افسران ردهبالا و دیگر نظامیان را تضعیف کرد و آنها را در مقابله با انقلاب مستأصل نمود. براساس گزارشهای موجود در اداره یکم ستاد ارتش، شمار فراریان از خدمت روزانه به هزار نفر و در روزهای پایانی به ۱۲۰۰ نفر میرسید.
بالای ارتش بهعنوان فرمانده و از سرلشکر و سرتیپ به بالا، بقیه همه عواملی بودند که فاصلهی خیلی زیادی با مردم نداشتند... ارتش توی مردم و مردم توی ارتش بودند.»[۱۲]