با روی کارآمدن دولت اصلاحات و حوادث زنجیره وار پس از آن، نهایتاً در ۱۸ تیر ۱۳۷۸ جنبش دانشجویی دچار نوعی شیفت پارادایم (تغییر یا انتقال ساختاری-بنیادی) گشته و در نتیجه گفتمان غرب خواهی، حمایت از امپریالیسم و لیبرالیسم غرب تا حد سرسپردگی بر آستان دول غربی جای گفتمان عدالتخواهی، اسلام خواهی و مبارزه با امپریالیسم را در نزد بخش اعظم جنبش دانشجویی گرفت.

سرویس سیاسی جهان نیوز- محسن سلگی: جنبش دانشجویی در اقصی نقاط گیتی، جنبشی آرمانخواهانه، ضد استکبار و ضد امپریالیسم است. در ایران نیز جنبش دانشجویی همواره از روند مزبور پیروی کرده و از این رو هماره در صف اول ضدیت با امپریالیسم و استکبار جهانی بوده است.

جنبش می ۱۹۶۸ فرانسه، مصداق بارز مبارزه جنبش دانشجویی در غرب با امپریالیسم و حتی سرمایه داری بوده است. در ایران نیز وقایعی همچون قیام ۱۶ آذر ۱۳۳۲ که در اعتراض به سفر نیکسون انجام شده بود و نیز سایر رخ دادهای منجر به پیروزی انقلاب اسلامی همه و همه دال بر رویکرد غرب ستیزانه و ضد امپریالیسم است که نوک پیکان حمله خویش را دمادم به سمت امریکا نشانه رفته است.

با پیروزی انقلاب اسلامی نیز دانشجویان چه در جریان تسخیر لانه جاسوسی آرمریکا و چه پس از آن در جریان جنگ تحمیلی و دوران سازندگی، وفارداری به آرمان های جهانی جنبش دانشجویی را حفظ نموده و حتی تعالی دادند. این رویه- خصوصاً در دوران اول سازندگی- همچنان پابرجا بود -البته نه به شدت دوران شروع انقلاب و دفاع مقدس- تا آن که با روی کارآمدن دولت اصلاحات و حوادث زنجیره وار پس از آن، نهایتاً در ۱۸ تیر ۱۳۷۸ جنبش دانشجویی دچار نوعی شیفت پارادایم (تغییر یا انتقال ساختاری-بنیادی) گشته و در نتیجه گفتمان غرب خواهی، حمایت از امپریالیسم و لیبرالیسم غرب تا حد سرسپردگی بر آستان دول غربی جای گفتمان عدالتخواهی، اسلام خواهی و مبارزه با امپریالیسم را در نزد بخش اعظم جنبش دانشجویی گرفت.

حمایت های آشکار و پنهان سران دانشگاهی و علمی جنبش در شق وابسته به اصلاحات از فمینیسم، لیبرالیسم، پلورالیسم و حتی همجنس بازی همگی شواهد روشنی بر این مدعاست؛ مدعایی که می گوید اصلاحات سبب تحریف و نیز شیفت پارادیم موقتی در جنبش دانشجویی و نیز تحریف و تضعیف اصالت مندی آن حتی در قیاس با جنبش دانشجویی در کشورهای پیشرفته غربی گشت. این تحریف و تضعیف، تخریب روحیه دانشجو و سردرگمی او را در پی داشت، به گونه ای که دانشجویان بسیاری در اثر متشنج دیدن سیاست در جنبش دانشجویی، نه تنها از جنبش دانشجویی، که از سیاست نیز ناخودآگاه یا خودآگاه دلزده شدند.