قهرمانی‌فولادوبالانشینی‌نفت‌اتفاق‌نیکی‌بود
يکشنبه ۲۴ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۱۴:۴۵
کد مطلب: 354725
با پایان یافتن فصل سیزدهم لیگ برتر فوتبال با این کارشناس و مربی باتجربه گفت‌وگویی را انجام داده‌ایم که در زیر می‌خوانید.
فصل سیزدهم لیگ برتر با قهرمانی فولاد خوزستان به پایان رسید. این فصل را چطور ارزیابی می‌کنید؟
به نظرم امسال لیگ برتر القائات خوبی برای جامعه و حتی مربیان داشت. این القا که تیم‌هایی مثل فولاد و نفت می‌توانند با برنامه‌ریزی خوب و آرامش درون‌گروهی کار خود را پیش ببرند و بدون آن که برای خود یا رقیبان حاشیه بسازند و جنجال بیافرینند، ثبات خود را حفظ کنند و به پیشرفت برسند. این مساله ایده خوبی برای فوتبال ماست.
ویژگی بارز نفت و فولاد از نظر شما چیست؟
این تیم‌ها کار را از جای خوبی شروع کرده‌اند. نفت چهار سال است که به لیگ برتر آمده و به جز سال اول که در بازی آخر یک مساوی گرفت و در لیگ ماند در سال‌های بعد روند رو به رشدی را طی کرد. این تیم هر سال مربی خود را عوض کرد ولی سیر صعودی‌اش ادامه داشت. فولاد هم همیشه از مرحله خوبی کارش را شروع به جوان‌ها اعتماد می‌کند و پس از چند سال در قله فوتبال قرار می‌گیرد.
پس شما هم قهرمانی را حق فولاد می‌دانید؟
بله! به نظرم فولاد واقعا شایسته قهرمانی بود و این اتفاق خوبی برای فوتبال ایران است. این اتفاق نشان می‌دهد که نمی‌شود به صرف جذب بهترین بازیکنان قهرمان شد. آرامش و دوری از حاشیه‌ها خیلی مهم‌تر است.
نحوه برگزاری مسابقات را چطور دیدید؟
لیگ سیزدهم از نظر نوع برگزاری، برنامه‌ریزی، تجهیزات و امکانات نسبت به گذشته بهتر بود اما متاسفانه به جز ورزشگاه‌های آزادی تهران و غدیر اهواز کیفیت سایر زمین‌ها خوب نیست. مسئولان سازمان لیگ باید برای این مساله فکری اساسی کنند.
بیشتر کارشناسان معتقدند که میانگین سنی تیم‌های لیگ برتری بالا است. نظر شما چیست؟
متوسط سن بازیکنان لیگ برتر زیاد است و لیگ ما هیچ پدیده‌ای ندارد و کیفیت فنی بازیکنان خیلی بالا نیست. این‌ها مسائلی است که جای بررسی فراوانی دارد.
گفتید که لیگ ما پدیده‌ای ندارد. این حرف را بسیاری از کارشناسان دیگر هم مطرح می‌کنند. از سوی دیگر برخی می‌گویند که کارلوس کی‌روش باید بیشتر به لیگ نگاه می‌کرد و بازیکنان جوان را به تیم ملی می‌آورد. این دو بحث کاملا متناقض را چطور می‌شود با هم جمع کرد؟
مساله یکسانی در تیم‌های باشگاهی و تیم ملی هست. مربیان لیگی و مربی تیم ملی هر دو به فکر نتیجه هستند. استفاده از جوان‌ها در وهله اول ریسک است چون بازیکن جوان معمولا اشتباه می‌کند و مربی تاوان آن را می‌دهد. فوتبال باشگاهی و ملی ما نتیجه‌گرا شده است. ببینید سرنوشت مربیانی که به جوان‌ها میدان دادند، چه شد و دیگران چه سرنوشتی داشتند.
چه باید کرد؟
باید نگاه‌ها را تغییر دهیم. باید بین رسانه‌ها، مسئولان و هواداران این نگاه به وجود بیاید که اگر یک مربی جوانگرایی کرد و دچار چالش شد و در مقطعی نتیجه نگرفت به او دشنام ندهند و "حیا کن! رها کن!" سر ندهند.
فصل سیزدهم یک ویژگی متمایز با فصل‌های قبل داشت. هفته آخر پنج تیم برای قهرمانی شانس داشتند و رقابت خیلی شدید بود. این رقابت را چطور ارزیابی می‌کنید؟ آیا می‌توان از این اتفاق خوشحال بود؟
نیرو بین تیم‌های بالای جدول به طور مساوی تقسیم نشده بود و تا روز آخر صدر جدول دست به دست می‌شد. اگر لیگ یک هفته دیگر ادامه می‌یافت شاید تیم دیگری قهرمان می‌شد. تنها ویژگی یکسان تیم‌های صدر جدول سبک بازی آنها بود. هر پنج تیم صدر جدول که من معتقدم می‌شود تراکتورسازی را هم به آنها اضافه کرد، سبک یکسانی داشتند و این مساله فاصله‌ها را به هم نزدیک می‌کرد.
این سبک یکسان مطابق سبک روز فوتبال دنیاست؟
خیر! سبک بازی این تیم‌ها ساده بود و مانند فوتبال روز دنیا پیچیدگی نداشت. تیمی مثل بارسلونا با بازیکنان فعلی‌اش با یک سبک می‌شود بهترین تیم دنیا و با سبک دیگر یک تیم معمولی می‌شود. پس سبک بازی خیلی مهم است اما یک مربی برای ابداع یک سبک تازه و القای آن به یک تیم دو تا پنج سال زمان نیاز دارد.
گل‌های زده فصل سیزدهم هم نسبت به فصل‌های قبل کمتر بود. این مساله را چطور دیدید؟
سبک فوتبال تیم‌های ایرانی ساده است و مبتنی بر بازی درگیرانه و فیزیکی و استفاده از ضربات ایستگاهی. طبق آمار بیش از ۵۰ درصد گل‌های لیگ ما از روی ضربات ایستگاهی به ثمر رسید در حالی که این رقم در جام‌جهانی حدودا ۲۶ درصد و در جام ملت‌های اروپا ۱۸ درصد است. البته نمی‌شود به این سبک ایراد گرفت چون یک سبک است ولی پیشرفته نیست. همین سبک باعث می‌شود که تیم‌ها بیشتر در بخش دفاعی خوب باشند و گل‌های کمتری به ثمر برسد.
فهرست جدید تیم ملی هم اعلام شد. در این باره چه نظری دارید؟
اصولا وقتی قرار است از کشور بزرگی مثل ایران ۲۸ بازیکن را دعوت کنید، قطعا نمی‌توانید همه را راضی کنید ولی فوتبال می‌گوید که در این وضعیت باید نظر سرمربی تیم ملی را پذیرفت چون او مسئول اول است. باید سلیقه او حاکم باشد. هر چه هم به جام‌جهانی نزدیک می‌شویم، این مساله بیشتر خودش را نشان می‌دهد چون باید این ۲۸ تن به ۲۲ بازیکن کاهش یابد.
تیم ملی در اردوهای پیش‌رو با تیم‌های موازمبیک، بلاروس، مونته‌نگرو و ترینیدادوتوباگو دیدار می‌کند. به نظر شما این دیدارها مناسب است؟
اگر بخواهیم در جام‌جهانی امتیاز بگیریم، باید از نیجریه و بوسنی‌وهرزگوین بگیریم. بنابراین حریفان تدارکاتی باید به سبک این تیم‌ها نزدیک باشند. حریفانی که انتخاب شده‌اند خیلی خوب و مناسب هستند و به درستی برگزیده شده‌اند.
