تحلیلی بر سپهر سیاسی ایرانِ پساانتخابات 92

تمام تلاش اصلاح طلبا این است که دولت روحانی را تحمل کنند و چندان بر آن فشار نیاورند که مبادا به سمت راست سنتی نزیدک شود اما خود راست سنتی نیز در حال دور شدن از دولت است.

به نظر من اگر دولت فعلی برای دوره بعدی می توانست روی حمایت اصلاح طلبان حساب کند در مقابل افتادن در آغوش اصلاح طلبان رادیکال مقاومتی از خود نشان نمی داد، اما حسن روحانی به درستی فهمیده است که هدف حمایت های اصلاح طلبان از وی ساختن پل پیروزی است و بنابراین برای دوره ی بعدی انتخابات ریاست جمهوری برای خود رقیبی از میان اصلاح طلبان نخواهد تراشید و دلیل میدان ندادن کامل به اصلاح طلبان هم همین است.
اصولگراها نباید زیاد از متمایل شدن دولت به سمت اصلاح طلبان ترس داشته باشد چرا که این امر در نهایت می تواند منجر به شریک شدن نامزد اصلاح طلبان و آماده خوری از سبد رای روحانی در انتخابات بعدی ریاست جمهوری شود.

تمام راهها به رم ( احمدی نژاد) ختم می شود. همه جناحها برای پیشرفت واقعی درونی و خارجی و نیز برای اجرای کارهای عظیم که نیاز به جربزه دارد و برای فرار از جناح گرایی و حزب بازی، ناچارند به احمدی نژاد رو بیاورند و دیر یا زود این اتفاق می افتد. ممکن است چند درصد از تندروهای هر یک از جناحها مخالفت و بلکه معاندت و کینه با او داشته باشند ولی اینها در بین کل ملت رقمی نیستند

....
فقط و فقط احمدی نزاده که میتونه اینارو شکست بده و شماها عددی نیستین. اینو بفهمین.