محمدرضا لطفی استاد موسیقی ایرانی از بی‌تعهدی و عدم رعایت اخلاق رسانه‌ای توسط ماهنامه «آسمان» و روزنامه «شرق» انتقاد کرد و صحبت‌هایش علیه شجریان را تأیید کرد.

به گزارش جهان،‌ وی در گفت وگویی به نحوه انعکاس نظراتش در نشریات «آسمان» و «شرق» اشاره کرده و گفته است: بخش عمده‌ای از دلخوری‌هایی که بین هنرمندان به وجود می‌آید، دلیلش عملکرد غلط مطبوعات و دیگر رسانه‌هاست. برای این که مجلات و روزنامه‌ها تعهد فرهنگی‌شان ضعیف شده و طبیعتاً برای این که نشریه‌شان بیشتر به فروش برسد، هیاهوهای رسانه‌ای راه می‌اندازند. آن‌ها از یکی بد می‌گویند و از دیگری خوب، بعد دو نفر را به جان هم می‌اندازند و می‌گویند آی بیایید و بخرید که دعوا شده است.

اشاره لطفی به صحبت‌هایش علیه محمدرضا شجریان است که در رسانه‌ها بازتاب گسترده‌ای یافته بود. وی در مصاحبه با خبرآنلاین ضمن تأیید آن حرف‌ها اظهار داشت: من آدم صریحی هستم و اگر قرار باشد حرفی به کسی بزنم، مستقیم به خودش می‌گویم. آن گفت وگو ۲۰ روز بود که در مجله آسمان چاپ شده بود و اتفاقی نیفتاده بود، اما وقتی روزنامه شرق، پایین صفحه‌اش بخشی از آن را با تیتر «دعوای دو محمدرضا» منتشر کرد، همه آن را در بوق و کرنا کردند. از طرف دیگر، من آن حرف‌ها را به صورت خصوصی زدم. آن جا وقتی مصاحبه تمام شد، دوستان بحث را کشیدند به محمد رضا شجریان که من از پاسخ دادن طفره رفتم. اما اصرار کردند که مصاحبه تمام شده و بحث خودمانی است که من هم نکاتی را گفتم. آن وقت آنان همان را برداشتند و گذاشتند که برای همین ته مصاحبه آمده است. اگر من در جمعی خصوصی، حرفی را که مستقیم به شخص مورد نظر هم گفته‌ام، بازگو می‌کنم، اخلاق رسانه ای اجازه نمی‌دهد آن را به عرصه عمومی بکشانیم و جنجال به پا کنیم.

به نوشته کیهان، محمدرضا لطفی در گفت وگوی مذکور به خودفروشی محمدرضاشجریان به محافل ضدایرانی واکنش نشان داده و گفته بود: «اگر شجريان قبل از انقلاب يك دهم موسيقي توليد كرده بود، بعد از انقلاب صد در صد توليد داشته است. شخص آقاي شجريان اگرچه مانند بسياري از موسيقي‌دان‌ها دچار مشكلاتي بوده ولي هيچ‌وقت برنامه‌هايش قطع نشده، آثارش منتشر شده، كنسرت‌هايش برگزار شده و هميشه مجوز گرفته است... آن‌چه از گفته‌هاي شجريان در راديو استراليا، بي‌بي‌سي و صداي آمريكا دنبال كرده‌ام، تنها در ده‌درصد از صحبت‌هايشان به مشكلات موسيقي اشاره داشته است... به نظرم چنين حركت‌هايي بيشتر سياسي محسوب مي‌شود تا فرهنگي هنري.»