حضرت علی(ع) گاه‌گاهی قنداقه عباس را در آغوش می‌گرفت، بازوانش را می‌بوسید و گریه می‌کرد. روزی امّ‌البنین علّت این گریه را پرسید، امام در جواب فرمودند: این دست‌ها در راه کمک به حسینم قطع خواهند شد.

به گزارش جهان به نقل از فارس، «عباس» فرزند دلیر اسدالله الغالب علی ابن ابی‌طالب و امّ‌البنین، در روز چهارم شعبان المعظم سال ۲۶ هجری قمری در مدینه پای در عرصه خاکی نهاد. مادرش فاطمه، دختر حزام بن خالد بود که نیاکانش همه از دلیر مردان عرب بوده و در شجاعت و دلیری در دنیای عرب مشهور بوده‌اند.

وقتی عباس به دنیا آمد، حضرت علی ابن ابی طالب (ع) در گوش او اذان و اقامه گفت، نام خدا و رسول را به گوش او خواند و نام او را عباس نهاد. امام گاه‌گاهی قنداق عباس را در آغوش می‌گرفت، بازوانش را می‌بوسید و گریه می‌کرد. روزی امّ‌البنین علّت این گریه را پرسید، امام در جواب فرمودند: این دست‌ها در راه کمک به حسین قطع خواهند شد، که عبارت «یا کاشف‌الکرب عن وجه‌الحسین» بدین معنا که «ای برطرف کننده غم و اندوه از روی حسین (ع)» مصداق محقق فرموده حضرت امیرالمونین (ع) است.

عباس (ع) نه تنها رشید قامت بود، بلکه در خرد برتر و در جلوه‌های انسانی هم رشید بود بدین منظور یکی از القاب حضرت ابوالفضل (ع) «قمرة العشیرة» به معنای ماه بنی هاشم است.

به مناسبت سالروز ولادت علمدار کربلا مولودی «شاه ابوالفضل» با نوای محمود کریمی منتشر می‌شود: