ماجر‌اي به دام افتادن يكي از كارمندان دولت و خیانت به کشور؛
غـفلـت
جمعه ۱۸ اسفند ۱۳۹۱ ساعت ۱۱:۰۶
کد مطلب: 275731
آنچه در ذيل خواهد آمد ماجر‌اي به دام افتادن يكي از كارمندان دولت است. معاشرت با افراد خارجي بدون در‌نظر گرفتن حساسيت‌ها، بي‌اهميت تلقي كرد‌ن خواسته‌هاي افسران اطلاعاتي حر‌بف، عدم آشنايي با شگرد‌هاي سرويس‌هاي اطلاعاتي در زمينه‌ي استخدام افراد به منظور جاسوسي همراه با انگيزه‌ي مالي و دريافت پول از جمله مسائلي بود كه دشمن را در جلب همكاري وي موفق گر‌دانيد.
«آقاي الف» به علت ارتباط با عناصر بيگانه و انجام جاسوسي دستگير و زنداني گرديد.
اگر وي با توجه به تحصيلات عاليه خود تعمق بيشتري كرده و خطر را احساس كرده بود، محققاً به مدارج عالي‌تري مي‌رسيد. انگيزه‌ي «آقاي الف» در همكاري با بيگانه، ندانم‌كاري و عدم توجه به كيفيت نزديكي با بيگانه و ترس از مجازات بعدي بوده است. وي تصور نمي‌كرد اطلاعاتي كه با بيگانه مي‌دهد جنبه‌ي جاسوسي دارد، بلكه در اوايل كار به خاطر ادامه‌ي دوستي با افسر اطلاعاتي سفارت اقدام به اين عمل نموده است.
توجه به كيفيت روابط «آقاي الف» و فرد بيگانه از ابتدا روش كار سرويس‌هاي بيگانه را جهت نفوذ در سازمان‌ها و نحوه‌ي آلوده نمودن افراد نشان مي‌دهد شكل نزديكي افسر اطلاعاتي به وي طوري انجام گرفت كه «آقاي الف» تا مدتي طولاني مطلقاً تصور نمي‌كرد كه در چه مسيري قدم گذاشته است، و وقتي متوجه حقيقت موضوع شد كه كاملاً آلوده شده بود.
«آقاي الف» در يكي از استان‌هاي مركزي متولد و مدارج تحصيلي را تا سطح دكتري در رشته‌ي قضايي طي و از دانشكده‌ي حقوق در خارج از كشور فارغ‌التحصيل گرديد. وي در سال 1367 در يكي از ادارات استخدام شد. چندي بعد در يكي از ضيافت‌هاي سفارت خارجي با پرسنل آن سفارت آشنا و روابط دوستي آنها ادامه پيدا نمود وبالاخره اين آشنايي به معاشرت‌هاي خانوادگي تبديل مي‌گردد.
پس از گسترش معاشرت پرسنل با «آقاي الف»، او از وي تقاضاي كمك به منظور تثبيت وضع خدمتي خود مينمايد و اين مسئله را اينطور عنوان مينمايد كه چون مدتي است گزارشاتي به وزارت خارجه كشورش در مورد مسائل كلي و نوشته‌هاي جرايد ايران نفرستاده، آيا امكان دارد در اين زمينه به وي كمك كند (البته پيشنهاد پولي هم نمي‌كند) و «آقاي الف» نيز قبول مي‌كند و براي ادامه‌ي دوستي اين‌كار را براي وي انجام مي‌دهد.
كم‌كم در جلسات بعدي از «آقاي الف» مي‌خواهد كه اگر در تكميل مطالب جرايد ايراني به موضوعات ديگري كه قابل ملاحظه باشد، برخورد كرد، از وي مضايقه نكند. به اين ترتيب ملاحظه مي‌شود كه افسر اطلاعاتي (پرسنل سفارتخانه) بدون مطرح ساختن مسائل مادي مرحله به مرحله «آقاي الف» را صرفاً به منظور كمك به خود و از نظر تثبيت وضع خدمتي خويش در وزارت امور خارجه كشورش به پيش مي‌رود.
اگر «آقاي الف» در همان اوايل كار متوجه نزديكي و تقاضاهاي غير عادي پرسنل آن سفارتخانه مي‌شد، مسلماً دچار انحراف نمي‌گرديد. ولي او از اصول كارهاي اطلاعاتي و نحوه‌ي نزديكي بيگانگان مطالبي نمي‌دانست. بنابراين افرادي كه در اموري به فعاليت و خدمت مشغولند، براي حفظ مملكت و شخص خودشان بايد با خطراتي كه آنها را تهديد مينمايد آشنا باشند.
محققاً اغلب كارمندان دولت كه از تحصيلات عاليه برخوردارند با اين قبيل خطرات آشنا بوده ولي امكان دارد درصد محدودي به علت سهل‌انگاري و اهميت ندادن به كيفيت كار و يا نارضايتي‌هاي مختلف در دام افرادي از شاغلين آن سفارتخانه و يا افسران اطلاعاتي بيگانگان قرار گيرند.
وظيفه‌ي «آقاي الف» اين بود در آن زمانيكه آن فرد بيگانه به او پيشنهاد جاسوسي نمود بلافاصله موضوع را به اطلاع مقامات مسئول مي‌رساند. ولي به علت توسعه‌ي معاشرت با فرد مذكور و مداركي كه به مرور به وي داده بود، اين توهم در او وجود داشت كه اگر مطالبي راجع به اين موارد را به مقامات مسئول عنوان كند مسئوليت سنگيني خواهد داشت. و لذا اين آشنايي را ادامه داد و بيشتر در خيانت آلوده شد.
علي‌هذا همان‌طوري كه گفته شد «آقاي الف» موافقت خود را به انجام فعاليت‌هاي جاسوسي به نفع دولت بيگانه اعلام نمود و در ملاقات بعدي يادداشت‌هاي بيشتري را ، تهيه و به پرسنل سفارتخانه مربوطه تحويل و در مقابل، مبلغ 3000 دلار دريافت كرد و آن فرد نيز عليرغم دوستي‌هاي گذشته با او در مقابل مبلغ دريافتي اش از «آقاي الف» رسيد كتبي گرفت و بدين ترتيب «آقاي الف» با اين سند كاملاً خود را به عنوان يك جاسوس در اختيار سفارت‌خانه‌ي بيگانه قرار داد.
به طور كلي اين سرويس‌ها سعي مي‌نمايند كه در اولين فرصت بر عليه اين جاسوسان مدركي در دست داشته باشند و هيچ مدركي قاطع تر و برنده‌تر از رسيد دريافت پول نيست و افسران اطلاعاتي اين‌كشورها مي‌دانند كه اگر شخصي مانند «آقاي الف» زماني از انجام فعاليت جاسوسي پشيمان شود، از رسيدهاي آن و مدارك كتبي كه از او در دست دارند به عنوان تهديد استفاده كرده و به همين طريق مي توانند براي هميشه اين افراد را در اختيار خود داشته باشند.
كما اينكه در زمانيكه آن پرسنل سفارتخانه مأموريتش در ايران خاتمه يافت به «آقاي الف» گفت: «خود وي و يا يكي از همكارانش با او تماس خواهند گرفت.»
در اواخر سال 1373 «آقاي الف» از طرف اداره‌ي خود به اروپا اعزام و پس از دو سال و نيم، از يكي از شهرهاي اروپا شخصي تلفني با «آقاي الف» تماس گرفت و از او تقاضاي ملاقات كرد و يك هفته بعد در يكي از رستوران‌هاي شهر با يكديگر ملاقات نمودند. «آقاي الف» در اين جلسه فهميد كه اين فرد جديد از طرف پرسنل سابق آن سفارتخانه در ايران با وي تماس گرفته است.
ملاقات‌هاي آنها تكرار گرديد و تدريجاً اين فرد جديد از «آقاي الف» خواست كه هر خبري را كه تشخيص مي‌دهد براي آنها مفيد است در اختيار او قرار دهد.
«آقاي الف» طبق دستور او پيرامون روابط ايران و يك كشور اروپايي اطلاعاتي را به طرق مختلف جمع‌آوري و متناوباً در اختيار فرد جديد قرار مي‌داد. پس از خاتمه‌ي كار «آقاي الف» در اروپا فرد جديد به او گفت در تهران شخصي از طرف او با وي تماس خواهد گرفت و قرار شد اگر اين شخص به «آقاي الف» بگويد: آيا پروفسور را مي‌شناسي، همكاري خود را با وي آغاز نمايد.
در سال 1380 پرسنل ديگر سفارت خارجي تلفني با «آقاي الف» تماس گرفت و اولين ملاقات آنها انجام شد و اين شخص جمله‌ي تعيين شده‌ي قبلي را به «آقاي الف» گفت و قرار شد كه تماس‌هاي خود را ادامه دهند.
از اين مرحله به بعد «آقاي الف» با توجه به موقعيت شغلي خود قلباً مايل نبود كه با بيگانگان همكاري نمايد و حتي چندين بار از ملاقات با پرسنل سفارتخانه مزبور خودداري كرد ولي بالاخره پرسنل مزبور همراه يكي از اتباع خود كه براي بازديد از نمايشگاه وارد ايران شده بود، به دفتر «آقاي الف» در محل كارش مراجعه و به اتفاق ناهار صرف كردند و قرار شد كه يك هفته بعد يكديگر را ببينند.
در اين ملاقات پرسنل مذكور مبلغ 5000 دلار به «آقاي الف» پرداخت نمود و از او تقاضا كرد كه در هر زمينه‌اي اطلاعاتي را كه جنبه‌ي محرمانه دارد براي وي تهيه نمايد. اما موفق به انجام اين كار نشده و توسط وزارت اطلاعات دستگير گرديده است.
