روشن نیست کی و کجا قرار است ستانده شود حق روایت آدم های از جامعه ما که اتفاقا زیاد هم هستند و ظاهرا آن طور که همه مدعی اند دولت و صداوسیما و روزنامه ها و وزارت ارشاد و سینما و همه و همه در اختیار و کنترل همین ها هستند؛ همین هایی که انقلاب کردند و جنگیدند.

جهان نیوز - کیوان صائمی: زیاد فرقی نمی کند که با چه آدمهایی طرف هستیم. آدم های فیلمساز متعهد و مذهبی از یک طرف و آدم های فیلمساز بی اعتنا به این حرفها و ارزشها طرف دیگر و آدم های فیلمساز مغرض و کمین کرده برای دست انداختن ارزش ها و آ رمان ها هم طرف دیگر... در همه این سالها حق روایت جوان حزب اللهی ایرانی در نمایش های رسانه ای در تلویزیون و سینما به راحتی پایمال شده است. 
 
به غیر از نمونه مبتذل و له شده زیر بار کلیشه های عامیانه در باره قشری به عنوان "بسیجی " و نه حزب اللهی " در همین سال های اخیر یعنی فیلم دل شکسته علی روئین تن من فیلم یا سریال دیگری یادم نمی آید که شخصیت اولش یک حزب اللهی باشد که دارد مثل آدم زندگی می کند نه اینکه قرار است که ابزار اچار فرانسه گیرهای بقیه آدم ها با خداپیغمبر و زندگی باشد.الان دیگر خیلی راحت می شود گفت که  طبقه بندی آدم های مذهبی تلویزیون و سینما کاملا واضح و مشخص شده است .
 
در تلویزیون معمولا آدم مذهبی ها فرشتگانی از آسمان به زمین امده هستند که نقش ناجی غریق را ایفا می کنند و کلید نجاتی که در وقت معین به داد آدمهای از راه به در شده می رسند در پس زمینه ای از دود و درخت که اتفاقا همان آدم های از راه به در شده چه زندگی جالب و جذابی  هم دارند در مقابل زندگی کسل کننده و تکراری و بدون حادثه نجات دهنده شان . 
 
این نقشی است که معمولا در تلویزیون برای آدم های ریش دار تسبیح به دست مسجد برو قائل می شوند و سینما هم اگر آدم مذهبی اش این گونه که شرح دادم نباشد پس حتما یک آدم تپل عقده ای است که با مردم عادی بدون دلیل دشمنی دارد و یا به فکر افزایش تعداد صیغه های خود است و یا اینکه در پی رانت خواری و مال مردم خواری و دزدی و در هر دوی این نوع بازی ها ریاکارانه مسلمان است و مقید به اداب شرع .
 
تیپ شخصیت آدم های به ظاهر مذهبی فیلم های حتی حاتمی کیای عزیز را از ارتفاع پست به بعد به خاطر بیاورید تا متوجه شوید چه می گویم.
 
این وسط نمی دانم کی و کجا قرار است ستانده شود حق روایت آدم های از جامعه ما که اتفاقا زیاد هم هستند و ظاهرا آن طور که همه مدعی اند دولت و صداوسیما و روزنامه ها و وزارت ارشاد و سینما و همه و همه  در اختیار و کنترل همین ها هستند؛
همین هایی که  انقلاب کردند و جنگیدند و فرزندان همین ها که مثل خودشان شدند و هر جمعه پای نماز جمعه حاضر می شوند و راهمپیمایی ها صف اولند و کارت بسیج شان را توی جیبشان مخفی می کنند و دانشگاه می روند و مقاله می نویسند ووبلاگ می زنندو  مبارزه می کنند برای آرمان هایشان و....حزب اللهی اند.
 
فکر می کنم نیازی نباشد که به فرق آدم هایی که در جامعه مذهبی می نامندشان با آنها که حزب اللهی اند، اشاره های نزدیکتری هم داشته باشم. همه ما در دور برمان حداقل می توانیم چند نمونه واضح و روشن از جوان حزب اللهی ببینیم و این چیزی است که در عرصه نمایش رسمی و غیر رسمی این کشور خبری ازش نیست.
 
آخرین نمونه قابل تحسین مان در سینما به بوتیک نعمت الله بر می گردد. احترام  دختر فراری است که جهانگیر به کمکش می آید زندگی اش را کمی سامان می بخشد و در عین حال به دنبال هیچ سوء استفاده ای هم از او نیست . آنجایی را به یاد می آورم که احترام و جهانگیر در مطب دکتر نشسته بودند و اتی رو می کرد به جهانگیر  و می پرسید تو حزب اللهی هستی؟ و این گونه فیلم به ما نشان می داد که تصور حزب اللهی در ذهن احترام چیست؟ و بعد خودش جواب خودش را می داد که نه حزب اللهی ها که با دخترا دوست نمی شوند و من تحسین می کنم بی پولی همین حمید نعمت الله را که یک شخصیت حزب اللهی مثل آدم های دیگر داستان که ویژگی اش فقط یک چیز بود: آدم بود مثل بقیه . 
 
نعمت اللهی که نه ادعایی دارد و نه عقده ای و در مقابل تاسف می خوریم به حال همه بودجه هایی که در صداوسیما و سینما برای امور فرهنگی متعهد و ساخت فیلم ها و سریال های مذهبی و ... هزینه می شود و در همه شان حق روایت بخش عظیمی از جامعه نادیده گرفته می شود و کسی عین خیالش نیست.
 
همه این ها را برای این گفتم که بگویم همه این سوء تفاهم های موجود در جامعه در برخورد با آدم های حزب اللهی همه این دستپاچگی ها و خودی نشدن ها و همه این حس از کره مریخ آمدن ها همه و همه به خاطر ضعف و اساسا حذف تصویری  آنها در رسانه های نمایشی است. 
 
هیچ تصویر ذهنی معقولانه ای از آدم های حزب اللهی در ذهن آدم های جامعه وجود ندارد به جز معدود کلیشه های خنده داری که در فرهنگ شفاهی در مورد این آدم ها وجود دارد همان هایی که اغلب هم به شدت اغراق شده و فضایی هستند.