به گزارش  جهان به نقل از قدس : سوالی که هرگز به زبان و قلم نمی آمد، حالا دهان به دهان می چرخد. انگار همه منتظر رسمی شدن یک قرارداد بودند و عملی شدن همه آن شفاهیات تا یکی از بزرگترین معادله های فکری شان در مورد آینده تکه پارچه ای که نقش یک رهبر درون میدان را روشن می کند را مانند یک دغدغه به میان آورند.


«جواد نکونام به استقلال پیوست و حالا باید پرسید چه کسی از این پس کاپیتان تیم ملی خواهد بود؟»
این دقیقا همان علامت سوال بزرگی است که روی سر فوتبال ایران قرار گرفته. داستان از جایی آغاز شد که کارلوس کی روش، از بدو ورود به ایران در پی یافتن بازیکنانی بود که صاحب تجربه و کلاسی فراتر از فوتبال آسیا باشند. برای کارلوس کی روش، مانند بسیاری دیگر از مربیان نو اندیش اروپایی، تعداد بازی ملاکی برای انتخاب کاپیتان تیم نبود. نمونه ای را پیشتر در تیم ملی آلمان دیده بودیم. وقتی بازوبند از دست الیور کان درآوردند و به دست یکی از جوان ترین اما با کلاس ترین بازیکنان خود یعنی میشایل بالاک بستند. رسم انتخاب کاپیتان، آرام آرام در دنیای فوتبال می شکست. برای همین، کارلوس کی روش با وجود تمام اعتقادی که به علی کریمی داشت، نکونام را فقط و فقط به واسطه حضور در اوساسونا به عنوان سرگروه تیم ملی برگزید. از کی روش دو خاطره به جا مانده. یکی مصاحبه اش قبل از بازی با اندونزی در تهران که گفت: «من نکونام را به عنوان تنها بازیکن بین المللی کنونی فوتبال ایران به عنوان کاپیتان تیم ملی معرفی می کنم...» و البته خاطره همان بازی با اندونزی که کی‌‌روش کنار زمین تمام مدت با علی کریمی به عنوان رهبر تیمش صحبت کرد و نکات فنی را تذکر داد.
کی روش هرچند نکونام را صاحب بازوبند سرگروهی تیم ملی کرد، اما کمتر دیده ایم کنار زمین با آقای شماره ۶ هم صحبت شود. تصویر دایمی تذکرهای کی روش به کریمی برای انتقال به بازیکنان در ذهن مان باقی مانده. سرمربی تیم ملی، بازوبند را به دست نکونام می سپرد، تا به رقیب نشان دهد که سرگروه تیمش، هافبک طراح و مهندس خط میانی اوساسونا است! اما در اصل، باورهایش (لااقل براساس آن چه به چشم می آمد) به کریمی ختم می شد.
حالا آن بازیکن بین المللی (یا در حقیقت باید گفت تنها بازیکن بین المللی کنونی فوتبال ایران) به تهران برگشته و با استقلال قرارداد بسته است. اتفاقی که باعث می شود تمام معادله های قبلی سرمربی تیم ملی برای انتخاب کاپیتانش رنگ ببازد. این بار کریمی به عنوان قدیمی ترین بازیکن تیم ملی که بیشترین میزان بر تن کردن پیراهن ایران را هم در کارنامه دارد باید سرگروهی تیم ملی را برعهده بگیرد یا جواد نکونام که تا امروز کاپیتان تیم ملی بوده و دیگر هم عضویتی در لالیگا ندارد. در حقیقت فوتبال ایران از وجود آن بازیکنان بین المللی که کی روش به دنبال شان می گشت خالی شده و انتخاب های کی‌روش به کریمی و نکونام ختم می شود.
شاید در همان روزهایی که نکونام با کمال میل بازوبند را از علی کریمی گرفت و به بازو بست، بسیاری بر این باور بودند که رفتار جاه طلبانه نکونام در بستن بازوبند و عدم حتی یک تعارف مودبانه به کریمی (که چه به لحاظ سن، چه به لحاظ قدمت حضور در تیم ملی و چه از نظر سابقه بازی در این تیم از جواد جلوتر بود) دور از انصاف بوده. اما بسیاری با شناختی که از ویژگی های نکونام داشتند، به خوبی می دانستند که برای شماره ۶ تیم ملی، چیزی مهمتر از سنگین تر کردن کارنامه اش وجود ندارد، اما امروز اگر کی روش بازوبند را بار دیگر به بازوی نکونام ببندد، شاید غرور کریمی برای ادامه همکاری با تیم ملی یک سد بزرگ شود. سدی که او را در دو راهی ماندن یا رفتن قرار دهد.
کی روش حالا بر سر یک دو راهی واقعی قرار گرفته است. انتخاب کردن دوباره نکونام به عنوان سرگروه تیم ملی و یا باز پس گرفتن بازوبند و سپردن آن به دست کریمی، نوعی جدایی احتمالی را روی سکوها پیش خواهد آورد. خیلی زودتر از آن چه کی روش بخواهد این معادله را برای خود حل کند، در سایت های اجتماعی همین سوژه مورد بحث قرار گرفت. کاپیتانی سرمربی استقلال یا سرگروهی کاپیتان پرسپولیس؟!
کی روش با تصمیمی که یک سال و اندی قبل گرفت، با انتخاب عجیب نکونام به عنوان کاپیتان تیمش، امروز خود را دشوارتر کرد. او چگونه این معادله را حل می کند؟!