کارنامه تأثربرانگیز سینمای ایران!
شنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۱ ساعت ۰۸:۳۴
کد مطلب: 226365
چه تعداد فیلم ارزشمند ملی و مخاطب گرا که بتواند سند تکاپو و تلاش سینماگران ما طی سه دهه گذشته در این زمینه مهم و جدی و خطیر باشد، در دست است؟
امام از سینما چه می خواست و کدام سینما را برمی گزید و چه رهیافت ها و راهکارهایی را برای سینمای ایران به یادگار گذاشت؟
گفتیم که سوال اینجاست که در برابر این رویکرد مثبت و هنرورزانه و البته دینمدارانه و انقلابی که حضرت امام در قبال هنر سینما داشتند و حمایت ها و هدایت هایی که نسبت به هنر و هنرمند ایرانی مبذول داشتند، جامعه سینمایی ایران و اهالی این هنر مدرن و مسلط قرن، در برابر امام و اندیشه هایش چه کارکرد و ارمغان و دستاوردی در طی این سال ها به بار نشاندند و کارنامه سینمای ایران طی این سه دهه در این حوزه مهم و اساسی چیست و چگونه؟
آیا ما با یک کارنامه قابل دفاع و آبرومند روبروییم یا...!
برای پاسخ به این سوال باید دید آرمان ها و منویات اصیل و اصلی امام در آثار تولیدی سینمای ایران چه ظهور و بروزی داشته است.
این آرمان ها کدامند؟
عدالت، استکبار ستیزی، ضدیت با خوی سرمایه داری، توجه به پابرهنه ها به عنوان ولی نعمتان و صاحبان اصلی این انقلاب، مقابله با اشرافیت و ... و البته تصویر کردن جنگ فقر و غنا و جنگ پابرهنگان و مرفهان بی درد.
اینها همه عبارت های امام است که در فرازهای مشعشع و درخشان و تکان دهنده ای از ایشان در طول سال های حیات طیبه شان بر زبان جاری کرده اند و از هنرمندان نیز خواسته اند که تصویرگر این مفاهیم و معارف اصیل و بلند اسلامی و انسانی باشند.
بی تعارف و بدون اغراق باید گفت، سینمای ایران طی سال های گذشته و البته طی دو دهه اخیر با این فرامین و منویات بلند و ارزشی و انسان ساز، فاصله فاحشی گرفته است و با تأسف باید گفت حتی در بسیاری از مواقع و موقعیت ها، برخلاف این معارف عمل کرده و به خنثی سازی و البته ضدیت با آنها مشغول بوده است.
بسیاری از فیلم های تولیدی این سال ها نه تنها در دامنه و راستای آن چه امام می اندیشید و می طلبید نبوده و نیست، بلکه در ضدیت و هدم و وهن به این افکار متعالی و انسان ساز ساخته و پرداخته شده است.
فیلم هایی که مبلغ و مروج تجمل گرایی افراطی و زیر سوال بردن اندیشه و رفتار انقلابی و منش متین و متدین ناشی از آن بوده و به انعکاس و تهیییج جنسی و غلبه موضوع خیانت در زندگی جامعه ایرانی در فضایی ملهم از سبک زندگی غربی پرداخته اند.
همین جشنواره فیلم فجری که گذشت با غلبه فیلم هایی روبرو بود که به موضوع «خیانت» در زندگی آدمهای جامعه امروز ایرانی می پرداخت آنهم با میزانسنی که ظاهرا گویا و جویای خوی مسالمت جویانه فیلمساز با این وضعیت بود! و به جایش به تقبیح و محاکمه عنصری همچون «غیرت» و حمیت دینی صحه می گذاشت!!
این را باید اضافه کرد به انبوه آثار دیگری که با ابتذال و حتی استهجانی مهوع، به بازتولید نسل جدیدی از فیلمفارسی های رژیم گذشته می پردازند و در نابودی سطح سلیقه مخاطب و تربیت غلط و غیراصولی ذهن او تلاشی موفقیت آمیز را به انجام رسانده و می رسانند!
فیلم هایی که امام و رهبری و انقلاب در آنها در حد عکس این بزرگواران در اداره یا کلانتری محلی است که بازیگرانش بر حسب اتفاق پا به آنجا می گذارند!
وضعیت اسفناکی است! نه؟
