اگر شبهای سه شنبه سری به قم و جمکران بزنید می توانید در بین دستفروشانی که بعد از نیمه شب برای فروش اجناس خود در اطراف این دو حرم دیده می شوند زنان دستفروشی را هم ببینید که اجناس مختلفی از کش مو گرفته تا انواع لباس های زنانه و بچه گانه و اجناس آشپزخانه را به فروش می رسانند.
به گزارش سرویس زنان جهان؛ جدای از به وجود آمدن صحنه نامناسب در اطراف چنین اماکنی سوالی که مطرح می شود این است که آیا این زنان فروشنده واقعا اینقدر نیازمند هستند که ناچار شوند این وقت شب و در چنین شرایطی اقدام به فروش اجناس خود کنند.
خبرنگار ما سه شنبه گذشته طی مصاحبه ای که با یکی از این زنان دست فروش داشت به نتایجی رسید که در زیر می آید:
زن 45 ساله ای که به گفته خودش تقریبا هر هفته در اطراف حرم حضرت معصومه (س) لباس بچه گانه می فروشد می گوید: همسرش فوت کرده و برای تامین زندگی خود و سه بچه اش باید کار کند.
او می گوید: سواد درست و حسابی که ندارم، کار خاصی هم که بلد نیستم، چه کاری به جز دست فروشی می توانم بکنم. شوهر خدابیامرزم مریض بود، وضع مالی ما بد نبود اما همه اش را خرج دوا و دکتر کردیم، آخرش هم هیچی، هم سرمایه زندگی امان رفت هم شوهرم!
زن فروش شبانه اش را حدود 30 تا 50 هزار تومان عنوان می کند و می گوید: اگر سرمایه از خودم بود و اجناس امانت نبود درآمد خوبی می شد اما الان مقدار زیادی از پول را باید به مغازه داری که لباس ها را از آنجا می گیرم بدهم.
وی می افزاید: بعضی ها به ما می گویند در آمد خوبی دارید هزینه اجاره و مالیات هم که نمی دهید اما به این فکر نمی کنند که هر بار که مامور شهرداری جنس های ما را می گیرد چه قدر ضرر می کنیم.
زن در پاسخ به سوال خبرنگار ما درمورد آزار و اذیت های احتمالی که ممکن است برای یک زن فروشنده، در نیمه های شب اتفاق بیافتد می گوید: چاره ای ندارم دخترم، از دزدی اجناسم گرفته تا پیشنهادهای ...، همه جوره اش را دیده ام ولی به پول این کار احتیاج دارم، شبها برای برگشت به خانه پسر بزرگم دنبالم می آید، اما او هم بچه است 14 -15 سال بیشتر ندارد، چه کاری از دستش برمی آید!
زن میانسال در جواب خبرنگار ما مبنی بر توقعش از مسئولین می گوید: آنقدر زنهایی هستند که وضعشان بدتر از من است، چه توقعی می توانم داشته باشم، این هم قسمت زندگی من و بچه هایم است دیگر!
نمی توان گفت این بهترین حالت یک زن فروشنده است اما زنان فروشنده ای در اطراف حرم یا حتی همین مترو خودمان هستند که چیزهایی می فروشند که ارزش کل دارایی اشان به پنجاه هزار تومان هم نمی رسد حالا فرض کنید این اجناس امانی هم باشد و زن بیچاره بخواهد مبلغی را هم به صاحب کالا بدهد، آنوقت چه چیزی عاید این زن می شود؟! مسئولین باید حتما فکری به حال این موارد بکنند.